Wywołanie korozji

Najprostszym sposobem grupy pierwszej jest wywołanie korozji przez wystawienie uzbrojenia na działanie wpływów atmosferycznych. Do tej grupy należy również sztuczne trawienie strun, mające na celu wywołanie ich początkowej korozji; jako środki trawiące używane są chlorek wapnia lub kwas solny (program uprawnienia budowlane na komputer). Pierwszy z nich, aczkolwiek wpływa bardzo korzystnie na wzrost przyczepności struny do betonu, został zarzucony jako szkodliwy dla uzbrojenia, gdyż korozja przezeń spowodowana narasta przez długi okres czasu, wywołując zmniejszenie nośności struny. W przypadku stosowania kwasu solnego, używa się do trawienia 15 procentowego jego roztworu, w przeciągu półtorej do dwóch dób, po czym struny należy starannie przemyć (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W podobny sposób można stosować również trawienie roztworem kwasu azotowego. Powyższe metody powodują
dziesięciokrotny, a niekiedy nawet wyższy wzrost przyczepności stali do betonu. Do tej grupy zabiegów należy zaliczyć również galwanizację, natryski cynku lub ołowiu lub stosowanie powłok podobnego rodzaju.
Najczęściej stosowane bywają metody grupy drugiej polegające na mechanicznym zwiększeniu przyczepności (uprawnienia budowlane). Stosunkowo najprostszym z nich jest falowanie drutów polegające na przeciąganiu drutu gładkiego przez zespół kół zębatych. Uzyskuje się w ten sposób trwałe fale o amplitudzie ok. 2 mm i długości fali 20 mm.

Należy mieć jednak na uwadze, że falowanie obniża nieco wytrzymałość stali. Tym niemniej badania doświadczalne wykazały, że przy zastosowaniu strun falowanych następuje wzrost nośności elementu, który należy przypisać lepszej przyczepności uzbrojenia do betonu w przekroju rysy. Często stosowaną metodą jest splatanie strun; przykład strun splatanych typu „Neptun”; mamy tutaj plecionki dwu-, trzy- i siedmio- żyłowe z drutów 0 3 mm (program egzamin ustny). Odmienny typ plecionki wielożyłowej, zaprojektowanej przez E. Packhausera.

Zakotwienia mechaniczne cięgien

Stosowanie plecionek wymaga przyjmowania większych odstępów strun niż w przypadku strun gładkich. Jeszcze inną metodą jest skręcanie strun o przekroju prostokątnym, trójkątnym lub kwadratowym; przykład prętów skręcanych z nawalcowanymi karbami typu Neptun. Bywają również stosowane druty proste z nawalcowanymi karbami, najczęściej o profilach korzystnych z punktu widzenia przyczepności; przykład takich drutów typu „Sigma” . Poważną zaletą takich prętów jest możność zastosowania elementów o dużej średnicy i stosunkowo znacznej nośności, co prowadzi do zmniejszenia ilości strun w przekroju betonu (opinie o programie).

Często stosuje się również zakotwienia pomocnicze mechaniczne.
Zakotwienia mechaniczne cięgien sprężających mogą być oparte na zasadzie głowicy oporowej, gwintu oraz klina. Teoria zakotwień głowicowych sprowadza się do zadania kontaktowego teorii sprężystości i plastyczności i zagadnienia docisku. Obliczenia zakotwień gwintowych są prowadzone metodami wszechstronnie opracowanymi w teorii mechanizmów i budowie maszyn, natomiast zakotwienia oparte na działaniu klina wykazują wiele cech swoistych i wymagają odrębnego potraktowania teoretycznego.

W Polsce używa się prawie wyłącznie zakotwień tego typu (segregator aktów prawnych).
Zakotwienia wykorzystujące efekt klina spotyka się w dwojakim wykonaniu jako zakotwienie „płaskie”, odpowiadające płaskiemu zagadnieniu teorii sprężystości i plastyczności; typowym przedstawicielem tej grupy jest zakotwienie klinowe Magnela, jako zakotwienie „przestrzenne”, stożkowe, odpowiadające zadaniu kołowósymetrycznemu; charakterystycznym przykładem jest zakotwienie stożkowe Freyssineta; ten typ jest głównie stosowany w Polsce.

Teoria elementarna obydwu typów zakotwień jest bardzo zbliżona (nie dotyczy to oczywiście teorii ścisłej) (promocja 3 w 1).