Destrukcyjne działanie mrozu

W pewnych przypadkach działaniu wody morskiej na beton towarzyszy destrukcyjne działanie mrozu, uderzenia fal i ścieranie (abrazja) wszystkie te czynniki powodują zwiększenie uszkodzenia. Chociaż działanie siarczanów z wody morskiej jest zbliżone do działania zawierającej siarczany wody gruntowej, jednak w pierwszym z tych przypadków agresji nie towarzyszy pęcznienie betonu, obserwowane w laboratoryjnych próbach zanurzania w roztworach siarczanów. Brak pęcznienia jest prawdopodobnie związany głównie z obecnością w wodzie morskiej znacznych ilości chlorków, które ograniczają rozszerzanie się betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gips i siarczanoglinian wapniowy są bardziej rozpuszczalne w roztworze chlorku niż w wodzie i są w związku z tym wypłukiwane przez wodę morską, podczas gdy w próbach laboratoryjnych pozostają na miejscu, powodując w efekcie pęcznienie. Ta okoliczność stanowi inny przykład trudności odnoszenia wyników prób laboratoryjnych do zachowania się betonu w warunkach rzeczywistego wystawienia na oddziaływanie zewnętrzne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W żelbecie absorpcja soli ustanawia obszary anodowe i katodowe; wynikające stąd zjawiska elektrolityczne prowadzą do gromadzenia się produktów korozji na stali z towarzyszącym pękaniem otaczającego betonu, tak że działanie wody morskiej jest bardziej szkodliwe w przypadku żelbetu niż betonu nie zbrojonego. Jest zatem konieczne zapewnienie dostatecznej otuliny prętów zbrojenia (50 mm lub lepiej nawet 75 mm) oraz stosowanie betonu gęstego i nieprzepuszczalnego. Zalecane jest stosowanie następujących zawartości cementu: 350 kg/m³ powyżej oznaczonego poziomu wody niskiej oraz 300 kg/m³ poniżej tego poziomu, ewentualnie przyjmowanie stosunku wodno- -cementowego nie więcej niż 0,40-0,45 (uprawnienia budowlane).

Agresja kwasowa

Przypuszcza się, że decydującym czynnikiem jest tu stosunek wodno-cementowy, przy czym zawartość cementu ma znaczenie przede wszystkim o tyle, o ile jego znaczna ilość umożliwia osiągnięcie pełnego zagęszczenia mieszanek o niskim stosunku wodno-cementowym. Dobre zagęszczenie betonu i dobre wykonawstwo, zwłaszcza w konstrukcjach złączy, mają znaczenie podstawowe. Na drugim miejscu znajduje się rodzaj cementu, przy czym niezłe wyniki dają cementy: glinowy, siarczanoodporny, portlandzki hutniczy oraz portlandzki pucolanowy (program egzamin ustny). W warunkach wilgotnych S0₂, C0₂ i inne kwaśne wyziewy obecne w atmosferze atakują beton przez rozpuszczanie i usuwanie części stwardniałego zaczynu, w wyniku czego pozostaje masa miękka i gąbczasta. Tę postać agresji można spotkać w kominach oraz w tunelach kolei parowej. Agresja kwasowa występuje również w warunkach przemyślowych. Działanie różnych kwasów było rozpatrywane szczegółowo należy pamiętać, że żaden cement portlandzki nie jest kwasoodporny (opinie o programie).

Beton jest atakowany również przez wodę zawierającą swobodny C0₂₎ taką jak np. woda z torfowisk. Płynąca czysta woda, powstała z topniejącego lodu lub w wyniku kondensacji, a zawierająca nieco C0₂, również rozpuszcza Ca(OH)₂, powodując w ten sposób powierzchniową erozję. Ten typ agresji może mieć znaczenie w rurociągach w okolicach górskich, nie tylko z punktu widzenia trwałości betonu, lecz również dlatego, że wymywanie cementu pozostawia wystające ziarna kruszywa, zwiększając w ten sposób chropowatość rury. Z tego powodu stosowanie kruszywa wapiennego jest korzystniejsze niż stosowanie kruszywa krzemowego (segregator aktów prawnych).

Chociaż ścieki z gospodarstw domowych same przez się są alkaliczne i nie atakują betonu, w licznych przypadkach obserwowano poważne uszkodzenia kanałów ściekowych, zwłaszcza przy dość wysokich temperaturach, gdy składniki siarczanowe ulegały redukcji na H₂S w wyniku działania bakterii beztlenowych. Sam składnik H₂S nie jest szkodliwy, jednak rozpuszcza się on w wilgotnej warstwie powlekającej eksponowaną powierzchnię betonu i na skutek działania bakterii tlenowców ulega utlenieniu, dając w efekcie kwas siarkowy (promocja 3 w 1).