Długość pnia

Po ustaleniu wieku drzewa na najniżej położonym przekroju oblicza się liczbę słojów na każdym krążku, odgraniczając na wszystkich krążkach słoje odpowiadające analizowanym okresom; na ogół przyjmuje się okresy 5- lub 10-letnie (program uprawnienia budowlane na komputer). Wyniki pomiarów zestawia się liczbowo i graficznie, wykonując między innymi wykres przedstawiający podłużny przekrój badanego drzewa. W tym celu nanosi się w odpowiednio dobranej podziałce na osi odciętych wymiary średnicy, na osi rzędnych wymiary wysokości.

Ponieważ długość pnia (wysokość drzewa) jest wielokrotnie większa od jego średnicy, wykres wykonuje się w dwóch różnych podziałkach, np. w podziałce 1 : 10 dla średnicy i 1 : 100 dla wysokości. Na wykresie nanosi się średnie wartości średnicy, przyjmując przekrój drzewa jako kołowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Dzięki wykonanej w ten sposób analizie pniowej można określić kształt i rozmiary drzewa w chwili ścięcia oraz w dowolnie wybranych, przeszłych okresach życia drzewa, co pozwala na odtworzenie przebiegu jego wzrostu.
Pnie drzew mają w dolnej części strzały kształt zbliżony do nejloidy, tj. bryły obrotowej, której tworzącą jest krzywa Neila, w środkowej części do paraboloidy, a w wierzchołkowej części do stożka (uprawnienia budowlane).

Rdzeń stanowi fizjologiczną oś pnia, która najczęściej odchyla się w mniejszym lub większym stopniu od osi geometrycznej. Występuje on na przekroju pnia w postaci małej, ciemniej od otaczającego drewna zabarwionej plamy. Średnica rdzenia zamyka się zazwyczaj w granicach 1-5 mm; u niektórych jednak gatunków, jak np. u bzu czarnego, dochodzi ona do 1 cm, u innych, jak np. u modrzewia, jest bardzo mała. U drzew rosnących pionowo rdzeń jest umieszczony w środku przekroju poprzecznego, w bardzo jednak wielu wypadkach rdzeń jest mimośrodkowo przesunięty w kierunku obwodu pnia, co pociąga za sobą nierównomierną słoistość i nierównomierną strukturę drewna. Z jednej strony drewno jest bardziej wąskosłoiste, z drugiej strony słoje są bardziej szerokie (program egzamin ustny). W bocznych konarach i gałęziach przesunięcie rdzenia występuje niemal z reguły.

Kształt rdzenia

Kształt rdzenia bywa różnorodny. U niektórych gatunków rdzeń ma zarys okrągły lub owalny, u olchy trójkątny, u jesionu czworokątny, u topoli pięciokątny, u dębu gwiaździsty. U orzecha rdzeń jest w charakterystyczny sposób poprzedzielany przegrodami wypełnionymi powietrzem; rdzeń taki nazywa się przegródkowym.
Na przekroju podłużnym rdzeń występuje w formie wąskiego, ciemno zabarwionego paska, którego przebieg jest u gatunków iglastych prosty, u gatunków liściastych bardziej falisty. Średnica rdzenia zwiększa się w kierunku od pnia do nasady korony, po czym znowu maleje (opinie o programie).

Rdzeń zbudowany jest z cienkościennych komórek miękiszowych. W początkowym stadium rozwoju wszystkie komórki są żywe i zawierają treść plazmatyczną. U jednych gatunków, np. u orzecha włoskiego lub bzu czarnego, komórki rdzenia tracą treść plazmatyczną, obumierają i wypełniają się powietrzem już w ciągu pierwszego roku; u innych gatunków, jak np. u dębu, buka lub sosny, zachowują treść plazmatyczną i utrzymują się przy życiu przez dłuższy okres czasu, odgrywając rolę tkanki gromadzącej.

Obumarcie komórek rdzenia i wypełnienie ich powietrzem następuje dopiero wtedy, gdy otaczające rdzeń warstwy drewna przekształcają się w twardziel lub przestają przewodzić wodę. Rdzeń zbudowany wyłącznie z komórek wypełnionych powietrzem lub wyłącznie z komórek zawierających treść plazmatyczną nosi nazwę rdzenia homogenicznego. Jeśli w skład rdzenia wchodzą jednocześnie komórki wypełnione powietrzem i komórki zawierające plazmę, to rdzeń taki nazywa się heterogenicznym (segregator aktów prawnych).

Cienkościenne komórki rdzenia stanowią element mechanicznie słaby, wskutek czego deski i bale często pękają wzdłuż rdzenia. W wysoko wartościowych sortymentach, jak np. w tarcicy lotniczej lub w klepkach beczkowych, rdzeń usuwa się w czasie obróbki; w odniesieniu do innych sortymentów warunki techniczne zalecają przetarcie przez rdzeń (deski środkowe) lub zamknięcie rdzenia w jednej desce lub balu (deska rdzeniowa)(promocja 3 w 1).