Długość urządzenia

Gdyby się okazało na podstawie próbnego obciążenia, że kotew ma za mały uciąg, można ją przedłużyć, nie zmieniając ogólnej długości urządzenia (program uprawnienia budowlane na komputer).
Sam ściąg poza trzpieniem zabezpiecza się warstewką mleka cementowego, które osadza się na nim na całej długości, w czasie wykonywania zastrzyków. W niektórych patentach stosuje się dodatkową pochwę plastikową, a przestrzeń między tą pochwą a ściągiem wypełnia się sztuczną żywicą. Niekiedy też pozostawia się rurę wiertniczą jako dodatkową osłonę, a wnętrze jej wypełnia zaprawą. Powstaje coś w rodzaju pala o końcówce nośnej odsłoniętej i szorstkiej i o trzpieniu trwale orurowanym.
Odległość kotwi od nabrzeża (czyli całkowitą długość urządzenia wraz ze ściągiem) wyznacza się na podstawie obliczeń.

Wiercenia prowadzi się zwykle - gdy chodzi o zakotwienie w skale pod kątem 45° do poziomu, gdy chodzi o zakotwienie w gruncie pod kątem od 20 do 45° (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeśli ściśliwy grunt nie może utrzymać ciężaru płyty kotwiącej bez znacznych i niebezpiecznych odkształceń ściągu, jedynym możliwym do zastosowania sposobem zakotwienia są pale i kozły palowe. Mogą one być zresztą dodatkowo zaopatrzone w płyty lub w ściany kotwiące, albo nadbudowane blokami pojedynczymi lub ciągłymi w postaci ław żelbetowych.
Pale pojedyncze zginane jako zakotwienie bardziej odpowiedzialnych konstrukcji nie są godne zalecenia. Pale takie narażone są przede wszystkim na zginanie, a ponieważ utwierdzone są zwykle dość głęboko w gruncie, występujące w nich momenty zginające są duże i wymagana jest duża głębokość ich wbicia w grunt nośny.

Głowy pali

Częściej stosowanym sposobem są kozły palowe, które przenoszą siły poziome częściowo ulegając zginaniu, głównie zaś rozkładają je wzdłuż swoich osi (uprawnienia budowlane). Z tego powodu pale kozłowe muszą mieć zapewnioną nośność, zarówno na wciskanie w grunt w odniesieniu do pali przednich (od strony ścianki), jak i na wyciąganie, odnośnie do pali tylnych.
Do nabrzeży oczepowych stosowane są jeszcze dość często pale drewniane, ale ostatnio coraz szersze zastosowanie znajdują pale stalowe i żelbetowe.

Pale drewniane wiąże się zwykle w kozły bezpośrednio (program egzamin ustny). Pal przedni zwykle wbija się ukośnie (3:1 do 5 : 1), tylny zaś także ukośnie lub pionowo. Gdy pal ten jest ukośny, mówimy o koźle pełnym, gdy jest pionowy, mówimy o tzw. pólkoźle. Głowy pali po ich wbiciu przycina się, klinuje i łączy przynajmniej dwiema śrubami, a pomiędzy nimi przeprowadza się ściąg.
Ponieważ połączenia głów pali muszą być wystarczająco długie dla przeniesienia sił osiowych, przeto kozioł taki bardzo często wystaje ponad granicę gnicia i szybko ulega zniszczeniu. Aby temu zapobiec, można głowicę kozła obetonować blokiem lub ławą żelbetową położoną na rzędzie kozłów (opinie o programie).
Głowy pali nie muszą zresztą być łączone bezpośrednio ze sobą, lecz mogą być związane w kozły za pomocą elementów pośrednich.

Rozwiązanie, wykonane całkowicie w drewnie, spotykane jest w dawniejszych nabrzeżach (np. w Szczecinie). Elementem łączącym jest belka pozioma wpuszczona częściowo w oba rodzaje pali i połączona z nimi śrubami (segregator aktów prawnych). Dla uzyskania większej skuteczności zakotwienia obito pale dyliną jak na rysunku, tworząc w ten sposób rodzaj drewnianej ściany kotwiącej, współpracującej z kozłami w przenoszeniu sił poziomych.

Inne dawniejsze rozwiązanie szczecińskie przedstawione. Kozły składają się tu z dwu systemów pali rozstawionych w 4 rzędach, których głowy uchwycone są wspólnym oczepem żelbetowym. Pale wyciągane (tylne) muszą mieć głowy odpowiednio zakotwione w oczepie (w danym wypadku za pomocą poziomych ceowników, częściowo zapuszczonych w głowy pali) (promocja 3 w 1).