Dłużyce

Drewno przeznaczone na pale powinno odpowiadać pewnym warunkom: dłużyce powinny być proste bez chorych sęków, obwodowych pęknięć i silnych skrętów włókien. Spotykane czasem żądanie, żeby drewno w ogóle było możliwie wolne od sęków, jest przesadne, nie znajduje żadnego uzasadnienia i jest właściwie niewykonalne w zwykłych warunkach (program uprawnienia budowlane na komputer). Dłużyce przeznaczone do palowania okorowuje się, czyli zdejmuje się z nich korę. W niektórych krajach europejskich, a nieraz i w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej wbijają pale bez okorowania. Ten sposób postępowania trzeba uznać za niedobry, gdyż może to szkodzić trwałości pali; oprócz tego po pewnym czasie kora w gruncie oddziela się wzdłuż łyka od drewna dłużycy i staje się możliwy poślizg pala wzdłuż łyka, które praktycznie nie stawia wtedy oporu tarcia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obróbkę dłużyc drzewnych należy ograniczyć do zdjęcia kory pozostawiając naturalną zbieżność pala, gdyż sprzyja to lepszemu zespoleniu mechanicznemu z gruntem i większej nośności pali niż w razie obróbki ich na walec (uprawnienia budowlane). Ponieważ w miarę wprowadzania na budowie dłuższych pali zwykle wzrasta też opór ich przy wbijaniu, należy jednocześnie zwiększać ich średnicę. Znajdujemy z tego powodu zalecenia, aby stosować następujące najmniejsze średnice w grubszym końcu: przy głębokości wbijania do 3 m - 20 cm, przy głębokości wbijania 4-6 m - 25 cm, a następnie przy zwiększeniu długości zwiększać średnicę grubszego końca o 1,5-2,5 cm na 1 m; nie można tych zaleceń traktować zbyt rygorystycznie, np. w słabych gruntach pale mogą być cieńsze (program egzamin ustny).

Dolny koniec pala

Przed wbijaniem należy górny koniec pala otoczyć obręczą ochronną tak samo, jak to robi się przy wbijaniu ścianek szczelnych. Obręcze stosuje się w praktyce z płaskownika o wymiarach od 20 X 60 mm do 40 ‘<100 mm, dobrze zespawane na zakład w połączeniach po klinowym spłaszczeniu stali (opinie o programie). Obręcz powinna rozszerzać się w dół z nachyleniem około 1 : 20. Po dopasowaniu ciesielskim wierzchu pala do obręczy nasadza się ją najczęściej na gorąco za pomocą ciężkiego młota ręcznego. Obręcz powinna być tak dopasowana, aby na 1-2 cm wystawała jeszcze ponad pal i aby dopiero po pierwszych uderzeniach młota doszła do jednej płaszczyzny z górną powierzchnią głowicy pala. Dobre nasadzenie obręczy ochronnej daje w wyniku to, że przy wbijaniu pal zachowuje górną powierzchnię w stanie gładkim o lekkim połysku. Nie jest dobrze, gdy przy wbijaniu pala obręcz posuwa się ku dołowi, a na palu tworzy się tzw. czapka lub miotła z rozbitych włókien. Ponieważ powstanie takiej czapki niezmiernie zmniejszałoby użyteczną pracę wbijania, trzeba wówczas wbijanie przerwać, ściąć czapkę, wyrównać górną płaszczyznę i ponownie dopasować obręcz (segregator aktów prawnych).

Dolny koniec pala obrabiamy w postaci ściętego ostrosłupa o wysokości h równej 1 d4-2 d, gdzie d - średnica pala w dolnym końcu. W gruntach łatwiejszych do przebicia dajemy większą wysokość ostrosłupa. W gruntach trudniejszych zmniejszamy ją. Na samym spodzie ostrosłup ścinamy do szerokości 34-4 cm, aby ostrze wykazywało większą wytrzymałość przy wbijaniu. Jeśli spodziewamy się napotkać w gruncie na takie przeszkody, jak drobne kamienie, oddzielne cegły, nieduże kawałki drewna itp. lub na pokłady żwiru, wówczas trzeba ochronić dolny koniec pala przez założenie grotu, zwanego też butem lub trzewikiem (promocja 3 w 1). Nie każdy rodzaj grotu, jaki można znaleźć w podręcznikach, ma jednakową wartość. Podajemy tu dwa przykłady: wadliwego grotu (rys. 9-25 a) i należytego (rys. 9-25 b). Wprowadzając krótki grot typu pierwszego osłabimy dolną część pala przez wbicie gwoździ o tyle, że przy napotkaniu jakiejkolwiek przeszkody grot odłamie się wraz z końcem pala i stworzy się gorsza sytuacja, niż gdyby grotu w ogóle nie było.