Ropy bezasfaltowe

Głównym źródłem otrzymywania asfaltów jest obecnie ropa naftowa. Asfalty otrzymywane z ropy naftowej górują nad asfaltami naturalnymi nie tylko ilością, lecz również różnorodnością swych właściwości, ilością gatunków oraz znacznie mniejszą zawartością popiołu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wszystkie asfalty, które stosuje się dziś w przemyśle izolacyjnym i drogowym, są albo czystymi asfaltami ponaftowymi(1’4> 22, 33,( albo też mieszaninami asfaltów ponaftowych z asfaltami naturalnymi.
Pod względem technologicznym asfalty ponaftowe są pozostałościami po destylacji ropy naftowej.

Pod względem zawartości asfaltów ropy naftowe dzieli się na:
- Ropy asfaltowe. Zawierają one znaczniejsze ilości substancji asfaltowych (powyżej 30%). Ropy te nie zawierają prawie wcale twardych parafin lub tylko w niewielkich ilościach (należą tu np. ropa albańska i meksykańska) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
- Ropy półasfaltowe. Zawierają one mniejsze ilości składników o charakterze asfaltów, których ilość może się zwiększyć podczas destylacji (10-30%). Mogą one zawierać parafiny twarde lub też należeć do grupy rop bezparafinowych (np. ropy rumuńskie).
- Ropy bezasfaltowe. Nie zawierają one prawie wcale substancji o charakterze asfaltów. Substancje takie mogą jednak powstawać w ropie podczas destylacji (do 10%). Przeważnie zawierają one większe ilości twardych parafin.

Do tej grupy należy większość rop polskich (uprawnienia budowlane).
Zasadnicze schematy przeróbki ropy naftowej zależą od gatunku i składu chemicznego ropy, a także od koniunktury rynkowej, jaka w danej chwili istnieje dla różnych produktów przeróbki ropy naftowej atmosferycznym.

Destylacja

Do destylacji periodycznej stosuje się kotły (niejednokrotnie o bardzo dużej pojemności rzędu kilkudziesięciu ton), posiadające palenisko 1 zewnętrzne lub wewnętrzne i zaopatrzone wewnątrz w przewody parowe 2, umożliwiające wprowadzenie pary wodnej do cieczy destylowanej, oraz w hełm 3, z którego wychodzi rura odprowadzająca destylaty do chłodnicy(program egzamin ustny).
Kotły takie są najczęściej ustawiane w baterie po 4-6 sztuk. Umieszczony na kotle hełm odgrywa rolę deflegmatora umożliwiającego lepszy rozdział par destylowanej ropy.
Kotły do destylacji periodycznej są urządzeniami mało ekonomicznymi pod względem wykorzystania doprowadzonego ciepła i wydajności.

Sprawność destylacji kotłowej usiłowano polepszyć, ustawiając kotły kaskadowo, co umożliwiło prowadzenie destylacji w sposób ciągły (opinie o programie).
W urządzeniu tym ropę wprowadza się do podgrzewaczy wstępnych 1, skąd po odwodnieniu przepływa ona przez szereg kotłów destylacyjnych 2, ustawionych kaskadowo. Każdy z tych kotłów ogrzany jest do mniej więcej stałej temperatury, tym wyższej, im kocioł bardziej jest oddalony od kotła początkowego.
Przepływająca ropa oddaje w każdym z tych kotłów część swych składników, tym cięższych, im kocioł bardziej oddalony jest od kotła pierwszego. Ciepło par destylatów wykorzystywane jest do ogrzewania podgrzewaczy wstępnych (segregator aktów prawnych).

Dla przyśpieszenia destylacji, obniżenia jej temperatury i zapobieżenia rozkładowi wyżej wrzących frakcji ropy wprowadza się do kotłów destylacyjnych przegrzaną parę wodną, która przechodząc przez ciecz znajdującą się w kotle nasyca się parami oleju, porywa je ze sobą i wyprowadza z kotła do chłodnicy 3.
Ponieważ wyżej wrzące składniki ropy ulegają przy destylacji kotłowej pod normalnym ciśnieniem rozkładowi, stosuje się destylację pod zmniejszonym ciśnieniem, tzw. próżniową.

Destylację próżniową prowadzi się w specjalnie do tego celu budowanych kotłach, połączonych z pompami próżniowymi. Dzięki obniżeniu ciśnienia panującego wewnątrz, kotła do 30-60 mm sł. rtęci uzyskuje się znaczne obniżenie temperatury wrzenia składników ropy, co umożliwia otrzymanie destylatów jaśniejszych, o lepszych właściwościach, a także odbija się korzystnie na jakości pozostałości, czyli na asfalcie (promocja 3 w 1).
Dużym krokiem w tzw. zachowawczych metodach przeróbki ropy.