Dno doku

Dno doku może pracować, jak już wspomniano, jako:
- masyw przeciwstawiający wyporowi swój ciężar,
- płyta zginana, rozpięta pomiędzy murami bocznymi.
- rygiel ramy odwróconej, stanowiącej ze ścianami jedną korytową całość,
- łuk odwrócony, rozpięty między murami bocznymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przypadek pierwszy nie przedstawia żadnych trudności w obliczaniu.
W przypadku drugim dno oblicza się jak płytę na sprężystym podłożu (albo, gdy są pale, jak płytę na sprężystych podporach), przy czym stosuje się podział dna na belki jednostkowe i metody obliczania..
W przypadku trzecim zakłada się dodatkowo, prócz założeń wymienionych w przypadku, utwierdzenie obu bocznych krawędzi dna w murach i momenty utwierdzające takie, jakie wynikają z mimośrodowego obciążenia przekrojów murów bocznych na poziomie wierzchu dna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przypadku czwartym wpisuje się w dno doku łuk odwrócony, który potem oblicza się, zależnie od rozkładu podłużnych spoin dylatacyjnych,
jako bez-, dwu- lub trój przegubowy na obciążenie wyporem w fazie:

a) obliczenia lub oddziaływaniem gruntu rozłożonym równomiernie i wynikającym z teorii sprężystości w fazie,

b) obliczenia.
Obliczenie łuku najlepiej przeprowadzić wykreślnie, wykazując w nim przebieg linii ciśnienia (uprawnienia budowlane).

Najoszczędniejsze wymiary daje przypadek trzeci, jednakże jest on dopuszczalny tylko wtedy, gdy nie ma podłużnych dylatacji pomiędzy mu- rami bocznymi a dnem, a więc tylko w dokach względnie małych.
Obliczenie według przypadku pierwszego daje zbyt nieekonomiczne wymiary dna i może być stosowane tylko wyjątkowo.

Ciężar własnego doku

Obliczenie według przypadku czwartego wymaga również dość grubego dna, gdyż strzałka odwróconego łuku nie powinna być mniejsza niż rozpiętości. Obliczenie takie jest zatem uzasadnione, gdy z ogólnych warunków równowagi wynika potrzeba stosowania dna odpowiedniej grubości. Można również dno nieco pogrubić w środku dostosować w ten sposób do przebiegu łuku (program egzamin ustny).

W obliczeniach doków lekkich, kotwianych zajść mogą tylko dwa z wymienionych przypadków pracy dna doku, a mianowicie drugi i trzeci. Obliczenie przeprowadza się jak dla doków ciężkich w trzech fazach obciążenia, przy czym w fazie pierwszej różnica sił pomiędzy wyporem działającym na dok a całkowitym ciężarem doku musi być przeniesiona przez zakotwienie (pale, studnie itd.). Odpowiednio do tego należy elementy zakotwienia przeliczyć na wyciąganie na siłę 1,2 do 1,5 razy większą niż różnica między wyporem wody a siłami pionowymi skierowanymi ku dołowi (opinie o programie).

W dalszych fazach obliczenia, jeżeli suma ciężaru własnego doku i obciążenia jest większa niż wypór wody, to zakotwienie powinno przenieść również siły skierowane ku dołowi, równe różnicy pomiędzy sumą ciężaru doku i obciążenia a wyporem.
Do ciężaru własnego doku wlicza się dla wszystkich rodzajów doków ciężar tej części gruntu, która stale znajduje się nad wystającymi na zewnątrz elementami doku. Nie wolno w takim wypadku robić żadnych wykopów w otoczeniu doku w czasie, gdy komora jest osuszona (segregator aktów prawnych). Nie uwzględnia się natomiast najczęściej tarcia gruntu napierającego na tylne powierzchnie ścian doku, traktując je jako ukrytą rezerwę na rzecz bezpieczeństwa budowli.

Niektórzy autorzy tarcie to wprowadzają do obliczenia w pierwszej fazie obciążenia. Zakładają wówczas, że w fazie tej, wskutek tendencji doku do ruchu ku górze, parcie czynne gruntu działające na tylne powierzchnie jego ścian zmieni się w odpór. Wartości tego odporu nie przyjmują jednak większej niż dwukrotna wartość parcia czynnego -
ze względu na to. że dla uzyskania dużego odporu konieczne jest znaczne przesunięcie się ściany ku gruntowi, co w danym wypadku nie zachodzi (promocja 3 w 1).