Dobrze zaprojektowane i wykonane pilastry

Oprócz pilastrów żelbetowych stosowane są także pilastry stalowe, np. w systemie Gifford-Udall w postaci ceownika, a przy systemie M agne1a w postaci wpuszczonej w beton listwy stalowej z wcięciami do zaklinowania drutów.

W tym ostatnim rozwiązaniu kable są tylko dwużylowe, a więc stosunkowo słabe. Zaletą ich jest jednak to, że mogą być razem z listwą przykryte warstwą torkretu, tak że otrzymujemy gładką ścianę (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dobrze zaprojektowane i wykonane pilastry oprócz spełnienia funkcji konstrukcyjnych powinny stanowić korzystny akcent architektoniczny, urozmaicający monotonną powierzchnię ściany silosu. Ściana poza pilastrami powinna być gładka przy kablach biegnących wewnątrz, natomiast przy zewnętrznych - raczej szorstka dla zapewnienia przyczepności przy torkretowaniu. Ważne jest także, aby ściana miała stałą grubość i kable przebiegały w płaszczyźnie środkowej, gdyż przez to unikamy powstawania poziomych momentów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Silosy sprężane za pomocą owijania strun wymagają powierzchni zewnętrznej równej bez występów. Najkorzystniejsze są konstrukcje tworzące jedną walcową powierzchnię, łącznie z fundamentem i wieńcem, jeżeli te elementy są także sprężone. Wszelkie występy utrudniają i ograniczają możliwości nawijania struny. Poważną wadą tego systemu sprężania jest konieczność rozsuwania między sobą silosów dla przepuszczenia nawijarki (uprawnienia budowlane). Odległość ta zależy od stosowanego systemu nawijarki i np. przy stosowanym w Polsce systemie „Pająk” wynosi ona 2,60 m. Przy nawijarkach obiegowych odstęp ten jest o wiele mniejszy.

Istotną sprawą przy tym systemie sprężania, poza sprzętem jest kotwienie strun na końcach i kotwienie pośrednie (zabezpieczające strunę przed odwinięciem w razie zerwania) oraz sposób łączenia poszczególnych odcinków. Zerwanie struny, zwłaszcza przy niezbyt starannej kontroli, jest możliwe i wtedy zredukowanie odwinięcia struny do kilku zwojów jest bardzo istotne.

Kotwienie końcowe

Kotwienie końcowe może być bardziej złożone i droższe, gdyż występuje w małej ilości, a powinno być pewne w działaniu (program egzamin ustny). Zaciski pośrednie powinny być tanie, proste i szybkie w zakładaniu, gdyż jest ich dużo i one decydują o szybkości nawijania struny. Zaciski te zakłada się pod pełnym roboczym napięciem, przeciwnie niż zaciski końcowe i łączenie strun, które odbywa się przy strunach zwolnionych. Zaciski zabezpieczające mogą kotwić zwój do ściany silosu, albo mogą łączyć między sobą dwa sąsiednie zwoje. W drugim przypadku zakładanie zacisku jest możliwe w dowolnym miejscu, co zwykle jest wygodniejsze w wykonawstwie (opinie o programie).

Konstrukcja zakotwień, zacisków i złączy zależy od średnicy struny; prostsza jest dla strun 0 2,5 mm, gdyż napięcie ich wynosi tylko 700 kG, a bardziej złożona dla strun 0 5 mm o napięciu 2000 kG. Przy strunach 0 7 mm, u nas na razie nie stosowanych, kotwienia są jeszcze bardziej skomplikowane. Dobrym zabezpieczeniem strun w czasie eksploatacji silosu przed stratą napięcia jest znaczne tarcie struny o powierzchnię ściany silosu (/ = 0,3-0,6) oraz przyczepność dobrze narzuconej warstwy torkretu. Próby wykazały, że nawet po odcięciu zakotwienia nawinięte struny 0 2,5-5,0 mm mają dostateczną przyczepność, która nie pozwala na odwinięcie się spirali (segregator aktów prawnych).

Sprawa ta jest dosyć istotna, gdyż trzeba się liczyć z tym, że z biegiem lat może nastąpić miejscowe odsłonięcie struny lub zarysowanie otuliny, dostanie się wody lub jakiegoś szkodliwego roztworu, skorodowanie stali i zerwanie struny. Przez stałą kontrolę i natychmiastową naprawę otulenia nie należy oczywiście do tego dopuścić.

Dobre zaciski i złącza powinny odpowiadać następującym wymaganiom:
- wytrzymałość złącza nie powinna być niższa niż 90% wytrzymałości struny poza złączem,
- przekrój struny w miejscu złącza może być osłabiony najwyżej o 10%,
- złącze może odstawać od ściany najwyżej 30 mm, tak aby schowało się w warstwie torkretu (promocja 3 w 1).