Dodatek kruszywa

Dodatek kruszywa nie wpływa tu na stan fizyczny zaczynu, umożliwia natomiast stosowanie zaczynów o znacznie większym co przy zachowaniu ich przynajmniej pozornej homogeniczności. Faktycznie bowiem zaczyn wewnątrz drobnych cząstek objętościowych sedymentuje pod ziarnami kruszywa. Przy dużym co woda w ogóle występuje na wierzch betonu, wyciśnięta przez ciężar kruszywa.

O wytrzymałości i innych cechach zaczynu decyduje wyłącznie stosunek co; z jego wzrostem zaczyn staje się coraz bardziej porowaty; pory powstałe przez parowanie wody i ewentualnie wprowadzone powietrze „przypadkowe” są drobne - mikropory. Dodatek kruszywa nie likwiduje mikroporów, ani nawet ich nie zmniejsza (program uprawnienia budowlane na komputer). Natomiast samo kruszywo staje się źródłem próżni w betonie. W przypadku jeśli zaczynu nie starczy na wypełnienie jam kruszywa, co oznaczamy przez cp = DUk < 1 (beton niedosycony), beton staje się jamisty, tzn. ma pewien nadmiar próżni strukturalnych w postaci dużych porów - makroporów.

Makropory w znacznie większym stopniu obniżają wytrzymałość i pogarszają inne cechy betonu niż mikropory i przeważnie technicznie jest korzystniej zwiększyć ilość zaczynu przez rozrzedzenie wodą, czyli zwiększyć mikropory, niż godzić się na obecność makroporów. Makroporowate są wszystkie betony chude lub nieurabialne.
Największą szczelność betonu uzyskuje się przy konsystencji gęstoplastycznej, gdzie i co jest niskie, a beton nasycony. Naturalnie można przez odpowiednie zagęszczanie uzyskać taką samą szczelność, a nawet większą, przy niższych co (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Razem z kruszywem wprowadzamy do betonu dalsze powietrze „przypadkowe”, szczególnie z ziarnami piaszczystymi i pylastymi a także próżnie strukturalne samego kruszywa, o ile jest ono porowate (uprawnienia budowlane).

Porowatość betonu

Porowatość betonu jest również cechą zmienną w czasie w tym sensie, że część wody zostaje chemicznie związana (W/,) reszta zaś wolna (nW) - wyparowuje. Obecność lub nieobecność wolnej wody w betonie nie ma praktycznie prawie żadnego wpływu na jego cechy, dlatego przebieg wysychania betonu jest dotychczas mało zbadany (program egzamin ustny). Termin zupełnego (praktycznie) wysychania betonu na powietrzu jest tym późniejszy im więcej wody zarobowej było w betonie, im mniejsze wymiary ciał i im słabsze są bodźce fizykalne (temperatura, wilgotność względna). Do 28 dnia wg C. Bethkego beton na względnie suchym powietrzu odda znaczną większość wolnej wody, przy czym wysychanie jest powolniejsze w betonach wysokopiaskowych.

Zawsze jednak pozostaje co najmniej 1-2%, przeważnie jednak 3-5%, a nawet i więcej wolnej wilgoci w betonie, licząc w stosunku do objętości pozornej betonu [96]. Ubytek wody jest w (drobnej) części rekompensowany dzięki związaniu COt z powietrza przez wolne wapno (opinie o programie).
Wysychanie betonu jest naturalnie związane z jego kurczeniem się objętościowym. O zewnętrznych przejawach skurczu betonu będzie mowa w p. 12.6.2. Tu interesują nas zjawiska skurczowe powstające w czerepie ciała betonowego. W kurczącym się zaczynie otulającym ziarna kruszywa powstają liczne mikroskopijne rysy, które np. podczas ściskania nie tylko nie zamykają się, ale wręcz rozszerzają. Rysy tego rodzaju wpływają decydująco na kształtowanie się wytrzymałości betonu, która bez nich mogła być 2-3-krotnie większa (segregator aktów prawnych).

Niekiedy powodują one spadek wytrzymałości betonu w miarę upływu czasu. Istotnie wiele betonów ulega z czasem pewnemu rozkładowi. Przeważnie przyczyną jest korozja, jednak znane są również przypadki rozpadu betonów wysokowartościowych bez korozji.

Można by je tłumaczyć powyżej omówionymi rysami wewnętrznymi, choć trzeba stwierdzić, że proces tworzenia się tych rys już po najdalej kilku latach zamiera. Nie wszystkie czynniki powodujące rozpad niektórych betonów są rozpoznane. Odnośnie cementów glinowych omówiliśmy niektóre takie czynniki (promocja 3 w 1).