Dodatkowe oparcie

Ugięcie modelu B było do czasu powstawania rys w wieńcu, praktycznie rzecz biorąc, równie małe jak modelu monolitycznego, w związku z czym można oba rodzaje tarcz stropowych uznać w tym zakresie za równoważne sobie. Gwałtowny przyrost ugięć zaobserwowano dopiero po powstaniu rys w wieńcu. Zniszczenie tarczy nastąpiło wskutek ścinania. Modelowe płyty stropowe nic miały zresztą gładkiej spoiny. Ugięcia modelu C ze spoinami nie wypełnionymi były od początku badania wyraźnie większe od ugięć modeli A i B. Powstanie rys w wieńcu było w tym przypadku równoznaczne ze zniszczeniem modelu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Połączenie płyt ze ścianami usytuowanymi równolegle do kierunku zbrojenia. W miejscu styku z równolegle usytuowanymi ścianami konstrukcyjnymi, zbrojone jednokierunkowo płyty stropowe opierane są zwykle na tych dodatkowych podporach (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Uzyskuje się w ten sposób, poza zmniejszeniem liczby typów płyt, lepsze powiązanie ścian konstrukcyjnych z tarczą stropową i unika się tworzenia rysy podłużnej wzdłuż styku stropu ze ścianą, powstającej tu w przypadku pozostawienia płycie stropowej swobody przemieszczeń. Dodatkowe oparcie powoduje zmianę warunków pracy konstrukcji. W płycie pojawiają się momenty zginające w kierunku prostopadłym do zbrojenia, a ściana zostaje dodatkowo obciążona.

W celu przejęcia momentu podporowego, powstałego w wyniku podparcia wzdłuż krawędzi równoległej do kierunku zbrojenia, stosuje się w stropach monolitycznych, zgodnie z PN-76/B-03264, odpowiednie zbrojenie podporowe. Tego rodzaju zbrojenie przeciwdziała też w pewnej mierze powstaniu rysy skurczowej wzdłuż krawędzi styku stropu i ściany. W stropach prefabrykowanych pomija się na ogół ten warunek. Jak wykazały badania, płyty stropowe o przekroju pełnym i płyty wielokanałowe stosowanych powszechnie typów, w przypadku oparcia ich na warstwie zaprawy, nie ulegają zarysowaniu wzdłuż dodatkowej podpory (uprawnienia budowlane).

Obciążenie przekazywane ze stropu na równolegle usytuowaną podporę uwzględniać trzeba przy sprawdzaniu wytrzymałościowym tej podpory. W przypadku gdy podporę stanowić ma nadproże o małej wysokości i zachodzi obawa pojawienia się rys znaczniejszej rozwartości, zaleca się oddylatować strop od ściany i umożliwić w przęśle swobodę przemieszczeń pionowych. Należy przy tym zwrócić uwagę na należyte uszczelnienie spoiny na przenikanie dźwięków powietrznych i zapachów (program egzamin ustny).

Zadania konstrukcyjne wieńców

Zadania konstrukcyjne wieńców na obwodzie tarcz stropowych i wzdłuż ścian konstrukcyjnych są wielorakie, co czyni je bardzo ważnym elementem w konstrukcji budynków. Niektóre z wymagań wynikających z tych zadań sprawdzone są w obliczeniach statycznych, np. wielkość przekroju zbrojenia potrzebnego z uwagi na pracę złączy pionowych w ścianach lub przekroju zbrojenia przeciwdziałającego katastrofie postępującej w przypadku lokalnego zniszczenia (opinie o programie).

Na ogół są to jednak wymagania rodzaju jakościowego, wynikające z ogólnej analizy pracy konstrukcji. Wymagania te są nie mniej ważne niż wymagania ilościowa ustalane w wyniku obliczeń. Podobnie jak w przypadku łączenia płyt stropowych nad podporą wieńce wykonać można układając zbrojenie w spoinie między prefabrykatami lub łącząc zbrojenie umieszczone w prefabrykatach. Pierwszy rodzaj wieńca nazywamy wieńcem monolitycznym, drugi wieńcem ukrytym. Wieńce wykonać można też sprężając ściany bądź płyty w poziomie stropu. Sposób ten nie znalazł jednak szerszego zastosowania w budownictwie wielkopłytowym (raczej w konstrukcjach szkieletowych) (segregator aktów prawnych).

Powierzchnia przekroju zbrojenia wieńca uzależniona jest od szeregu wymagań konstrukcyjnych, takich jak nośność złączy pionowych, osłabienie tarczy stropowej otworem, zabezpieczenie budynku przed katastrofą postępującą. Minimalna powierzchnia przekroju zbrojenia w myśl normy BN-78/8812-01 wynosi 2,3 cm² (promocja 3 w 1). Bardzo istotnym wymaganiem jest należyte zespolenie wieńca ze ścianą dolnej kondygnacji.