Dokładność płaszczyzny

Płytkę z zaprawą przenosi się poziomo do miejsca ułożenia, ostrożnie, ale szybko doprowadza się ją do położenia pionowego i układa na miejscu, dociskając do ściany. Lekkimi uderzeniami rączką kielni osadza się płytkę tak, aby tworzyła wspólną płaszczyznę z resztą okładziny (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dokładność płaszczyzny sprawdza się za pomocą łaty przykładanej do powierzchni okładziny.
Płytki nie jednakowej długości układa się na zmianę, krótką obok długiej.

Przy układaniu płytek ośmiobocznych wstawki osadza się po ułożeniu trzech - czterech rzędów. Należy uprzednio końcem kielni usunąć z miejsc przeznaczonych na wstawki stwardniałą zaprawę wyciśniętą przy układaniu płytek. Jeżeli za płytkami wytworzyły się puste miejsca, należy zalać je rzadką zaprawą, aby lepiej związać płytki z licowaną powierzchnią. Zaprawę tę zarabia się w wiadrze z suchej mieszaniny cementowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wlewa się ją małą szufelką między płytki a ścianę. Brzegi ułożonego rzędu posypuje się z lekka cementem.
Płytki terrazzowe (lastricowe) używa się jedynie do układania cokołu albo lamperii na wysokość do 1,5 m. W tym wypadku okładzina leży w licu tynku bądź na górnym rzędzie układa się fasonowe płytki wieńczące (karnesiki).

niekiedy wydłużone prostokątne płytki lub inne wkładki. Rysunek daje wyobrażenie o trudności procesu licowania trzema rodzajami płytek różnych wymiarów i kolorów.
Na ścianie rysuje się linie przekątne, zaczynając od podłogi lub wystającego cokołu. Wzdłuż tych linii naciąga się sznury. Na przeciwległych końcach ich (tzn. u góry) umieszcza się płytki kierunkowe i następnie wzdłuż naciągniętego sznura układa się płytki, połówki i wstawki zgodnie z rysunkiem. Dolny rząd wypełnia się płytkami przeciętymi wzdłuż przekątni, które wyznaczają dalszy kierunek linii przekątnych. Jeżeli do licowania używa się płytek różnych wymiarów (rys. 28 z prawej strony) przecięte wzdłuż przekątni płytki układa się na zmianę (uprawnienia budowlane).
Licowanie zaczyna się od płytki narożnej, kierując się sznurem przeciągniętym wzdłuż przekątni od dolnego rzędu. Osadzając wstawki układacz sprawdza płaszczyznę okładziny za pomocą łaty. Prześwity między łatą a okładziną nie powinny przekraczać 1 mm.

Spoiny licowe

Aby płytki nie odstawały od podłoża, należy wykonywać licowanie po ukończeniu wszelkich innych robót powodujących wstrząsy ściany. Jeżeli ściany narażone są w trakcie licowania na wstrząsy od maszyn itp., lepiej jest wstrzymać się z układaniem płytek (program egzamin ustny).
Ze szczególną starannością należy układać płytki na powierzchniach silnie nagrzewanych (ściany przy piecach pokojowych, ściany za grzejnikami i trzonami kuchennymi), na cienkich ścianach działowych narażonych na wstrząsy, przy otworach okiennych i w innych miejscach, gdzie zachodzą gwałtowne zmiany
temperatury.

Przy układaniu rzędu karnesików należy szczególną uwagę zwrócić na zachowanie poziomu (opinie o programie). Wszelkie odchylenia od poziomu są łatwo dostrzegalne dla oka i psują ogólne wrażenie okładziny.
Spoiny licowe powinny być jak najcieńsze, spoina między górną linią karnesów a ścianą powinna być dokładnie wypełniona.
W celu uzyskania dokładnego poziomu rzędu wieńczącego, należy sprawdzić przed jego ułożeniem górny rząd okładzinowych płytek, ułożyć dwa karnesiki i między nimi naciągnąć sznur.
Środkowe karnesiki układa się na zaprawie po uprzednim dopasowaniu na sucho, ściśle według sznura (segregator aktów prawnych).

Wypełnienie spoin i ostateczne oczyszczenie wykonuje się jednocześnie dla całej powierzchni licowanej.
Licowanie słupów czterobocznych, sześciobocznych i ośmio- bocznych zaczyna się od spionowania i sprawdzenia prawidłowości boków słupów. Ma to na celu wykrycie nierówności, które należy ściosać.

Przez odmierzenie w podobny sposób właściwych odległości od drugiej osi, ustala się położenie okładziny dla dwóch pozostałych boków, na których również zakłada się znaki kierunkowe (promocja 3 w 1)..
Kiedy licuje się szereg słupów, znaki kierunkowe zakłada się z początku na dwóch skrajnych słupach; między nimi naciąga się sznury, które wyznaczają położenie znaków kierunkoiwych na słupach pośrednich.