Dolina fali

Przy przechodzeniu doliny fali szykany dają spiętrzenie obniżające prędkość potoku falowego W celu zwiększenia stateczności budowli zakłada się żelbetowe ściągi kotwiące 4 o długości 3-4 m, połączone przegubowo z podstawą bloków 3. Ściągi zakłada się w środku każdego bloku, a na ściągach układa się żelbetowe płyty 5, o szerokości 1,25 m. Płyty te zabezpieczają stateczność oddzielnych bloków oraz ich połączenie (program uprawnienia budowlane na komputer). Dodatkowa sztuczna zasypka za progiem zapewnia ochronę plaży i ułatwia pracę opisanej konstrukcji.
Najlepsze efekty dają szykany wysokości ok. 1,0 m o kształcie trapezowym z krzywoliniową krawędzią przednią i poziomą krawędzią górną.

Przy mniejszej wysokości szykan maleje efekt gaszenia fali i pojawiają się lokalne rozmycia za budowlą, przy wysokości większej zabierany jest materiał zasypki w chwili przejścia doliny fali. Zatopienie górnej krawędzi szykan przyjmuje się od 0,8 do 10,0 m”.
W Polsce Wilski proponował zastosowanie lekkich przegród żelbetowych o przekroju trójkątnym o wysokości 4,0-4,5 m, których wierzch miał znajdować się 2,5-3 m poniżej średniego poziomu wody. Do realizacji nie doszło m. in. również dlatego, że obawiano się, iż lekkie progi będą przesuwane przez fale. Niemniej pomysł, jako wyraz poszukiwań najdogodniejszych progów w naszych warunkach, zasługuje na odnotowanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Umocnienia bierne stanowią budowle równoległe (lub prawie równoległe) do linii brzegowej, a zadaniem ich jest rozpraszanie energii fal nadchodzących na brzeg.

Zależnie od tego, w jaki sposób rozpraszając energię, dzielimy je na umocnienia liniowe o wąskim rzucie poziomym i stromej ścianie, gaszące energię w stosunkowo krótkim czasie i na krótkiej drodze, oraz na umocnienia powierzchniowe szerokie a płaskie, gaszące energię fal na dłuższej przestrzeni i w czasie dłuższym. Odpowiednio do tego umocnienia liniowe narażone są, w myśl prawa zachowania pędu, na bardzo duże siły uderzeń fal, podczas gdy umocnienia powierzchniowe poddane są siłom znacznie mniejszym (uprawnienia budowlane).

Umocnienia liniowe

Umocnienia linioioe podzielić można zależnie od położenia względem podnóża chronionej wydmy, wału czy klifu, na opaski, biegnące tuż przy chronionym brzegu, oraz na falochrony oddalone od niego i położone na wodzie (program egzamin ustny).
Pierwsze powodują, że energia fal, uprzednio częściowo rozproszona na naturalnym przedpolu, wyładowuje się bezpośrednio na chronionym brzegu, drugie gaszą energię fal z dala od brzegu.
Opaski mogą być wykonane albo jako konstrukcje wolno stojące, albo jako okładziny (opinie o programie).

Konstrukcje wolno stojące mają postać wałów z przyciosanych głazów lub bloków betonowych, murów oporowych sadowionych na palach i zabezpieczonych z przodu lub z tyłu ścianką szczelną. Opaska zastosowana przez GUM na Półwyspie Helskim od strony zatoki to żelbetowy mur (oczep) posadowiony na rzędzie pali drewnianych i zabezpieczony narzutem kamiennym na materacu faszynowym. Opaska mimo braku ścianki szczelnej zachowuje się dobrze, ale nadaje się do ochrony brzegów zalewów lub spokojnych zatok.

Opaskę w postaci obrzeża na palach i ściance szczelnej, zastosowanego przy budowie Bulwaru Szwedzkiego w Gdyni pod Kamienną Górą. Obrzeże od strony wody zabezpieczono narzutem kamiennym z głazów na materacach faszynowych przedzielonych filtrem odwrotnym z trzech warstw coraz drobniejszych kamieni i pospółki (segregator aktów prawnych). Podany kształt oskałowania z łagodnie pochyloną (1 : 15) ławeczką przy murze o szerokości równej i/8 długości największej fali (ok. 5 m) zaproponował Instytut Morski na podstawie badań modelowych.

Przykład innej masywnej opaski w postaci muru posadowionego na skale u podnóży klifów skalnych lielgolandu przedstawia w dwóch wariantach zastosowanych na różnych odcinkach. Konstrukcja tych murów nie wymaga objaśnień (promocja 3 w 1).