Dolna część płyty

Najsłuszniejszy sposób zbrojenia płyt nawierzchni betonowej to jej obustronne zbrojenie. W przypadku jednostronnego zbrojenia płyt wskazane jest całe zbrojenie umieścić w górnej części płyty. Przy zastosowaniu takiego rozwiązania unika się rys i pęknięć w górnej części nawierzchni, które z uwagi na warunki ruchu oraz warunki atmosferyczne są najbardziej szkodliwe. W specjalnych przypadkach, gdy istnieje obawa powstawania naprężeń rozciągających w dolnej części płyt, należy zbrojenie jednostronne zlokalizować w ich dolnej części (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stosunek zbrojenia podłużnego płyt do zbrojenia w kierunku poprzecznym powinien w przybliżeniu wynosić 3 : 1. Ilość potrzebnej stali zbrojeniowej zazwyczaj ustala się w sposób praktyczny na podstawie obserwacji zachowania się uzbrojonej nawierzchni pracującej w analogicznych warunkach. Na krawędziach płyt najbardziej narażonych na naprężenia rozciągające zbrojenie powinno być wzmocnione, zazwyczaj przez zastosowanie dodatkowej wkładki w skrajnym polu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy szczelinach pozornych zbrojenia nie należy przerywać, a .przy szczelinach dylatacyjnych zbrojenie na szerokości szczeliny dylatacyjnej należy przerwać. W celu zabezpieczenia stali zbrojeniowej przed korozją zbrojenie powinno być pokryte warstwą betonu o grubości 5-P7 cm. Zwykle przyjmuje się tę grubość na 1/4 do 1/3 wysokości płyty. Polskie przepisy zalecają stosowanie zbrojenia tylko tam, gdzie spodziewane są większe nierównomierne osiadania podłoża gruntowego, a więc na wysokich nasypach, nad przepustami, wykopami kanalizacyjnymi itp. Sposób zbrojenia nawierzchni w niektórych krajach (uprawnienia budowlane).

Konstrukcja nawierzchni drogowych w ogólnym przypadku przedstawia sobą układ wielowarstwowy, składający się z warstw nośnych oraz z podłoża gruntowego. Zadaniem warstw nośnych jest bezpośrednie przyjęcie obciążenia od kół pojazdów w postaci sił pionowych i poziomych, działających w sposób zarówno statyczny, jak i dynamiczny oraz przeniesienie tego obciążenia na warstwy podłoża gruntowego (program egzamin ustny).

Płyta betonowa

Ponadto warstwy nośne nawierzchni poddane są bezpośredniemu oddziaływaniu czynników atmosferycznych i powinny wykazać całkowitą odporność na to oddziaływanie. Konstrukcja nawierzchni drogowych w ogólnym przypadku, odnoszącym się do większości stosowanych rozwiązań, składa się z warstw wykonywanych z różnorodnych pod względem swoich własności fizykomechanicznych materiałów budowlanych i pod wpływem obciążenia pionowego od kół pojazdów wykazuje odkształcenia zarówno sprężyste, jak i trwałe (opinie o programie).

Konstrukcja taka przedstawia więc sobą z punktu widzenia schematu obliczeniowego układ podatny odkształcalny. W odniesieniu do nawierzchni betonowych opisany wyżej układ jest układem dwuwarstwowym, składającym się z warstwy górnej nośnej w postaci sztywnej płyty betonowej ułożonej albo bezpośrednio na warstwie podłoża gruntowego, albo też na warstwie pośredniej (podbudowa). Układ ten zatem pod względem schematu obliczeniowego jest układem sztywnym sprężystym, nie wykazującym pod wpływem sił pionowych od obciążenia ruchomego odkształceń trwałych, a tylko odkształcenia zanikające - sprężyste (segregator aktów prawnych). Dla określenia zatem grubości płyty nawierzchni betonowej, poddanej działaniu obciążenia od pojazdów mechanicznych, posługujemy się teorią płyt sprężystych, spoczywających na sprężystym podłożu. Obciążenie pionowe, nośność podłoża.

Jako statyczną siłę pionową, działającą na płytę betonową, przyjmuje się tę część całkowitego ciężaru samochodu, która przypada na dane koło lub ich zestaw. Zakładamy, że nacisk od koła samochodu przekazuje się na płytę nie w postaci siły skupionej, lecz w postaci obciążenia jednostkowego, równomiernie rozłożonego na powierzchni styku koła z płaszczyzną płyty (promocja 3 w 1).

Powierzchnia styku koła ogumionego ma kształt eliptyczny o stosunku osi 1: IV2 do 1: 2V. Do obliczeń przyjmuje się kształt powierzchni styku nie w postaci eliptycznej, lecz w postaci koła zastępczego o powierzchni równoważnej do po wierzchni elipsy.