Dolna część ściany

Dolna część ściany z cegły do poziomu górnej powierzchni betonowej płyty fundamentowej powinna być wymurowana na zaprawie cementowej i otynkowana, górną natomiast część na wysokość ok. 4-5 warstw cegieł, w obrębie przyszłego połączenia izolacji wykonywanej na ścianie pomocniczej z izolacją wykonywaną od zewnątrz, należy wymurować na zaprawie wapiennej i również otynkować (program uprawnienia budowlane na komputer). Użycie zaprawy wapiennej do murowania górnej części jest konieczne ze względu na łatwość rozebrania tej części ściany.

Naroże pomiędzy betonem podłoża a ścianą należy zaokrąglić zaprawą cementową. Promień krzywizny zaokrąglenia powinien wynosić co najmniej 6 cm (zaleca się 10 cm), aby ostatnia górna warstwa papy nie miała zgięcia o promieniu krzywizny mniejszym niż 4 cm (zaleca się 8 cm) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W obrębie wyokrąglonego naroża wykonuje się styk izolacji (poziomej) stopy i (pionowej) ściany w ten sposób, że pierwszą dolną warstwę izolacji stopy wyprowadza się na ścianę na wysokość co najmniej 15 cm, a na nią nalepia się pierwszą spodnią warstwę izolacji ściany.
Przy następnych warstwach postępuje się w sposób analogiczny, tak że pojedyncze pasy wzajemnie zachodzą na siebie. Na zagięciu powstaje zgrubienie o własnościach przegubu, które może okazać się korzystne przy ewentualnym osiadaniu budowli (uprawnienia budowlane).

Wydaje się, że to ostatnie rozwiązanie daje większą gwarancję szczelności. Naroże bowiem jest najbardziej wrażliwym miejscem izolacji na uszkodzenia.
W przypadku gdy budowla ma tendencję do osiadania, to na skutek większego tarcia gruntu o warstwę ochronną pionową od tarcia w obrębie warstwy izolacyjnej mogą powstać w powłoce izolacyjnej siły rozciągające największe właśnie na dole (program egzamin ustny).

Docisk izolacji

Docisk izolacji w miejscu przejścia z płaszczyzny poziomej w płaszczyznę pionową może być najsłabszy lub może w ogóle nie istnieć. Niewykluczona jest także możliwość sfałdowania się izolacji na skutek obsunięcia się jej na ścianie pionowej. Jest więc wskazane zastosowanie w tym miejscu szerszych zakładek niż na zwykłych stykach, ponieważ dzięki podwójnej ilości warstw wkładek, a tym samym i powłok z lepiku sklejających wkładki, szczególnie przy dobrym plastycznym lepiku możliwość odkształceń jest większa, bez niebezpieczeństwa utraty szczelności (opinie o programie).

Jeżeli stosuje się wkładki z papy, to w miejscach zagięć, szczególnie w obrębie krawędzi przecięcia się dwóch płaszczyzn (zwłaszcza nachylonych względem siebie pod kątem 90° lub do niego zbliżonym) oraz w narożach (w miejscu przecięcia się 3 płaszczyzn), zaleca się wzmocnienie izolacji przez dodanie paska juty bądź innej tkaniny albo siatki metalowej. Siatka metalowa powinna być wykonana z miękkich drutów nie sprężynujących.
Przy nieregularnej powierzchni izolowanej budowli zamiast pap jako wkładek izolacji ciężkiej korzystne jest stosowanie jut impregnowanych asfaltem (segregator aktów prawnych). Powinny one być elastyczne, dawać się łatwo wyginać, a przede wszystkim wyciągać tak, aby można je było dobrze dopasowywać do nieregularnych powierzchni, załamań, naroży itp.

Jeśli izolację pionową wykonuje się po uprzednim wykonaniu ściany budowli, to przed przystąpieniem do następnego etapu układania izolacji należy ostrożnie usunąć część ściany murowanej na zaprawie wapiennej, która do tego czasu służyła jako ochrona brzegów uprzednio wykonanej izolacji. Zakładki poszczególnych warstw wkładek papowych wykonuje się w takiej kolejności jak przy zwykłych stykach przestawianych, tak że ułożenie warstw wkładek następnej wyżej położonej izolacji nie będzie przedstawiać trudności.

Najpierw jednak niesklejone brzegi uprzednio ułożonych zakładek izolacji należy starannie oczyścić z resztek zaprawy w celu dokładnego sklejenia zakładek na styku.
Jeżeli budowla jest dostępna ze wszystkich stron, to zamiast wyżej opisanego rozwiązania za pomocą ściany pomocniczej można połączenie izolacji stopy z izolacją ścian wykonać na styk wyłożony (promocja 3 w 1).