Zawartość koksu

Badanie opisane i znormalizowane dla olejów silnikowych, bywa niekiedy stosowane dla asfaltów 1121. Wyniki, jakie otrzymuje się przy tym badaniu, tzw. liczba Conradsona, pozwalają na wywnioskowanie, ile badany produkt zawiera składników trudno lotnych, rozkładających się podczas ogrzewania z wydzieleniem koksu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zawartość koksu według Conradsona jest to zatem ilość zwęglonych części, pozostających po odparowaniu badanego asfaltu i wyprażeniu pozostałości bez dostępu powietrza, w określonych warunkach badania.

Do wykonywania oznaczenia służy aparat składający się z tygla porcelanowego 1, glazurowanego wewnątrz i zewnątrz, tygla żeliwnego 2 i tygla 3 z blachy stalowej, z wypukłą pokrywą z otworem, osłony
4 z kominkiem i przymocowanym do niego kabłąkiem 5, służącym jako wskaźnik wysokości płomienia palącej się pary oleju.
Podstawę aparatu stanowi puste pudło blaszane 6 z otworem pośrodku (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do krawędzi otworu są przymocowane 3 ostrza 7 z drutu stalowego, rozmieszczone w jednakowych odstępach i skierowane ku środkowi otworu. Ostrza te ustalają współśrodkowe położenie tygla 3 w otworze.

Trójkąt 8 z drutów, osłoniętych rurkami porcelanowymi służy do osadzania tygla 3 na stalowym trójnogu 9. Do ogrzewania używać należy palnika gazowego systemu Mekera z dobrą regulacją płomienia. Odległość wylotu palnika od dna tygla powinna wynosić ok. 50 mm (uprawnienia budowlane).
Wykonanie oznaczenia. W tyglu porcelanowym 1 należy zważyć 5 g badanego produktu z dokładnością do 0,005 g, umieścić go współśrodkowo w tyglu żeliwnym 2 i nakryć pokrywą. Następnie na dno tygla 3 wsypuje się tyle suchego piasku, aby po jego wyrównaniu wstawiony współśrodkowo tygiel 2 dotykał wieczkiem pokrywy tygla 3. Następnie tygiel 3 ustawia się ostrożnie współśrodkowo w otworze podstawy 6 na trójkącie 8, nakłada osłonę 4 z kominkiem i rozpoczyna ogrzewanie (program egzamin ustny).

Płomień palnika

Płomień palnika należy uregulować tak, aby okres początkowego ogrzewania aż do ukazania się dymu nad kominkiem trwał około 12 (± 1) minut. Natychmiast po ukazaniu się par zapala się je, a płomień palnika zmniejsza i reguluje dopływ gazu tak, aby płomień palących się par nie wystawał ponad kabłąk 5, tzn. aby wysokość płomienia nie przekraczała 50 mm.
w benzenie i rafinuje mieszaniną 2G,0/o węgla aktywnego i 80°/o ziemi odbarwiającej (4-4,5 g mieszaniny na 1 g parafiny) (opinie o programie).

Rafinować należy na gorąco pod chłodnicą zwrotną. Po ukończonej rafinacji odsącza się substancję odbarwiającą przez sączek zwilżony benzenem, przesącz zbiera do pustej zlewki lub kolby i odparowuje z przesączu benzen. Pozostałą w zlewce lub kolbie parafinę suszy się w temperaturze 110H-115°C i waży. Metoda ta daje wyniki z błędem 0,4-4-0,5°/o w przeliczeniu na asfalt (segregator aktów prawnych).
Oznaczenie parafiny tą metodą daje wyniki znacznie wyższe niż oznaczenie parafiny metodą Holdego, co się tłumaczy tym, że w czasie destylacji asfaltu duża część zawartej w nim parafiny ulega rozkładowi i ginie. Otrzymana w ten sposób parafina posiada temperaturę krzepnięcia 48^-60°C.
Jakościowe wykrywanie obecności smoły z węgla kamiennego,
brunatnego itp. w asfaltach. Próba dwuazowa wg Graefego.

Z próbki badanego asfaltu przygotowuje się wyciąg acetonowy (przez wygotowanie z acetonem). Wyciąg acetonowy odparowuje się do sucha i pozostałość zadaje nadmiarem 1/n ługu sodowego na ciepło. Alkaliczny wyciąg zadaje się solą kuchenną i kilkoma kroplami świeżo przyrządzonego chlorku dwuazobenzenu. Pojawienie się czerwonego zabarwienia lub czerwonego osadu soli sodowej oksyazobenzenu świadczy o obecności fenoli, a zatem i produktów smołowych w badanej próbce. Zamiast chlorku dwuazobenzenosulfonowego, który należy zawsze świeżo przyrządzać, można używać siarczanu dwuazobenzenu (promocja 3 w 1).

Próba ta jest bardzo czuła i daje jednoznaczny wynik tylko w razie zupełnego braku zabarwienia [12i. Słabe zabarwienie może pochodzić z kwaśnych składników asfaltów (np. z rop rumuńskich).