Dom z tworzywa

Pod koniec II wojny światowej proponowano budowę domów z tworzyw sztucznych w Szkocji w ramach ogólnego programu budowlanego. Wstępny projekt został opracowany przez Sama Ban- tona. Podstawą tego projektu była kratownica, która rzutowała na całą konstrukcję, a zwłaszcza na jej część zewnętrzną. Jednolity wygląd zewnętrzny nadawały budynkowi znormalizowane elementy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dom z tworzywa miał się przyczynić do rozwiązania powojennych trudności mieszkaniowych. Doświadczenie nabyte przy stosowaniu sklejki w lotnictwie pozwoliło na rozwinięcie nowych metod konstruowania płyt. Płyta Jicwood składała się z dwóch cienkich arkuszy sklejki spojonej żywicą syntetyczną, między którymi umieszczano rdzeń z prasowanych trocin i miazgi drzewnej. Zewnętrzne płyty sklejano z rdzeniem w wytwórni. Zasada konstrukcji była podobna do zasady konstrukcji belki w kształcie litery H, przy czym stopce odpowiadała sklejka („skóra”), a środnikowi - rdzeń. Rdzeń usztywniał „skórą” i zapewniał izolację termiczną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kleje z żywic syntetycznych uniemożliwiały przenikanie wody i dawały wystarczającą ochronę, tak że nie było potrzeba uciekać się do stosowania innych materiałów. Sklejane spoiny eliminowały potrzebę stosowania śrub, pasków ochronnych i innych tradycyjnych sposobów łączenia, które ze względów estetycznych byłyby niepożądane lub obniżałyby wytrzymałość spoin (uprawnienia budowlane). Charakterystyczną cechą tej konstrukcji było stosowanie tych samych płyt, różniących się jedynie grubością, w zależności od tego, czy miały być stosowane do podłóg, ścian, ścianek wewnętrznych, czy też do dachów. Pomimo tego, że same płyty działały tak jak elementy nośne, niejednokrotnie używano dodatkowo usztywniaczy.

Wykańczanie

Podczas produkcji i montażu płyty te poddawano prasowaniu. Przez prasowanie można było je odpowiednio wyginać, stwarzając w ten sposób możliwość otrzymywania różnych kształtów okien, ścianek działowych itp. Okna wykonywano również z płyt ściennych, odpowiednio formowanych, przy czym cała rama okienna i parapet stanowiły jeden element konstrukcyjny (program egzamin ustny).

Wykańczanie, jak wygładzanie, malowanie, lakierowanie oraz tapetowanie, można- było zastosować do lica wewnętrznego płyt stosowanych na zewnątrz, co zupełnie nie obniżało wytrzymałości „skóry”. Ścianki działowe i szafy wykonywano z płyt o grubości 25 mm, stosując te same „skóry” - sklejki o grubości 3 mm. Domy takie produkowano w fabryce w dużych ilościach, przewożono w częściach na miejsce budowy i ustawiano na poprzednio założonej betonowej płycie fundamentowej (opinie o programie).

Korzyści prefabrykacji w przypadku stosowania sklejki są duże, gdyż daje to znaczne oszczędności pozwalając na częściowe przygotowanie materiału w fabryce, gdzie istnieją dogodniejsze warunki pracy niż na placu budowy. Używanie klejów z żywic syntetycznych zamiast gwoździ nadaje konstrukcji dodatkową sztywność i odporność na korozję. Znormalizowanie elementów zmniejsza czas budowy, jednakże ilość znormalizowanych jednostek powinna być taka, aby nie ograniczała swobody projektowania (segregator aktów prawnych). Projektanci nieprzychylnie ustosunkowują się do prefabrykacji, gdyż uważają, że narzuca im ona ograniczenia w twórczej pracy projektowania; sklejka posiada jednak własności korzystniejsze niż inne stosowane materiały, dzięki czemu łatwiej daje się osiągnąć zharmonizowanie elementów prefabrykowanych z wymaganiami projektu.

Elementy szkieletu podtrzymują płyty ze sklejek, łączone przez sklejanie, dzięki czemu można uzyskać strukturę „naprężonej skóry”, której sztywność i wytrzymałość zostaje osiągnięta ekonomiczniejszymi środkami materiałowymi, niż to miało miejsce w budownictwie tradycyjnym (promocja 3 w 1). Ostatnie osiągnięcia wykazały, że prefabrykacja stanowi system budowy, który daje się zastosować nie tylko do małych obiektów, lecz również do budynków większych, w przypadku gdy mogą być zaprojektowane elementy powtarzalne.