Domieszki powierzchniowo-czynne

Działanie tych domieszek opiera się na ich własnościach powierzchniowo-aktywnych, mianowicie na zmianie napięcia powierzchniowego na granicy fazy ciekłej i stałej (program uprawnienia budowlane na komputer). Daje to w efekcie możliwość zmniejszenia ilości wody zarobowej, pełniejszą hydratację ziarn cementu oraz w niektórych przypadkach dodatkowe wprowadzenie pęcherzyków powietrza i działanie.

Domieszki powierzchniowo-czynne dzielą się na dwa zasadnicze gatunki
1) domieszki zwilżające (hydrofilowe),
2) domieszki niezwilżające (hydrofobowe).
3) cementu i peptyzują wytwarzające się struktury koagulacyjne.
Powstające na powierzchni cząstek cementu błonki hydrofilowe zmniejszają tarcie składników stałych betonu i powodują większą ciekłość masy. Działanie ich jest więc równoznaczne ze zwiększeniem ilości wody zarobowej.
Drugą grupę stanowią domieszki hydrofobowe, takie jak mydła i kwasy naftenowe, mydła żywiczne i pak drzewny, oleina, oleje mineralne itd. Podobnie jak domieszki hydrofilowe tak i one powodują większą ciekłość mieszanki, choć nie w tak dużym stopniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Są jednak zasadnicze różnice pomiędzy obu w/w grupami domieszek. Domieszki zwilżające dają większą ciekłość ale mniejszą lepkość, zachowują się po prostu tak, jakby zamiast nich dodano pewną ilość wody, na skutek czego wewnętrzna spoistość mieszanki zmniejsza się. Natomiast domieszki hydrofobowe, zwiększając lepkość poprawiają jednocześnie urabialność i zwiększają stabilizację mieszanki. Wprowadzając zaś do niej pewną ilość drobnych pęcherzyków powietrza, dają w efekcie beton o całkowicie zmienionym układzie porów powietrznych (uprawnienia budowlane).

Domieszki uplastyczniające

Bezpośrednie działanie uplastyczniające tych domieszek następuje na skutek zaadsorbowania na powierzchni cząsteczek cementu substancji powierzchniowo-aktywnych, rozpuszczonych w wodzie zarobowej. Plastyfikator przez adsorpcję jest mieszaniną polarno-apolarną, którego drobina zawiera jedną część powierzchniowo-aktywną zaadsorbowaną na powierzchni ziarn cementu, druga zaś część jest hydrofilowa (program egzamin ustny). Cement jest w ten sposób otoczony podwójną powłoką jonową. Wierzchnia warstewka hydrofilowa utrzymuje na powierzchni błonkę wody związaną z powierzchnią bezpośrednio siłami molekularnymi.

Zasadniczym efektem działania substancji hydrofitowej jest dodatkowa peptyzacja skupisk cząstek cementu i ułatwienie dyspersji samych cząsteczek w wodnym środowisku oraz ich stabilizacja, tzn. zwiększenie ich odporności w stosunku do procesów koagulujących w pierwszym okresie współdziałania cementu z wodą (opinie o programie). Bańki powietrza, które dostają się w trakcie mieszania masy między ziarenka cementu, zostają na skutek odpychania się tych ziarenek w wyniku zaadsorbowania przez nie substancji powierzchniowo-aktywnej, tworzącej podwójną warstwę zjonizowaną, uwolnione z chwilą, gdy ziarenka rozdzielają się. Uzyskujemy wtedy pierwszy efekt działania plastyfikatora, a mianowicie zdyspergowanie cementu.

Drugim, ważnym rezultatem będzie działanie smarujące plastyfikatora. Ziarenka, pod wpływem adsorpcji drobin na swej powierzchni, są jak gdyby smarowane tłuszczem, co pozwala na zmniejszenie ilości wody bez zwiększenia tarcia międzycząsteczkowego mieszanki (segregator aktów prawnych). Trzecim efektem działania omawianych środków jest spowolnienie procesów hydratacji i hydrolizy w ich początkowych stadiach na skutek powstawania znacznych oporów dyfuzyjnych w przejściowych, zaadsorbowanych warstwach na powierzchni cząstek cementu.

Wypada tu nadmienić, że użycie hydrofilowej domieszki w dużej ilości, np. 3%, prowadzi do otoczenia ziarenek cementu błonami takiej grubości, że uniemożliwiają one całkowicie dyfuzję wody do związków cementowych, a tym samym uniemożliwiają hydratację i proces twardnienia (promocja 3 w 1). Pod działaniem małych ilości dodatków powierzchniowo-aktywnych następuje zmiana wielkości i kształtu krystalizujących uwodnionych związków na skutek adsorpcji molekuł lub jonów.