Doświadczeni poławiacze pereł

Największa dotychczas znaleziona perła o masie 454 karatów, będąca pierwotnie własnością bankiera Hope’a, znajduje się w przyrodniczym oddziale British Museum w Londynie (program uprawnienia budowlane na komputer). Perła ta ma kształt wydłużonej kropli. Długość jej wynosi 50 mm, obwód najgrubszej części 115 mm, a najcieńszej 83 mm. Oryginalna jest również jej barwa w 3A biała z pięknym połyskiem orient, a w 1U brązowa. Perłę tę wielu ekspertów oceniło na około 40 000 dolarów.
Stosunkowo niewielka, bo ważąca tylko 38 karatów, ale za to szczególnie pięknego kształtu i barwy jest perła Pellegrina w moskiewskim skarbcu drogocennych kamieni. Duże i piękne perły były w posiadaniu szacha perskiego i dawnych władców Indii. Perły zdobiące koronę cesarza austriackiego ważyły 300 karatów.

Szczególnie dużą i słynną północnoamerykańską perłą słodkowodną była czarna Perła Królowej (Queen Pearl) o masie 465 karatów.
Wielkość pereł ma związek z ich liczbą w skorupie perłopława; w zasadzie im perły są większe, tym jest ich mniej w jednej skorupie (średnio 1-3). Największa dotychczas liczba pereł znaleziona w skorupie jednego perłopława z Oceanu Indyjskiego wynosiła 87 sztuk, a w gatunku żyjącym w pobliżu Cejlonu - 67. Dla zdobycia jednej perły trzeba wyłowić co najmniej 30-40 perłopławów, często jednak znacznie więcej (program uprawnienia budowlane na ANDROID. W Morzu Śródziemnym, w pobliżu wybrzeży Tunisu z 1200-15 000 wyłowionych perłopławów można otrzymać zaledwie jedną perłę.
Doświadczeni poławiacze pereł poszukują przede wszystkim perłopławów mających skorupy o nieregularnym kształcie, z nabrzemieniami lub przewierconych przez pasożyty; w tych bowiem najczęściej znajdują się perły.

Średnica pereł naturalnych (prawdziwych) powiększa się średnio o 0,05 mm rocznie, a pereł hodowanych - nawet o 0,15 mm. W szczególnie sprzyjających warunkach wzrost ten może być dziesięciokrotnie większy. Perły morskie rosną wolniej od słodkowodnych (uprawnienia budowlane).
Gęstość pereł zależy od stosunku aragonitu do konchioliny.

Gęstość aragonitu

Gęstość aragonitu wynosi 2,95 g/cm3, konchioliny około 1,35 g/cm3. Z reguły też gęstość pereł jest mniejsza od gęstości aragonitu (program egzamin ustny). Najlżejsze są perły „niebieskie”, zawierające największą ilość
konchioliny obniżającej wartość gęstości. Perły z Zatoki Perskiej mają przeciętną gęstość wynoszącą 2,71 g/cm3 (2,68-2,74 g/cm3). Szczególnie dużą gęstość mają perły hodowane i perły wytwarzane przez ślimaki morskie. W cieczy ciężkiej o gęstości 2,71 g/cm3 pływa około 80% pereł wschodnich, podczas gdy 90% pereł hodowanych opada na dno naczynia (opinie o programie).

Ponieważ masa pereł zależy od ich wielkości i gęstości, na podstawie średnicy perły można obliczyć jej masę. Aby obliczyć masę perły w granach stosuje się regułę Scharffenberga: mnoży się średnicę perły (w milimetrach) przez 3, a następnie przez liczbę 0,02796. Im dokładniej zmierzona jest średnica perły, tym bardziej zbliżona do rzeczywistej jest jej obliczona masa. Przy perłach przewierconych należy uwzględniać stratę masy powstałą przy ich przewiercaniu. W celu szybkiego zorientowania się o masie pereł na podstawie ich wielkości używa się miarki metalowej z otworami różnej wielkości, przy których podana jest wartość masy w granach (segregator aktów prawnych).

Hodowla sztucznych pereł. Już w XIII w. Chińczycy stwierdzili, że drobne przedmioty wprowadzone do wnętrza wytwarzającego perły małża słodkowodnego pokrywały się po pewnym czasie masą perłową. Po nieznacznym otwarciu skorup między płaszcz a skorupę wprowadzano za pomocą pręcika bambusowego przedmiot, najczęściej były to figurki z kości, drewna lub mosiądzu.

Muszlę pozostawiono w wodzie przez okres kilku miesięcy, a nawet 2-3 lat. W ten sposób uzyskiwano pokrycie masą perłową małych posążków Buddy (promocja 3 w 1).
W połowie XVIII w. do tych samych wyników doszedł sławny szwedzki przyrodnik Linneusz, co jednak niedługo potem poszło w zapomnienie, ponieważ odkrycia swego nie próbował zastosować w praktyce.