Drabinki

Drabinki muszą przebiegać na całą wysokość muru nadwodnego. W tych rzadkich wypadkach, gdy mur zaczyna się u dołu na poziomie wody, którego wahania są bardzo nieznaczne (np. w basenach zamkniętych o stałym poziomie wody) drabinka może się kończyć na rzędnej ok. 10 cm poniżej poziomu wody (program uprawnienia budowlane na komputer).

W naszych warunkach najczęściej mur nadwodny nabrzeża zaczyna się na rzędnej ok. +0,50 m, a wahania wody są dość znaczne. W takich wypadkach rozwiązanie może być pomocne przy wychodzeniu np. z łodzi, ale dla pływaka chcącego znaleźć się na nabrzeżu drabinki będą umieszczone za wysoko.
Dlatego też zaczęto w nowych rozwiązaniach przedłużać drabinki w dół o tej samej konstrukcji lub w postaci łańcucha. Drabinka zwisa w dół bez żadnych u dołu umocowań, nie jest najlepsze o tyle, że dolna część drabinki tak wykonanej często ulega uszkodzeniu, gdy w czasie niskiego stanu wody w akwenie uderzy w nią dziobem lub burtą podpływająca łódź (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dlatego też w rozwiązaniach nowszych drabinki przymocowuje się zwykle u dołu do ściany, np. skrzyni czy bloku, stanowiących część podwodną nabrzeża. Dolny koniec drabinki doprowadza się na głębokość 1,10 m do 1,70 m poniżej dolnej krawędzi muru nadwodnego. Konstrukcja drabinki może być dwojaka (z pewnymi odmianami).
Rozwiązanie prostsze i masywniejsze polega na tym, że wygięte w trapez szczeble drabinki rozmieszczone co 20 do 30 cm jeden nad drugim, przy- spawane są do wzdłużnie z kątówek (np. 60X60X6 mm), które z kolei przyśrubowuje się do wbetonowanych w ściany wnęki i wystających z niej prętów (uprawnienia budowlane).

Drugie rozwiązanie polega na tym, że proste szczeble wpuszcza się w otwory wypalone we wzdłużnicach w postaci płaskowników (np. 80×16 mm) i przyspawa od wewnątrz. Wzdłużnice z kolei przyśrubowuje się do wsporników osadzonych w ścianie nabrzeża. Wzdłużnice mogą kończyć się tępo na rzędnej korony nabrzeża i wtedy daje się na wierzchu nabrzeża nad drabinką osobną klamrę chwytną lub pałąk, np. ze stali okrągłej 0 25 mm, mogą też wychodzić na wierzch nabrzeża w postaci pałąków bocznych osadzonych końcem w betonie nabrzeża. Pałąki boczne przyczyniają jednak kłopotów cumownikom, zaniechano więc ich stosowania (program egzamin ustny).

Szczeble drabinki

Szczeble drabinki robi się często ze stali okrągłej (np. 0 20 lub 25 mm). Są one uzasadnione np. w basenach pływackich, sportowych itp., tam,
gdzie drabinki służą wychodzeniu na ląd przeważnie bosą stopą (opinie o programie). W innych wypadkach, np. na nabrzeżach dla dużych statków, bardziej celowe jest stosowanie stali kwadratowej, np. 20×20 mm, z tym że szczeble osadza się jedną krawędzią ku górze, co utrudnia ześlizgiwanie się trzewika ze szczebla.

Biuro Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku opracowało w 1962 r. projekty typowe czterech rodzajów drabinek. Jeden typ dla nabrzeży z odbojnicami punktowymi w dwu wielkościach, to jest dla nabrzeży o rzędnej wierzchu muru nadwodnego +1,20 i +1,50 m oraz dla nabrzeży +1,80, 2,10 i 2,40 m (segregator aktów prawnych). Drugi typ dla nabrzeży z odbojnicami drewnianymi także w dwu wielkościach jw. trzeci - dla nabrzeży oczepowych ze ściankami Larssena (różnica polega na tym, że wsporniki podtrzymujące drabinkę przyspawa się do ramion brusów ścianki szczelnej Larssena) i wreszcie czwarty - jako tzw. „wyłaz” na falochron od strony morza.

Tu zaprojektowano wymienne przedłużenie drabinki ku dołowi w postaci części ruchomej, łączonej z częścią stałą osadzoną na betonie za pomocą tzw. szakli.
Statek nie powinien ocierać się bezpośrednio o ścianę nabrzeża czy pomostu (promocja 3 w 1). Z tych względów wyposaża się te budowle w urządzenia odbojowe, które mogą być: stale ciągle (lub ąuasi-ciągle) i punktowe albo ruchome punktowe.