Dranice

Najpopularniejsza jest tu trzcina, z której wykonywa się maty o szerokości do 2,50 m i o długości 10 m, zwinięte w zwoje na kształt sukna. Maty te składają się ze ździebeł zdrowej, niezmurszałej suchej trzciny stawowej, o grubości ździebeł nie większej niż 8 mm, o wzajemnym odstępie około 10 mm, wiązanych drutem wyżarzonym o średnicy co najmniej 0,8 mm przy odstępie drutów około 20 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Maty przybija się do podłoża gwoździami haczykowatymi o długości najmniej 25 mm, tak aby ciężar 1000 sztuk tych gwoździ wynosił najmniej 1 kg. Do przybijania tych gwoździ używa się młotka lub specjalnego przyrządu podobnego do spinacza akt biurowych (rys. 40).
Dranice są to listewki z drewna miękkiego o przekroju kwadratowym około 7-10 mm. Długość ich wynosi zwykle 1 m.
Inne dranice mają grubość 7 do 10 mm, a szerokość 19 do 25 mm (tzw. pojedyncze) lub 26 do 35 mm (tzw. półtoraczne) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Dranice przybija się do konstrukcji dźwigającej (ściany drewnianej, stropu itp.) pod kątem 45° w dwóch warstwach krzyżujących się pod kątem prostym. Odległość dranic od siebie wynosi w świetle: na ścianach około 50 mm, na sufitach około 30 mm.

Dranice te mają przekrój prostokątny. Jeżeli damy im przekrój trójkątny lub trapezowy, szerszą podstawą na zewnątrz w celu zaklinowania wyprawy, wtedy wystarczy pojedyncza warstwa dranic (uprawnienia budowlane).
Oprócz stosowania dranic pojedynczych spotyka się czasami maty dranicowe, wiązane drutem jak maty trzcinowe. Długość zwojów 10 m, szerokość od 50 cm do 2,00 m.

Siatki druciane (zwane z niemiecka Rdbitza) służą głównie do okrywania powierzchni dźwigarów stalowych i jako podłoże wypraw dekoracyjnych. Siatką tą okrywamy również belki i słupy drewniane. W handlu spotykamy najczęściej siatkę z drutu o średnicy 0,7 do 1 mm, o oczkach kwadratowych, o wymiarach 7 x 7 do 15 x 15 mm. Siatkę tę przybija się gwoździami haczykowatymi rozstawionymi w kwadrat w odległościach około 20 cm. Siatkę wyrabia się w zwojach szerokości 1 m i o długości 50 m (program egzamin ustny).

Płyty wiórkowo-cementowe

Do wykrywania belek stalowych drewnianych oraz spoin (np. między słupem stalowym a mu rem lub między dwiema płytami wiórkowo-cementowymi) używa się gotowych siatki o szerokości 10 do 30 cm w zwojach o długości również 50 m. Siatka jednolita czyli cięto ciągniona nadaje się lepiej jako podłoże nośne pod wyprawy, np. dla sztucznych sufitów. Jest ona bowiem znacznie sztywniejsza od siatki metalowej.

Najczęściej używa się siatki jednolitej nr 1 o wielkości oczek 10 x 42 mm i o ciężarze 2,7 kg/m2. Arkusze tej siatki mają wymiary 1,00 x 2,40 m i są sprzedawane w wiązkach po 10 sztuk, czyli razem 24 m2 (opinie o programie).
Siatki metalowe powinny być czyste tj. nie mogą być pokryte rdzą ani też tłuszczem utrudniającym przyleganie zaprawy. Dlatego też siatki musza być przechowywane na budowie tak, aby były zabezpieczone od wilgoci i zanieczyszczenia. W celu zwiększenia przyczepności zaprawy do siatki obrzuca się najpierw siatkę zaprawą cementową, a na niej dopiero daje wyprawę wapienną lub inną. Przy zastosowaniu wypraw gipsowych używa się albo siatki ocynkowane, albo też pokryte lakierem asfaltowym (segregator aktów prawnych).

Płyty wiórkowo-cementowe stosuje się jako podkład pod wyprawy ścian działowych, stropów itp. ze względu na doskonałą przyczepność zaprawy do tych płyt. Niezależnie od tego stanowią one również dobrą izolację cieplną i głosową oraz są tak sztywne, że tworzą same konstrukcję nośną.

Według normy PN/B-490 są to płyty budowlane, wykonywane mechanicznie lub ręcznie z wełny drzewnej spojonej cementem. Zasadniczy ich wymiar jest 50 x 200 cm, grubość 1,5 - 3-5 i 7 cm. Dopuszczalne tolerancje długości wynoszą ± 5 mm, grubości ± 3 mm (promocja 3 w 1). Głównym spoiwem jest tutaj cement portlandzki. Ze względu na szybkie twardnienie lepszy jest cement portlandzki wyższej marki.