Drewno wąskosłoiste

Zgodnie z tym poglądem u gatunków iglastych drewno wąskosłoiste jest twarde, ciężkie i wytrzymałe, drewno zaś szerokosłoiste ma niższe własności mechaniczne (program uprawnienia budowlane na komputer). U drzew liściastych jest odwrotnie: drewno wąskosłoiste uchodzi za miękkie, szerokosłoiste zaś za twarde i bardziej wytrzymałe. Pogląd ten jest jednak tylko częściowo słuszny, a szerokość słoju może służyć tylko za przybliżony, orientacyjny wskaźnik mechanicznych własności drewna.

Ciężar właściwy, twardość i wytrzymałość drewna zależą nie od szerokości słoju, lecz od ilościowego stosunku drewna
wczesnego i późnego w poszczególnych słojach. Im większy jest udział drewna późnego o grubych błonach komórkowych, tym większy jest - w pewnych granicach ciężar właściwy i tym wyższe mechaniczne własności drewna.
Przekroje twardego i miękkiego drewna dębowego. W drewnie twardym słoje są szersze (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Naczynia wczesnej strefy drewna mają małe średnice; strefa drewna późnego jest silnie rozwinięta i w porównaniu ze strefą drewna wczesnego jest kilkakrotnie szersza. Drewno miękkie ma słoje mniejszej szerokości, naczynia drewna wczesnego mają duże średnice, strefa zaś drewna późnego wykazuje w porównaniu z drewnem wczesnym mniejszą lub równą szerokość. Jeszcze wyraźniej zarysowuje się to zjawisko w drewnie jesionu.
Udział i rozmieszczenie drewna wczesnego i późnego.

U drzew iglastych wraz ze zwiększeniem szerokości słoju wzrasta udział cienkościennego drewna wczesnego, szerokość zaś strefy drewna późnego pozostaje mniej więcej wielkością stałą; w związku z tym szerokosłoiste drewno iglaste ma mniejszy ciężar i jest mniej wytrzymałe (uprawnienia budowlane). W drewnie zaś wąskosłoistym udział drewna późnego jest większy niż drewna wczesnego, dlatego wąskosłoiste drewno drzew iglastych ma większy ciężar właściwy oraz większą twardość i wytrzymałość.

Drewno sosny bagiennej

Prawidła te są jednak słuszne tylko w pewnych granicach i nie we wszystkich wypadkach. Mała liczba słojów - poniżej 4 na 1 cm - nawet przy dużym udziale drewna późnego powoduje przy zewnętrznym obciążeniu bardzo nierównomierny rozkład naprężeń w drewnie; następstwem tego jest obniżanie się jego wytrzymałości. Przy dużej liczbie słojów - powyżej 12 na 1 cm - udział drewna późnego jest mały, a drewno wykazuje zwykle niższe własności mechaniczne (program egzamin ustny).

Najwyższe własności mechaniczne odpowiadają przeciętnej szerokości słoju 2-3 mm; dalsze zmniejszanie lub zwiększanie się szerokości słoju powoduje zazwyczaj ich pogorszenie; wyjątek stanowi drewno jesionu ogrodowego. Ten spadek wytrzymałości i ciężaru właściwego może występować zwłaszcza w wybitnie wąskosłoistym drewnie iglastym, w którym strefa drewna późnego jest bardzo słabo rozwinięta. Drewno sosny bagiennej, rosnącej na podmokłych glebach, jest wąskosłoiste, mimo to w słojach rocznych udział grubościennych elementów drewna późnego jest bardzo ograniczony (opinie o programie). Badania Sawkowanie wykazały w drewnie sosnowym wyraźnej zależności między średnią szerokością słoju a fizycznymi i mechanicznymi własnościami drewna. Na skutek braku wyraźnej korelacji przy opracowywaniu radzieckich norm zrezygnowano w odniesieniu do drewna iglastego z posługiwania się szerokością słoju jako wskaźnikiem jakości drewna.

Udział drewna późnego w sosnowym drewnie lotniczym wynosi wg Siemińskiego w liczbach okrągłych 14-54%, średnio 35%. Liczba słojów wynosi 3-17,5 na 1 cm, średnio 8,0 na 1 cm (segregator aktów prawnych).
Odmiennie zachowują się pierścieniowonaczyniowe gatunki liściaste, u których rozszerzenie słoju odbywa się głównie przez zwiększenie warstwy drewna późnego, szerokość zaś i udział procentowy drewna wczesnego pozostaje mniej więcej wielkością stałą. Ponieważ zaś w warstwie drewna późnego przeważają grubościenne elementy mechaniczne, zatem wraz z szerokością słoju wzrastają ciężar właściwy, twardość i mechaniczne własności drewna - lecz znowu w pewnych tylko granicach (promocja 3 w 1).