Duża atrakcyjność

Duża atrakcyjność bogate tradycje turystyczne (Wybrzeże licznych przyjazdów już w XIX w.) oraz stosunkowo dobrze rozwinięta infrastruktura turystyczna sprawiaj,), że koncentruje się tam ok. 90% zagranicznego ruchu turystycznego. Szczególne miejsc e zajmuj,) zabytkowe miast o bogatej historii sięgającej czasów starożytnej Grecji i Rzymu, wśród których prym wiedzie Dubrownik - zwany “Perl.) Adriatyku” (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dużym zainteresowaniem wśród turystów, szczególnie zagranicznych, cieszą się parki narodowe. Najliczniej odwiedzane to: Jeziora (ok. 700 tys. turystów; malownicze jeziora, wodospady), Kika (wodospady na rzece Krka) oraz Komat i (ok. 125 płaskich wysepek zwanych “Dalmatyńską Polinezją") (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Z miast położonych w tzw. kontynentalnej czyści Chorwacji na uwagę zasługuje Zagrzeb - stolic a kraju, a zarazem gł. ośrodek kulturalny i naukowy (zabudowa wzgórza Kaptol z katedrą Św. Sletana, Grader z kolejką linową z XIX w., Kamienna Brama z XIII w., liczne muzea m.in.: Muzeum Historyczne, Muzeum Przyrodnicze, Biblioteka Narodowa, Teatr Narodowy). Ze względu na swoje położenie przy komunikacyjnych pełni on funkcję ośrodka rozrządowego ruchu turystycznego (uprawnienia budowlane).

Wybrzeże chorwackie zaliczane jest do grupy najatrakcyjniejszych turystycznie regionów- w basenie Morza Śródziemnego. Odwiedza go corocznie ponad 4,2 min turystów-, co stanowi ok. 80% ruchu turystycznego z okresu sprzed rozpadu Jugosławii. Wśród gość i dominują Włosi (650 tys.), Niemcy (607 tys.), Czesi (576 tys.), Słoweńcy (566 tys.) oraz Austriacy (424 tys.). Najczęściej odwiedzanymi regionami są: półwysep Istria, Riwiery: Opatijska i Makarska oraz rejon Dubrownika, gdzie skoncentrowana jest znaczna część bazy noclegowej kraju (92,5%). Chorwacja dysponuje 68.5 tys. miejsc noclegowych (1997), z czego na miejsca hotelowe przypada ok. 40%. Wpływy z turystyki zagranicznej w 1998 wyniosły 2,7 mkl USD (program egzamin ustny).

Tereny obecnej Chorwacji

Tereny obecnej Chorwacji, zamieszkane w starożytności przez plemiona iliryjskie, w I w. p.n.e. weszły w skład cesarstwa rzymskiego jako część prowincji Dalmacja i Panonia. Od 5.55 należały do cesarstwa bizantyńskiego, w VI-VII w. zostały stopniowo zasiedlone przez plemiona słowiańskie. W VII-VI11 w. na ich terenie powstały 2 niezależne związki plemienne: tzw. Chorwacja Dalmatyńska oraz Chorwacja Panońska, zwana również Sławonią, które w pocz. X w. zostały zjednoczone przez rodzimą dynastię Trpimirowiciów, we władaniu której pozostawały aż do końca XI w. Ok. 1091 Węgry narzuciły Chorwacji unię personalną, która przetrwała aż do rewolucji węgierskiej 1848-1849 (segregator aktów prawnych).

W XIII w. węgierscy Arpadowie zaniechali oddzielnej koronacji na królów Chorwacji. W 1526 ziemie chorwackie wraz z całymi Węgrami znalazły się pod panowaniem Habsburgów. W I 527 Turcja zajęła Sławonię i pograniczne ziemie chorwackie, które zostały odzyskane przez Austrię dopiero w końcu XVII w. W latach I 809-1814 część Chorwacji wchodziła w skład utworzonych przez cesarza Napoleona I Prowincji lberyjskich. W latach 50. XIX w. doszło do rozbudzenia wśród Chorwatów świadomość i narodowej. W 1848 Zgromadzenie Narodowe w Zagrzebiu opowiedziało się za niepodległością Chorwacji.

Podczas rewolucji węgierskiej 1848-1849 społeczeństwo chorwackie poparło rząd austriacki. Na moc y konstytucji z 1848 Chorwacja została oddzielona od Węgier, jednak postępująca ze strony Austrii germanizacja zniweczyła większość uzyskanych wcześniej przez Chorwatów swobód (promocja 3 w 1). W I 867 Chorwacja weszła w skład monarchii austro-węgierskiej, od 1868 (po zawarciu ugody chorwacko-węgierskiej, w której wyniku uzyskała wewnętrzną autonomię) ponownie jako część Królestwa Węgier. W 1915 utworzony został w Londynie Komitet Jugosłowiański na czele z Ante Trumbiciem, propagujący oderwanie się od Austrii i stworzenie, wspólnie z Serbią i Słowenią, republiki federacyjnej.