Duża wydajność

Natomiast czynności zasadnicze i to właśnie najbardziej pracochłonne zostały w pełni opanowane i zmechanizowane. W początkowym okresie mechanizacja tynkowania ograniczała się do przygotowywania zapraw w mieszarkach, do transportu zapraw do zasobników i skrzyń ustawionych na poszczególnych kondygnacjach i tylko w małym stopniu do narzucania zapraw na ściany i stropy (program uprawnienia budowlane na komputer). Po przełamaniu początkowych niepowodzeń spowodowanych częściowo zastosowaniem pomp do zapraw (tynkownic) o zbyt dużej wydajności (szczególnie w budownictwie mieszkaniowym), niewłaściwą organizacją robót itp. technologia mechanicznego wykonywania tynków w swych podstawowych procesach roboczych została dostatecznie opanowana.

Obecnie tynki zależnie od sposobu wykonywania dzielą się na „mokre” i na „suche”. Pierwsze wykonywane są przy użyciu zapraw plastycznych nanoszonych na ściany surowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zaprawy te twardnieją pod wpływem zawartych w nich różnego rodzaju spoiw. Tynki suche dostarczone są na budowę w postaci gotowych płyt z gipsu budowlanego o grubości 9, 11, 13 mm, obłożonych z obydwu stron gładkim kartonem. Płyty takie mocowane są w różny sposób do ścian surowych w pomieszczeniach nie narażonych na zawilgocenie (uprawnienia budowlane).

Tynki tzw. mokre, z różnego rodzaju zapraw budowlanych, zazwyczaj wykonywane są w obiektach realizowanych tzw. metodami tradycyjnymi. W budownictwie uprzemysłowionym z płyt wielkowymiarowych płyty wykonywane są od razu w trakcie ich produkcji, z warstwą tynku z różnego rodzaju zapraw względnie z płytek ceramicznych (program egzamin ustny).

Tynkowanie surowych powierzchni

Tynkowanie surowych powierzchni ścian i stropów przez nanoszenie różnego rodzaju gotowych zapraw budowlanych może być wykonywane ręcznie lub mechanicznie. Ręczne wykonywanie tynków jest szczegółowo opisane w istniejących podręcznikach, na tym miejscu natomiast omówiona będzie wyłącznie mechanizacja i organizacja robót tynkowych (opinie o programie).

W ostatnich latach wprowadzono nową technikę tynkowania, tzw. płynną tapetę, która stanowi mieszaninę odpadów pochodzenia celulozowego, mączek mineralnych oraz substancji wiążących rozpuszczonych w wodzie. Natryskiwanie „płynnej tapety” za pomocą specjalnego agregatu odbywa się na ścianach podwójną warstwą (3 mm grubości), a na sufitach pojedynczą (segregator aktów prawnych).

Najczęściej stosowanymi maszynami do robót tynkowych są pompy do zapraw, zazwyczaj typu nurnikowo-przeponowego. Pompy do zapraw o większych wydajnościach (6 m³/godz) mogą tłoczyć zaprawę na większe odległości (do 200 m w poziomie) lub na większe wysokości (do 40 m w pionie); mogą one być używane tylko do transportu zapraw. Natomiast pompy do zapraw o mniejszych wydajnościach (od 1 do 3 m³/godz) mogą być wykorzystane

również jako podstawowe maszyny do tynkowania. W tym przypadku tłoczą one zaprawę nie do zbiornika, lecz do urządzenia natryskowego, tzw. końcówki tynkarskiej, z której tryskający strumień zaprawy narzucany jest na tynkowaną powierzchnię. Istnieją dwa rodzaje końcówek: z doprowadzeniem do końcówek sprężonego powietrza, które porywa cząstki zaprawy i wyrzuca je z dużą siłą na tynkowaną powierzchnię, oraz tzw. końcówki bezsprężarkowe, w których doprowadzenie sprężonego powietrza jest zbędne. Zespół składający się z pompy do zapraw, przewodu materiałowego (tłocznego) i końcówki nazywany jest tynkownicą (promocja 3 w 1). W kraju produkowane są między innymi pompy do zapraw nurnikowo-przeponowe typu PZ-3B i PZ-35 z przeponą płaską o wydajności 3 m³/godz. oraz typu PZ-6 i PZ-60 z przeponą cylindryczną o wydajności 6 m³/godz i inne. Zasysanie przez nasadę ssawną do komory roboczej odbywa się przy dokorbowym ruchu nurnika, wskutek czego przepona gumowa oddzielająca komorę wodną od komory roboczej wygina się w stronę komory wodnej, co powoduje powstanie w komorze roboczej podciśnienia.