Duże ilości wodorotlenku żelaza

Duże ilości wodorotlenku żelaza zmieniają w sposób istotny techniczne właściwości glin, zmniejszając ich ogniotrwałość. Przy 5% Fe₂0₃ wyroby z gliny z niedużą zawartością tlenku glinowego przybierają po wypaleniu w środowisku utleniającym kolor ceglastoczerwony. Zabarwienie to zależy jednak od obecności w glinie także innych związków, w szczególności CaC0₃, który rozjaśnia wyrób. Działanie CaC0₃ uwidacznia się najlepiej wtedy, gdy w glinie jest go więcej niż Fe₂0₃. Tlenek glinowy i tlenek tytanowy zmieniają czerwony odcień gliny na żółty do czerwonobrunatnego zależnie od stosunku A1₂0₃: Fe₂0₃: Ti0₂ (program uprawnienia budowlane na komputer).

Tlenek żelazowy nie reaguje z gliną w temperaturze do 1000°C i nie działa do tej temperatury jako topnik. W środowisku redukującym Fe₂0₃ może zredukować się do reaktywnego FcO i nawet do metalicznego żelaza, nadającego wyrobowi metaliczny szary kolor. Związki tlenku żelazawego mogą zmienić się odwracalnie w związki tlenku żelazowego podczas powolnego studzenia wypalonego wyrobu w środowisku utleniającym, co powoduje pojawienie się ceglastoczerwonego zabarwienia wyrobów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przyrodzie spotyka się nie tylko poszczególne wodorotlenki, ale również wspólnie osadzone mieszaniny o zmiennym składzie i o ogólnym wzorze pAl₂0₃ • ęFe₂0₃ • rSi0₂ • tiH₂0. Mieszaniny te tworzą powierzchniową, podobną do gliny skałę boksyt. Podobne do nich skały, powstające w warunkach ciepłego i wilgotnego klimatu to lateryty (uprawnienia budowlane).

Alofany. Poddano krytyce dawne przekonanie o obecności w glinach nieorgacznych materiałów bezpostaciowy cli. Dopuszcza się, że alofany, zaliczane przede wszystkim do bezpostaciowych przedstawicieli minerałów ilastych, mają strukturę rodzaju rentgenograficznie bezpostaciowych połączeń łańcuchów. Obróbka glin ciepłym 5-procentowym roztworem sody w celu rozpuszczenia alo- tanów nie jest bardzo pewna, gdyż częściowo rozpuszczają się chloryty i wermikulity. Metoda wyodrębniania wymaga uściślenia (program egzamin ustny).

Drobnodyspersyjne minerały ilaste

Alofany stanowią produkt hydrolitycznego rozszczepienia niektórych związków, w szczególności pumeksopodobnyeh, glinokrzemianów, łyszczyków i chlorytów, które pod względem charakteru swoich strukturalnych połączeń mogą być zbliżone albo do montmorylonitów, albo do haloizytów. Z alofanów tworzy się minerał imo- golit w postaci splecionych w różnych kierunkach włókien o długości 1 pm (opinie o programie).

Pod względem technicznym obecność alofanów w glinach nadaje im plastyczność ł spoistość. Ilość alofanów w glinach nie jest duża - w granicach kilku procent. Gęstość alofanu- l,8-y2,0 Mg/m³ (g/cm³); twardość - nie większa niż 3, n_m = = 1,47 -y-1,49.

Terminem ,.glina” oznacza się dyspersyjną skałę osadową składającą się z cząstek minerałów płytkowych. Pod względem składu chemicznego są to zwykle uwodnione glinokrzemiany, w przeważającej swojej części w postaci frakcji drobnoziarnistej (od 1 do 0,01 urn) i towarzyszące im domieszki innych minerałów. Skała ta może występować bądź w stanie łatwo oddzielających się części, bądź też w stanie podobnym do kamienia (przeobrażonym) (segregator aktów prawnych). Charakter strukturalnych domieszek w minerałach był rozpatrzony przez Frank- Kamienieckiego. Metody badania skał osadowych podano w odnośnej literaturze.

Drobnodyspersyjne minerały ilaste przy wzajemnym oddziaływaniu z wodą nadają glinie plastyczność, podatność na formowanie i zdolność zachowania nadanego kształtu po wyschnięciu. Minerały domieszki, takie jak kwarc, węglany i skalenie, są nieplastyczne; ich obecność w glinie obniża jej plastyczność, „schudza” ją°. Grupy minerałów nadających glinie plastyczność znawcy gliny nazywali „substancją ilastą”. W grupie tej przewagę mają jeden lub dwa uwodnione glinokrzemiany (promocja 3 w 1). Z tego względu Ziemiatczeński [100] zaproponował rozróżnianie glin mono- mineralnych i polimineralnych. Do pierwszych zalicza się gliny, w których substancja ilasta składa się przeważnie z minerału jednego rodzaju.