Duże kryształy

Niewątpliwie opisy olbrzymich szmaragdów odnosiły się do beryli, które nieraz występują w postaci bardzo dużych kryształów. Beryle te pochodziły według Pliniusza z Indii. Chiński mnich i pielgrzym, który w latach 414-399 p.n.e. przewędrował Indie i Cejlon, widział szmaragdy zdobiące świątynie buddyjskie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Uczony arabski Ibn Alfagih (około 900 r.) wymienia Egipt jako ojczyznę szmaragdów. W zachowanym papirusie egipskim jest wzmianka, że w XVI w. p.n.e. czynne były kopalnie szmaragdów w Górnym Egipcie na wschód od Asuanu, niedaleko brzegu Morza Czerwonego, znane pod nazwą kopalń Kleopatry.

Za Sesostrisa wydobywano tam szmaragdy zarówno z odkrywek powierzchniowych, jak i z głębi ziemi. W 1650 r. p.n.e. kopalnie te uznano jednak za wyczerpane dlatego zaniechano w nich dalszych robót górniczych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W późniejszych czasach roboty górnicze były tam prowadzone przez Rzymian i Turków; zarzucono je w połowie XVIII w. Kopalnie te zostały powtórnie odnalezione na początku XIX w (uprawnienia budowlane).
Rzymianie wydobywali prawdopodobnie szmaragdy również w Alpach Salzburskich, w dzisiejszej dolinie Habachtal. W XIX w. zainteresowali się tymi kopalniami Wenecjanie, którzy mieli szmaragdy wysyłać na dwory książąt włoskich. W 1689 r. kopalnie te zwiedzał Nils Stensen, profesor z Florencji, zasłużony w dziedzinie krystalografii i geologii. Próby odbudowy tych kopalń wznowiono w połowie XIX w., wydajność ich jednak nie pokrywała kosztów robót górniczych.

Przez pewien czas szmaragdy ze złoża w dolinie Habachtal eksploatowało angielskie towarzystwo Emerald Mines Ltd z Londynu, które jednak rozwiązało się w 1886 r. Niewielkie rezultaty dały również próby wznowienia eksploatacji w okresie międzywojennym. Po drugiej wojnie światowej odbudową tych kopalń zajął się Polak, inż. Hubicki.
Po odkryciu Ameryki przywożono do Europy wielkie ilości szmaragdów zrabowanych w Ameryce Środkowej i Południowej. Szmaragdy te, znane pod nazwą kamieni peruwiańskich lub meksykańskich, uchodziły wówczas w Europie za najpiękniejsze barwne kamienie szlachetne (program egzamin ustny).

Szlif mieszany

Wielkie szmaragdy pierwszej jakości, przezroczyste i bez skaz, należą do największych rzadkości. Dawni Peruwiańczycy otaczali jakoby czcią boską wspaniały szmaragd wielkości jaja strusiego. Zachował się również opis pięciu wyciętych w fantastyczne kształty szmaragdów Corteza, które zatonęły w czasie jego powrotnej podróży do Europy. Ponieważ jednak do dziś nie są znane miejsca występowania szmaragdów ani w Peru, ani w Meksyku, były to przypuszczalnie szmaragdy z Kolumbii (opinie o programie).

W 1537 r. Hiszpanie otrzymali od Indian kolumbijskich szmaragdy pochodzące z miejscowości Samondoco, leżącej po wschodniej stronie Kordylierów w odległości około 80 km od Bogoty. Szmaragdy występują tu w zmetamorfizowanych wapieniach wieku kredowego.
W Brazylii (Minas Gerais, Bahia) szmaragdy występują w metamorficznych marmurach dolomitycznych. Mają one nieco jaśniejszą barwę niż kolumbijskie, lecz dobrą jakość.
Szmaragdy spotykane są również w Indiach (Kaliguman, Ajmer, Udajpur, Radżasthan), Egipcie (wschodni Asuan) i Afryce Południowej (Leisdorp). Drobne szmaragdy występują w łupkach krystalicznych w dolinie rzeki Habach w Tyrolu (segregator aktów prawnych).

Duże złoża szmaragdów znajdują się na Uralu. Skałą macierzystą są łupki biotytowe, w których występują szmaragdy wraz z towarzyszącymi minerałami - chryzoberylem i fenakitem, które są również związkami pierwiastka berylu. Szmaragdy uralskie nad rzeką Tokowaja pod Swierdłowskiem zostały przypadkiem odkryte dopiero w 1831 r. W ciągu stu lat wydobyto stąd około 15 tys. kg tych drogocennych kamieni.

Szmaragdom nadaje się najczęściej formę szlifu schodkowego, którego odmiana nosi nazwę szlifu szmaragdowego nieraz stosuje się szlif mieszany lub szlif brylantowy, a także szlif nożycowy (promocja 3 w 1)..