Działanie ogrzewania

Działanie ogrzewania przez promieniowanie różni się tym od poprzednio opisanych ogrzewań wodnych, że zamiast grzejników elementem grzejnym są wężownice (rury grzejne) zabetonowane w stropach, podłogach czy ścianach pomieszczeń (program uprawnienia budowlane na komputer). W budownictwie mieszkaniowym przy zastosowaniu prefabrykatów rury grzejne zwykle są zabetonowywane w ścianach lub w elementach zmontowanych dookoła okien. Płaszczyzny ścian lub elementów przyokiennych, nagrzane przez znajdujące się w nich rury grzejne, oddają swoje ciepło promieniując na pomieszczenie. Zasada krążenia wody w zabetonowanych rurach jest ta sama, co przy ogrzewaniach pompowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ze względu na duży opór przepływu wody w rurach o niewielkiej średnicy, zabetonowanych w stropach czy ścianach, w instalacji tego rodzaju musi być zastosowana pompa, w celu wzbudzenia i utrzymania obiegu wody. Najważniejszym elementem każdego systemu centralnego ogrzewania jest źródło ciepła - kotłownia. Rozróżniamy dwa zasadnicze typy kotłowni, a mianowicie:
kotłownie centralnego ogrzewania wysokiego ciśnienia,
kotłownie centralnego ogrzewania niskiego ciśnienia.
Kotłownie centralnego ogrzewania wysokiego ciśnienia - kotłownie
wysokoprężne - mają za zadanie zaopatrzenie w ciepło duże ilości budynków. Są to kotłownie osiedlowe, dzielnicowe czy miejskie ciepłownie lub elektrociepłownie.
Kotłownie tego rodzaju podlegają władzom miejskim, do których należy przeprowadzanie remontów i konserwacja (uprawnienia budowlane).
Kotłownie niskiego ciśnienia bywają:
wodne o temperaturze wody poniżej 100°C,
parowe o ciśnieniu pary do 0,5 at(n).

Ilość ciepła, jaką może wytwarzać kotłownia, zależna jest od powierzchni ogrzewalnej kotłów liczonej w m2 i od liczby tych kotłów (program egzamin ustny). Szczegółowe przepisy dotyczące sposobu budowy i wyposażenia kotłowni niskoprężnych podane są w normie PN-54/B-02411.

Typy kotłowni niskoprężnych

W wymienionej normie rozróżnia się zasadnicze typy kotłowni niskoprężnych, mianowicie:
kotłownie znajdujące się w budynku ogrzewanym - całkowita powierzchnia kotłów tego rodzaju kotłowni nie powinna przekraczać 300 m2;
kotłownie wolnostojące, w osobnych budynkach, dla których nie ma ograniczeń co do powierzchni ogrzewalnej kotłów. Zarówno kotłownie wbudowane, jak i wolnostojące powinny odpowiadać wyżej wymienionym warunkom, a więc:
położenie kotłowni powinno być możliwie centralne w stosunku do ogrzewanych pomieszczeń lub budynków (opinie o programie);
komin powinien być usytuowany jak najbliżej kotłów;
bezpośrednio przy kotłowni powinien się znajdować skład paliwa i żużlownia.
Ponadto zgodnie z normą kotłownia powinna być wyposażona w:
wyciągarkę ręczną lub inne mechaniczne urządzenia do usuwania żużla i popiołu;
urządzenia i sprzęt do transportu paliwa i żużla;
szatnię, umywalnię, natrysk i ustęp przy kotłowniach powyżej 50 m2, jeżeli parsonel nie ma możności korzystania z takich urządzeń znajdujących się wewnątrz budynku; w kotłowniach powyżej 100 m2 powinien być również przewidziany pokój mechanika;
kotłownia powinna być zabezpieczona przed przenikaniem wód gruntowych (segregator aktów prawnych);
do kotłowni wolnostojących i wbudowanych wejście powinno być od zewnątrz, wejście z klatki schodowej dopuszczalne jest wyjątkowo przy kotłowniach wbudowanych;
przy zejściu i przy pomostach w kotłowni powinny być poręcze;
podłoga powinna być ognioodporna i wytrzymała na nagłe zmiany temperatury i uderzenia;
drzwi wejściowe powinny być stalowe o szerokości co najmniej 0,80 m, bezklamkowe (otwierające się z kotłowni pod naciskiem);
drzwi z kotłowni do składu opału powinny być stalowe, otwierane do kotłowni lub rozsuwane;
stropy nad kotłownią i żużlownią powinny być ognioodporne, gazoszczelne z izolacją cieplną i przeciwdźwiękową;
w kotłowni powinien być kanał nawiewny (dla dopływu powietrza) z regulacją o przekroju nie mniejszym niż 50% przekroju komina (najmniej jednak 0,21 X 0,21 m);
dwa kanały wywiewne z wlotami niezamykanymi (bez kratek i żaluzji) o przekroju równym najmniej 25% przekroju komina każdy - jeden kanał z otworem 0,15 m nad podłogą, drugi 0,20 m poniżej sufitu; obydwa kanały mogą się łączyć w jeden wspólny kanał na wysokości 2 m ponad otworem górnym.

Zabrania się w kotłowniach z kominem o ciągu naturalnym (grawitacyjnym) montowania wentylacji wyciągowej (np. wentylator wyciągowy w oknie, ścianie czy stropie), gdyż wentylatory takie pogarszają ciąg w kotłach;
pompę do napełnienia i opróżniania instalacji centralnego ogrzewania o średnicy nie mniejszej niż 32 mm (promocja 3 w 1);
Połączone ze sobą człony kotłowe tworzą wewnątrz kotła komorę paleniskową z rusztem.

Liczba członów środkowych zależy od powierzchni ogrzewalnej kotła i waha się od 2 - przy kotłach małych lokalowych (typu Strebel - Camino) do 16 - przy kotłach większych (typu Strebel - ECA IV).