Działanie sił zewnętrznych
Według Z. Wiłuna tiksotropowe własności mają grunty, które zawierają cząstki iłowe o wymiarach koloidów (< 0,0002 mm) mimo że szkielet tych gruntów może składać się z cząstek pyłowych i ziarn drobnego piasku. Drobne cząstki koloidowe tworzą wtedy wiązania między większymi cząstkami szkieletu i grunt w stanie nienaruszonym wykazuje pewną odporność na działanie sił zewnętrznych. Natomiast ten sam grunt poddany wstrząsom lub mieszaniu ulega upłynnieniu. Struktura gruntów tiksotropowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Według Prikłonskiego [10] czas t powrotnego przejścia ze stanu płynnego do plastycznego dla każdego układu jest dokładnie określony i dlatego może stanowić wskaźnik liczbowy tiksotropowych własności gruntu. Im krótszy jest czas t tym grunt jest bardziej podatny na zmiany tiksotropowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Prikłonski podaje czynniki, które wpływają na powstawanie zjawisk tiksotropowych: 1. skład wolnego elektrolitu w roztworze koloidowym lub zawiesinie; 2. stężenie elektrolitu; 3. koncentracja fazy rozdrobnionej (cząstek); 4. pH środowiska; 5. temperatura; 6. skład fazy rozdrobnionej; 7. wymiary cząstek; 8. kształt cząstek; 9. zdolność do pęcznienia; 10. grubość otoczek wód związanych (uprawnienia budowlane).
Klasyfikacja gruntów dzieli je na pewne grupy i podgrupy o jednakowych własnościach fizycznych, przy czym dobór tych własności jest zależny od celu dla jakiego dana klasyfikacja ma służyć. A więc inne cechy gruntów posłużą jako kryterium dla podziału gruntów dla celów budownictwa naziemnego, budownictwa sanitarnego, budowy dróg itp. Ideałem klasyfikacji byłby system podziału na takie grupy i podgrupy, który pozwoliłby od razu określić przydatność poszczególnych zespołów gruntów dla wszystkich rodzajów (program egzamin ustny).
Układy dwuczłonowe
Osiągnięcie takiego ideału jest bardzo trudne, a może wręcz niemożliwe, gdyż poszczególne rodzaje budownictwa stawiają różne wymagania do gruntów, a własności gruntów zależą od bardzo dużej ilości czynników podyktowanych przez przyrodę. Jednocześnie trzeba dążyć do aby klasyfikacja była łatwa w użyciu (opinie o programie).
Dotychczas nie stworzono takiej klasyfikacji, która by odpowiadała pogrzebom wszystkich rodzajów budownictwa. W przypadku budownictwa grunt musi być rozpatrywany jako ośrodek zdrobniony, oddany obciążeniu zewnętrznemu, a więc będący w jakimś naprężenia. Zasadniczą rolę w takich przypadkach będą odgrywały własności fizyczne i mechaniczne ośrodka, warunkujące zachodzące w nim odkształcenia. Klasyfikacja stosowana obecnie w budownictwie, oparta jest :_a podziale gruntów na pewne określone grupy na podstawie składu granu."metrycznego, gdyż uziarnienie w dużym stopniu wpływa na własności mechaniczne gruntów (segregator aktów prawnych). Na podstawie składu granulometrycznego zaszeregowuje się grunt do pewnych grup o wspólnych cechach i nadaje się nazwę każdemu z tych gruntów. Wpływ własności fizycznych gruntu na jego przydatność dla celów budownictwa uwzględnia się w dodatkowych klasyfikacjach opartych na kryteriach określających stany fizyczne gruntów jak np. piaski luźne, zagęszczone lub średniozagęszczone; gliny zwarte, plastyczne, płynne itp.
W tym miejscu zostanie omówiona klasyfikacja na podstawie składu granulometrycznego, w której kryterium podziału opiera się na zawartości poszczególnych frakcji w gruncie. Znane są dwa układy podziału na poszczególne frakcje: układ dwuczłonowy i trójczłonowy. Układy dwuczłonowe przyjmują jako granicę rozdziału frakcji piaskowej i iłowej średnicę ziarn równą 0.01 mm (promocja 3 w 1). Łączna zawartość ziarna o wymiarach większych od 0,01 mm nosi nazwę „fizycznego piasku, zawartość ziarn o wymiarach mniejszych od 0,01 „fizycznego iłu” [13]. Układy trójczłonowe wprowadzają pośrednią grupę frakcji pomiędzy „fizycznym piaskiem” i „fizycznym iłem” a mianowicie grupę frakcji pyłowych. Poszczególni autorzy podali różne propozycje dotyczące granic podziału na poszczególne frakcje (tablica 1-4), [12].
