Dzień polarny

Ze względu na przebiegaj.)! e przez Szwecję koło podbiegunowe pn., na jej obszarze zaznacza się zjawisko dnia i noc y polarnej, co ma znaczący wpływ na klimat obszarów pn. Dzień polarny trwa lam od 2 I maja do 24 lipca, a noc polarna od 2 grudnia do 12 stycznia. W Sztokholmie, przykładowo, w dniu przesilenia zimowego dzień trwa zaledwie 5 godzin i 54 minuty. W pierwszy dzień lala Słońc e zachodzi jedynie na 5 godzin i 25 minut, a noc jest bardzo jasna (zjawisko “białych nocy") (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szwecja jest krajem bogatym w wody lodowe. rzeki, stosunkowo krótkie, zasobne w wodę, należ.) w większość i do zlewiska Morza bałtyckiego (jego olwartych wód. Zatoki Botnickiej oraz cieśniny Sund i Kattegat). Najdłuższymi rzekami s.j: Klar z (iót.) (720 km, z czego w Szwecji 520 km), Muonio z Tome (570 km - rzeka graniczna z I inlancli.)), Dal (520 km), Unie (4(i() km, z czego w Szwecji 450 km). W wyniku stałego dźwigania się l.ylu rzeki, erodując w głąb, wykształć iły liczne progi i wodospady. Jeziora zajmuj.) ł.jcznie ió 0T0 knT, co stanowi 8,7% pow. c ałego kraju. Większość z nich jest pochodzenia tektoniczno-polodowcowego lub polo- dowcowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Największymi są: Wener (5585 km ), Wetter tI’ll 2 km ) i Melar (1140 km’), leż.jc o na Nizinie Środkowoszwedzkiej. Duża liczba jezior położona jest w Norrlandzie, u podnóża Gór Skandynawskie li. Najgłębszym jeziorem jesl I lornav.ui 221 m. W pn. c zęśc i Gór Skandynawskie h ponad granic,] wiecznego śniegu znajduje się 2 57 lodowców, o łącznej pow. 510 km’. Największe ich zgrupowanie występuje na terenie parku narodowego Sarek, gdzie leż.) m.in. największe lodowc e- położone w całośc i na terenie Szwecji: ParlcTjallet (14,1 km ‘) i lakkatjokask (I 5,7 km ’) (uprawnienia budowlane).

Rejony Szwecji

Gleby Szwecji są stosunkowo słabo rozwinięte. Wykształciły się w’ znacznej mierze na osadach postglacjalnych. Zawierają bardzo dużo kamieni oraz głazów narzutowych, co na znacznych obszarach uniemożliwia ich uprawę. W pn. Szwecji, w Norrlandzie-oraz na obszarach górskich powstały gleby kamieniste (program egzamin ustny). Do uprawy nadają się gleby wykształcone na osadach morskich, z obszaru Niziny Środkowszwedzkiej oraz nizin nabrzeżnych. Poza tym urodzajne gleby powstały na kambro sylurskich łupkach i wapieniach Szwecji Środkowej oraz w Skanii, gdzie występują gleby brunatne (opinie o programie).

Roślinność Szwecji jest zróżnicowana (segregator aktów prawnych). Zaznać za się tak strelowość klimatyczno-roślinna, jak i wyraźna piętrowość, związana z wys. n.p.m. T jelcly oraz wyższe- partie gór porasta tundra górska, której granic a obniża się w kierunku pn. Rosną tu przede wszystkim m hy, porosty, trawy, turzyce-, a tylko miejscami występują zarośla karłowatych odmian brzozy, wierzby i jałowca. Z zielnych roślin kwiatowych wymienić można: goryczkę, jaskry, bodziszki, pełniki, skalnice. Poniżej rosną lasy brzozowe (z domieszką m.in. olchy szarej, osiki, różnych gatunków wierzb), stanowiąc e strefę przejściową między tundrą górską a borealnymi lasami iglastymi (typu tajgi). W drzewostanie dominuje sosna zwyczajna oraz świerk pospolity, z niewielką domieszką drzew liściastych.

W Szwecji pn. duże obszary zajmują torfowiska. W kierunku pd. zwiększa się udział gatunków liściastych, jak buk, jesion, lipa, klon, wiąz, osika, brzoza, leszczyna oraz na urodzajniejszych glebach pd. Szwecji dąb szypulkowy i bezszypułkowy. Najbardziej na pd. wysunięte rejony Szwecji porasta typowa środkowoeuropejska buczyna i obserwuje się zupełny brak świerka. Łącznie lasy w Szwecji zajmują (>2% pow. kraju (promocja 3 w 1). Świat zwierzęcy wyraźnie nawiązuje do szaty roślinnej. Wraz z ustępowaniem lądolodu na obszar Półwyspu Skandynawskiego zaczęły przybywać gatunki zwierząt z terenu (utlandii oraz pn.-wsch. bu ropy. Laponię zamieszkują stada reniferów oraz lemingi i zając e bielaki. W lasach żyją sarny, jelenie, łosie, lisy, kuny. Charakterystyczne dawniej wilki i niedźwiedzie brunatne są już rzadkością.