Dźwigary teleskopowe

Drugim podstawowym elementem rusztowań inwentaryzowanych są specjalne dźwigary stalowe zwane także dźwigarkami. Dźwigary te opierane są na murach nośnych bądź na stojakach stalowych. Ze względu na zmienną rozpiętość płyt, długość dźwigarów może być zmieniana w odpowiednich granicach. Stosowane są zasadniczo dwa rodzaje dźwigarów: teleskopowe i składane z krótkich elementów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dźwigary teleskopowe pod względem konstrukcyjnym mogą składać się z elementów blaszanych, kratownicowych lub mieszanych, najczęściej blaszano-kratownicowych. Dźwigar blaszany składa się z półskrzynkowej belki blaszanej zaopatrzonej na swych końcach w przesuwne elementy obejmujące swymi dwoma ramionami dwa boki belki (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Elementy ramy po wysunięciu ich na odpowiednie miejsce zamocowuje się na belce przez zaciśnięcie dwóch śrub. W ten sposób tworzy się sztywną belkę nośną. Jako rozwiązanie bardziej uniwersalne stosowana jest konstrukcja mieszana - blaszano-kratownicowa.

Dźwigar ten składa się zasadniczo z jednej lub dwóch dwuteowych belek blaszanych oraz podwójnego wiązara objemującego belkę (belki) blaszaną. Pas górny wiązara wykonany jest z blachy w kształcie litery C i obejmuje górną półkę belki blaszanej (uprawnienia budowlane). Dźwigary produkowane są z odwrotną strzałką ugięcia. W przypadku deskowania krótkich odcinków może okazać się, iż wygięcie odwrotne dźwigara jest zbyt duże. Wówczas należy zwolnić śruby łączące wiązar z belką blaszaną aż do uzyskania właściwego położenia dźwigara. Dźwigary te przy lekkich płytach stropowych mogą być stosowane bez podpór do rozpiętości 7,0 m. Można je dowolnie łączyć w belki ciągłe, dając na przemian belki blaszane i wiązary (program egzamin ustny). Przy większych rozpiętościach wymagane są dodatkowe podpory pośrednie, na których opiera się dolną półkę belki blaszanej.

Deskowania przesuwne

Z innych rozwiązań zasługuje na uwagę wiązar kratowy typu „HICO” składający się z krótkich rozłączalnych członów. Górny pas członów środkowych wykonany jest z blachy, dolny zaś z rury; końce rury łączone są za pomocą śruby rzymskiej. Pasy górne (z blachy) dwóch sąsiadujących członów łączone są sworzniem jak zawiasy (opinie o programie).

W kraju produkowane są przez ZREMB podobne dźwigary rozsuwane typu D-500-4, D-500-6, D-200-6. Wadą ich jest znaczny ciężar (do 766 kG), wywołany zastosowaniem profili walcowanych zamiast blaszanych.

Uzupełniającym wyposażeniem rusztowań inwentaryzowanych są konstrukcje usztywniające. Rozróżnia się trzy zasadnicze konstrukcje tych usztywnień: jarzma usztywniające deskowania słupów, ściski usztywniające deskowania belek oraz usztywnienia deskowań ścian betonowych. Inwentaryzowane jarzma słupów wykonuje się wyłącznie z płaskowników lub kątowników stalowych.

Połączenie jarzm wymaga użycia klinów lub sworzni. Przez zastosowanie klinów uzyskuje się dodatkowo ściśnięcie płyt deskowaniowych, co z kolei zmniejsza wycieki zaczynu cementowego przez spoiny słupa. Natomiast wadą tych połączeń są straty klinów i sworzni, które w warunkach budowy łatwo ulegają zagubieniu (segregator aktów prawnych). Dlatego też zwykle kliny połączone są z jarzmem łańcuszkiem. Jarzma stalowe posiadają w porównaniu z drewnianymi małą powierzchnię docisku (zwłaszcza wykonane z płaskowników), co powoduje przy większych siłach parcia masy betonowej wciskanie się ich w płyty deskowania i po kilkakrotnym użyciu mogą doprowadzić do zniszczenia płyty.

Dlatego jarzma stalowe należy mocować do słupa w miejscu podkładek łączących poszczególne deski lub w przypadku płyt sklejkowych - stosować podkładki z drewna. Deskowania przesuwne od deskowań rozbieralno-przestawnych zwykłych i inwentaryzowanych różnią się tym, iż stanowią wspólną konstrukcję z rusztowaniami (promocja 3 w 1). Deskowania te przesuwane są w kierunku poziomym i służą do wykonywania żelbetowych hal, tuneli lub kanałów o znacznej długości.