Efekt rozpuszczania krzemionki

Nasuwa się wniosek, że w miarę przedłużania autoklawizacji i podwyższania jej parametrów oraz zmniejszania stosunku CaO : Si02 otrzymujemy kryształy zbliżone do ksonotlitu, tobermorytu, a nawet girolitu (bardziej wysokokrzemionkowy okenit nie został nigdy sztucznie osiągnięty) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Badając wapno i piasek zarobiony wodą stwierdzimy, że w pierwszej fazie powstaje w roztworze wodorotlenek wapnia, w miarę upływu czasu roztwór staje się nasycony wapnem i następuje to tym szybciej, im wyższa jest temperatura zarobu (w wyższych temperaturach rozpuszczanie wapna w wodzie następuje wolniej).

W dalszym procesie autoklawizacji roztwór wodny zaczynu będzie w ciągu całej operacji nasycony wapnem, dopóki całe wapno nie będzie związane w silikaty wapnia.
Jest to zrozumiałe, gdyż szybkość rozpuszczania wapna przewyższa szybkość rozpuszczania krzemionki. Nawet jeżeli przyjąć, że jedna Wagowa część krzemionki wiąże kilka Wagowych części wapna, to i tak szybkość rozpuszczania Ca(OH)2 przekracza wielokrotnie efekt rozpuszczania krzemionki. Ponieważ rozpuszczalność krzemionki wzrasta jednak w miarę wzrostu temperatury, a rozpuszczalność wapna maleje, to w przedziałach temperatur 150-M80°C może zajść zjawisko równowagi i koncentracja Ca(OH)2 w roztworze może się znacznie zmniejszyć.

Przy określonym stężeniu Si02 w zarobię powstają i utrzymują się słabo zdy- socjowane molekuły silikatu wapnia. Należy podkreślić, że przy małych stężeniach Si02 powstające molekuły ulegają rozpadowi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jak wykazują doświadczenia J. M. Butta, w zaprawie nasyconej wapnem, niezależnie od zawartości wapna i krzemionki, powstaje P 2CaO • • Si02 • nH20. Krystalizacja tego silikatu powstaje przy wyższych nasyceniach. W miarę rozpuszczania krzemionki zarób staje się coraz bardziej nasycony i zaczyna się krystalizacja.
Odbywają się tu jednocześnie dwa procesy, a mianowicie: krystalizacja krzemianów wapnia z wodorotlenku wapnia i fazy ciekle rozpuszczających się spoiw i kruszyw w fazę ciekłą, Początkowo powstaje duża ilość bardzo drobnych zarodników kryształów (uprawnienia budowlane).

Zwiększenie dyspersji wapna

Przy małych nasyceniach powiększają się one bardzo powoli, nie zwiększając swojej ilości i uzyskują prawidłową formę. Przy większym nasyceniu ilość kryształów powiększa się 1 krystalizacja następuje bardzo szybko.
Powstające zarodniki kryształu łączą się początkowo z sobą pod wpływem stosunkowo słabych sił typu van der Waalsa, poprzez cieniutkie warstwy roztworu. Taki niemal koloidalny stan trwa stosunkowo krótko (program egzamin ustny). Na miejsce struktury koagulacyjnej następuje struktura krystalizacyjna, a zamiast koagulacyjnych kontaktów pomiędzy poszczególnymi cząstkami powstają krystalizacyjne kontakty tzw. „mostki” i następuje ostatecznie krystalizacyjny zrost, który rośnie w miarę pogłębiania się krystalizacji.

W miarę przedłużania się hydrotceramicznej obróbki (kiedy nasycenie przez Ca(OH)2 zarobu opada niemal do 0) zaczyna się proces przekrystalizowywania się drobnych części silikatu w większe mające mniej zasadowy charakter i mniejszą rozpuszczalność (opinie o programie).
Dopóki istnieje nasycenie zarobu, przekrystalizowanic się jest niemożliwe.
Zwiększenie dyspersji wapna i krzemionki ma dwojakiego rodzaju wpływ na wzajemne oddziaływanie na siebie i twardnienie wyrobów silikatowych, a mianowicie: dyspersja powiększa rozpuszczalność składników, a jednocześnie ją przyspiesza (segregator aktów prawnych). Oba te czynniki potęgują wzajemne oddziaływanie na siebie składników.

Dla uzyskania jednak maksymalnie mocnego zrostu nie należy zbytnio powiększać dyspersji, gdyż istnieje jej optymalna wielkość, przy której można taki zrost uzyskać.
Praktyka wykazała, że taka optymalna wielkość dyspersji dla piasku waha się w granicach 2-f-l 0 tys. cm2 wg Blaine’a.

Zwiększenie dyspersji Ca(OH)2 przez poddanie tego związku gotowaniu z piaskiem podwyższa wytrzymałość wyrobów.
Proces twardnienia wapienno-piaskowych wyrobów w warunkach hydrotermicznej obróbki przechodzi poprzez stadium uwodnionego silikatu typu u 2CaO • Si02 * nH20 i następnie poprzez stadium zasadowego silikatu do postaci ksonotlitu i tobermorytu (promocja 3 w 1).