Eksploatacja starego budynku

W związku z tym powstają jednak wątpliwości, czy trzeba wówczas uwzględniać całość tzw. kosztów towarzyszących przy budowie nowych osiedli, czy też tylko ich część i jaką, bo nowy budynek w zabudowie osiedlowej nie stanowi jedynej możliwej alternatywy w stosunku do remontu starego budynku. Wydaje się, że przy określaniu efektywności remontu pojedynczych budynków trzeba stać na stanowisku, że normalną alternatywą remontu jest wyburzenie i reprodukcja o tej samej lokalizacji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Tylko w tych przypadkach, gdy z góry wiadomo, że po ukończeniu eksploatacji starego budynku teren zostanie wykorzystany na cele inne niż mieszkaniowe, nie należy liczyć kosztów rozbiórki, a powiększać natomiast porównywany nakład na nowy budynek o część kosztów towarzyszących zabudowie osiedlowej. Wydaje się, że doliczana część kosztów powinna dotyczyć tylko urządzeń komunalnych (w granicach osiedla) i nakładów na przygotowanie terenu, nie powinna natomiast obejmować kosztu obiektów handlowo-usługowych i socjalno-kulturalnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

O niepewności towarzyszącej umownym parametrom pojęcia pełnego okresu użytkowania była już mowa, przy rozważaniach na temat okresu pozostającego po odnowie budynku. Przy niektórych jednak metodach ten element rachunku nadal występuje, przy czym w takim na ogół powiązaniu z innymi elementami, że przyjmowane konwencjonalne normatywy trwałości budynku mają znaczny wpływ na wynik rachunku (uprawnienia budowlane). Można się o tym przekonać z następującego przykładu. W rachunku opłacalności remontu w konkretnym budynku przyjęto, że pełny okres użytkowania wynosi alternatywnie 80 i 60 lat. Wówczas, posługując się pierwszą z metod opracowanych w IBM i przy ceteris paribus, otrzymano podane niżej granice opłacalności nakładów remontowych, w zł na 1 m² p.u: 824 i 492 (program egzamin ustny).

Stary budynek

Wydaje się, że wobec niemożności obiektywnego określenia odnośnego parametru, powinno się dążyć do takiej budowy schematu obliczeń, w której omawiany czynnik zostaje całkowicie pominięty. W niektórych opracowaniach przyjmuje się, że wariant inwestycyjny w alternatywnym rachunku opłacalności powinien być obciążony wartością starego budynku, gdyż wybór tego wariantu oznacza utratę wartości likwidacyjnej jaką mimo zużycia ten budynek jeszcze przedstawia (opinie o programie).

Takiemu rozumowaniu można przeciwstawiać odmienne i twierdzić, iż w danym kontekście wchodzą w rachubę tylko wydatki aktualne oraz przyszłe, sprowadzone do wartości bieżącej. Przyjmuje się wówczas, że dokonywanie wyboru między inwestycją a remontem z niezbędną modernizacją oznacza, że pozostawienie budynku w stanie dotychczasowym nie wchodzi w rachubę, czyli że z ekonomicznego punktu widzenia budynek w stanie przedremontowym nie przedstawia już żadnej wartości. Można również argumentować dodatkowo, twierdząc mianowicie, że wariant inwestycyjny nie zawsze oznacza, że stary budynek musi ulec wyburzeniu. Może on w zasadzie uniknąć tego losu dzięki zmianie przeznaczenia i jeśli to nastąpi, to dopiero wówczas stary budynek nabierze ponownie określonej wartości ekonomicznej (segregator aktów prawnych).

Rozumowanie przemawiające przeciwko uwzględnianiu wartości likwidacyjnej przy porównaniach „remont czy inwestycja” wydaje się poprawniejsze. Wartość likwidacyjna może stawać się aktualną raczej dopiero przy innym badaniu efektywności nakładów, mianowicie przy wyborze właściwego wariantu inwestycyjnego, w warunkach kiedy jeden z nich ma lokalizację w miejscu istniejącego starego budynku i w przypadku gdy stary budynek, nieużyteczny już dla celów mieszkaniowych, może mieć inne zastosowanie, przywracające mu ekonomiczną wartość. Wartość likwidacyjna powinna być brana pod uwagę również wówczas, gdy przedmiotem badania jest celowość wyburzeń i wykorzystania terenu (promocja 3 w 1).