Element strunobetonowy

Element strunobetonowy jest prefabrykatem produkowanym najczęściej w wyspecjalizowanej wytwórni i przewożonym stamtąd na plac budowy. Obciążenia w czasie transportu i montażu odgrywają tu większą rolę niż w elementach kablobetonowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Metody produkcji narzucają ograniczenia i sprawiają, że ostateczny kształt elementu podyktowany jest względami technologicznymi; np. przy betonowaniu w formach ślizgowych wymuszony jest stały przekrój poprzeczny na długości elementu, co wyklucza żebra usztywniające i bloki podporowe. W niektórych technologiach rezygnuje się z konstrukcyjnego zbrojenia zwykłego w celu uproszczenia wykonawstwa i zwiększenia wydajności (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Technika sprężenia elementu strunobetonowego umożliwia tylko dwa warianty trasowania cięgien: prostoliniowy przebieg wszystkich splotów lub trasa złożona z odcinków prostych między punktami załomu. Dążenie do uproszczeń produkcyjnych sprawia, że w większości elementów sploty przebiegają prostoliniowo. W tych warunkach stan minimalnego obciążenia powinien być wnikliwie przeanalizowany, gdyż uszkodzenia elementu strunobetonowego w stadium sprężania są zupełnie realne (uprawnienia budowlane).

Groźba uszkodzenia elementu w stanie minimalnego obciążenia, niemożliwość (przynajmniej w niektórych technologiach) wzmocnienia końcówki belki blokiem podporowym, duża liczba cięgien w postaci splotów o stosunkowo małej nośności wszystko to prowadzi do rozwiązań ze zbrojeniem sprężającym bardziej równomiernie rozproszonym w całym przekroju poprzecznym. W szczególności część cięgien może znaleźć się w strefie ściskanej, co w elementach kablobetonowych zdarza się bardzo rzadko (program egzamin ustny).

Mechanizm wprowadzenia sił sprężających

Mechanizm wprowadzenia sił sprężających opiera się na bezpośredniej przyczepności betonu i stali. Siła sprężająca przekazywana jest z cięgien na beton stopniowo i element strunobetonowy jest w pełni sprężony dopiero w odległości l_v, równej długości zakotwienia, mierząc od czoła belki. Jeszcze dłuższy odcinek l_z (tzw. długość strefy zaburzeń) jest potrzebny, aby naprężenia od sprężenia rozłożyły się liniowo w przekroju poprzecznym (opinie o programie).

Dzięki bezpośredniemu kontaktowi i dobrej przyczepności obydwu materiałów konstrukcyjnych można przyjąć, że obciążenia przejmowane są przez przekrój współpracujący betonu i stali. Nie dotyczy to sił sprężających, które przejmowane są wyłącznie przez przekrój betonowy, jako że od sił sprężających odjęto już straty od odkształceń sprężystych (segregator aktów prawnych).

W strunobetonie występują inne przyczyny strat siły sprężającej i sumaryczne straty są na ogół większe niż w kablobetonie. W strunobetonie obowiązują inne zasady konstrukcyjne. Dotyczy to głównie grubości otuliny ochronnej i odstępów między cięgnami. Specyfika strunobetonu, wywodząca się z technologii produkcji, polega także na odrębnej dziedzinie zastosowań elementów. Do dziedziny tej należą elementy masowego zapotrzebowania produkowane w bardzo długich seriach. Wynika stąd dodatkowa cecha charakterystyczna. Ostateczna weryfikacja stanów granicznych i ewentualna korekta rozwiązania przeprowadzana jest na podstawie próbnych obciążeń i badań elementów prototypowych.

Z wyjątkiem jedno- lub wielokomorowych przekrojów skrzynkowych typu mostowego wszystkie typowe kształty przekrojów poprzecznych nadają się także dla strunobetonu (promocja 3 w 1). Szczególnie charakterystyczny jest przekrój płytowy kanałowy, stosowany w płytach stropowych, dachowych i ściennych. W strunobetonie częściej występują elementy cienkościenne, przy czym najmniejszy wymiar betonu w przekroju poprzecznym nie powinien być mniejszy niż 2,5 cm. Otuliny ochronne i odstępy między cięgnami mają tu dodatkowe zadanie zapewnienia dobrych warunków zakotwienia przyczepnościowego. Normy różnych krajów określają bardzo zróżnicowane wymagania w tym zakresie.