Elementy konstrukcji

W przypadku rażącej rozbieżności między ciężarami poszczególnych elementów konstrukcyjnych należy dążyć do zgrupowania tych elementów w dwie grupy wg wielkości ich ciężarów, tzn. podzielić je na elementy cięższe i lżejsze, stosując powyższą zasadę do każdej z tych grup oddzielnie. Takie rozwiązanie będzie narzucało zastosowanie dwóch różnej wielkości (i różnego udźwigu) rodzajów urządzeń montażowych do montażu danej konstrukcji-jednego do montażu elementów lekkich, drugiego - do ciężkich (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podstawę do oceny warunków spełniających powyższe zasady przy podziale elementów konstrukcji na grupy stanowi wykaz porównawczy wskaźników techniczno-ekonomicznych, w którym ustalona jest liczba typów elementów, liczba styków montażowych, stosunek ciężaru najcięższego elementu do średniego ciężaru wszystkich elementów w całej konstrukcji danego obiektu lub też przeciętny ciężar elementu przypadający na jego techniczną jednostkę porównawczą (np. na 100 m³ zabudowanej przestrzeni) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy montażu należy liczyć się z tym, że elementy mogą być wykonane niezbyt dokładnie i postawienie wymagań ścisłego ich dopasowania w styku montażowym, nawet przy koniecznych, nieznacznych, dopuszczalnych odchyłkach, może spowodować niemożność wykonania takiego połączenia bez przeróbki elementów lub ich części stykowych. Występuje to szczególnie w takich połączeniach, które wymagają wprowadzenia części montowanego elementu między części elementu już ustawionego, wprowadzenia otworów w montowanym elemencie na sworznie, trzpienie czy śruby montażowe elementu stanowiącego podporę montowanego elementu (np. przy połączeniu słupa ze stopą fundamentową) (uprawnienia budowlane).

Połączenie wiązarów

W konstrukcji styku montażowego powinna być uwzględniona możliwość całkowitego oparcia montowanego elementu na elemencie poprzednio ustawionym (program egzamin ustny). Podstawowym warunkiem sprawnego montażu jest, aby konstrukcja styku umożliwiała wykonanie szybkiego połączenia prowizorycznego i szybkie odczepienie montowanego elementu z haka żurawia montażowego zaraz po ustawieniu elementu w konstrukcji. Konieczność wykonania od razu połączenia stałego, które jest z reguły dość pracochłonne i długotrwałe, wpłynęłaby na znaczne wydłużenie cyklu roboczego urządzenia montażowego, oczekującego z podwieszonym elementem na wykonanie tego połączenia, a w konsekwencji spowodowałaby niewykorzystanie pełnej wydajności urządzenia i wzrost kosztów montażu.

Za najlepsze rozwiązanie styku montażowego należy uznać takie połączenie, w którym łączone elementy można dostawić ,,do czoła” (bez tzw. zamykania) przy możliwości jednoczesnego oparcia elementu dostawianego na półce czy wsporniku, przymocowanym do elementu już ustawionego (opinie o programie).

Dla łatwego wprowadzania elementów i ich mocowania w styku montażowym powinny być ponadto zachowane niezbędne luzy w konstrukcji styku, odpowiadające tolerancjom wymiarowym montowanych elementów. Precyzyjny montaż, tj. dokładne osadzenie montowanych elementów w węzłach, można ponadto zapewnić przez wyposażenie elementów w specjalnego typu łączniki lub gniazda centrujące, jak np. pręty kierunkowe, występy, czopy, trzpienie czy śruby rektyfikacyjne (segregator aktów prawnych). Warto dodać, że wg ostatnich doświadczeń bardziej korzystne są połączenia na śruby niż połączenia nitowane, szczególnie przy stosowaniu tzw. śrub prasowanych surowych, znacznie tańszych i mniej pracochłonnych niż śruby toczone¹). Ponadto należy stosować zasadę projektowania jak najmniejszej ilości otworów (dla śrub czy nitów) i spawanych spoin, zwiększając raczej średnice i wymiary śrub i nitów oraz przekroje i długość spoin. Z tego też powodu zalecane jest tzw. połączenie kołnierzowe, wymagające stosunkowo mniejszej liczby elementów złączowych.

Jako przykład racjonalnego połączenia może służyć styk montażowy słupa (promocja 3 w 1). Zaletą tego połączenia jest mniejsze zużycie stali i prostota wykonania elementów w wytwórni (gdyż nie trzeba tu wiercić otworów w środnikach słupów, niezbędnych przy innych typach połączeń). Połączenie wiązarów ze słupami najlepiej jest wykonać wg schematu.