Elementy konstrukcji

Tacy architekci w najlepszym wypadku widzą w materiale tylko kolor i fakturę, w konstrukcji martwą geometrię kształtu, w technologii i organizacji produkcji budowlanej potrzebne tylko jednemu kierownikowi robót wykresy sieciowe i mechanizmy. Cały arsenał współczesnej techniki budowlanej i technologii jest przez nich pojmowany jedynie jako zestaw biernych środków do zrealizowania zupełnie niezależnie od tego wszystkiego rodzącego się pomysłu. W znacznym stopniu winien jest temu trwający od dziesięcioleci system kształcenia architektów w zakresie nauk technicznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Architektowi należy przede wszystkim wyjaśnić powiązanie materiałów z konstrukcjami budynków i budowli oraz ich rolę w rozwoju formy architektonicznej. Książki i podręczniki z zakresu materiałów budowlanych podają nie- dokładną klasyfikację materiałów i wyrobów na podstawie ich cech surowcowych i technologicznych (ceramiczne, wiążące, drzewne, beton i żelbet i tu również materiały termoizolacyjne, noszące cechę najwyraźniej innej klasyfikacji) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przyjęta wszędzie klasyfikacja materiałów budowlanych na podstawie ich cech surowcowych ze względu na przeznaczenie materiału w konstrukcjach i wykończenie budynków) zakłóca logiczne powiązanie z badaniem części budynków i stosowanych w nich materiałów, wyrobów i elementów konstrukcji (uprawnienia budowlane). W literaturze nie ma specjalnej informacji przeznaczonej dla architekta; właściwości materiału nie są powiązane bynajmniej z jego pracą w konstrukcji, a zakresy stosowania są wzmiankowane jedynie w wykazie wyrobów, które produkuje przemysł ze szkła, ceramiki, betonu itd.

Potrzebne grube tomy

Zaledwie 20-30 lat temu wykaz głównych materiałów budowlanych ograniczył się do dziesiątków nazw, z których większość była znana od stuleci (program egzamin ustny). Dziś jest ich już setki, a jutro dzięki osiągnięciom chemii i technologii ich liczba będzie prawdopodobnie czterocyfrowa. I wtedy tylko dla prostego opisu zasad produkcji wszystkich tych materiałów, ich właściwości i metod badań (tak właśnie są pisane wszystkie współczesne książki o materiałach i podręczniki) okażą się potrzebne grube tomy i liczne dodatkowe godziny wykładów i zajęć praktycznych. Tymczasem całkiem niedawno uczelnie architektoniczne w celu szybkiego podniesienia poziomu twórczych umiejętności swoich abiturientów były zmuszone zrewidować i zmniejszyć godziny zajęć z zakresu dyscyplin technicznych, w tej liczbie również z zakresu materiałów budowlanych (opinie o programie).

Jak można przekazać przyszłemu architektowi potrzebną wiedzę nie tylko nie obniżając, ale podwyższając wymagania co do poziomu jego przygotowania w zakresie opanowania współczesnej techniki budowlanej? Rozwiązanie tego zadania powinno iść równoległe dwiema drogami: z jednej strony tworzenia i włączania do programu uczelni architektonicznych kompleksowego kursu materiałoznawstwa architektoniczno-budowlanego, który powinien syntetyzować niezbędną dla architekta informację naukową o właściwościach i zakresach stosowania materiałów i wyrobów budowlanych, o głównych zasadach pracy materiału w konstrukcjach budynków i budowli, o roli materiału w rozwoju konstrukcji i techniki budowlanej oraz o powstawaniu nowych form architektonicznych; z drugiej aktywnego konsultatywnego udziału znawców materiałów w procesie projektowania (segregator aktów prawnych).

Wdrożenie kursu materiałoznawstwa do uczelni architektonicznej niewątpliwie pomogłoby podnieść poziom technicznych wiadomości architektów, a w ostatecznym wyniku również wpłynąć na ich twórczość. Oczywiście wymaga to niejednego roku wytrwałej, mozolnej pracy ludzi różnych specjalności i poglądów. Najtrudniej będzie przygotować dobre podstawowe podręczniki i pomoce dla nowego kompleksowego kursu. Nie trzeba będzie jednak zaczynać od zera. Do dyspozycji są już dziś prace radzieckich i zagranicznych architektów i inżynierów, zawierające dobrą podstawę dla kursu materiałoznawstwa (promocja 3 w 1). Właściwie nie jest konieczne studiowanie przedmiotu według jednego podręcznika; ta wadliwa tradycja nie przyzwyczaja bowiem architekta do późniejszego samodzielnego korzystania z właściwej literatury.