Elementy pomocnicze zajezdni

Elementy pomocnicze zajezdni, jak kotłownie c.o., stacja trafo, strażnica przeciwpożarowa, stosowane są albo jako typowe wolnostojące, albo jako wbudowane (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wewnętrzna stacja paliw w zasadzie nie różni się od publicznych stacji paliw, z wyjątkiem większej specjalizacji oraz braku sprzedaży akcesoriów.

Poza elementami dróg i placów zajezdnia wyposażona jest w budowle pomocnicze, jak osadniki piasku, tłuszczu, podziemne i otwarte zbiorniki wody, estakady, myjnie otwarte, kanały, słupy i maszty oświetleniowe, ogrodzenie. Większość tych elementów konstruowana jest z betonu i żelbetu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wśród przekryć hal stanowiskowych rozróżniamy przekrycia o dużych rozpiętościach, przeważnie w halach bezslupowych, przekrycia stanowisk i przekrycia wielosłupowe strukturalne. Dominującą rolę odgrywają tu typowe przekrycia złożone z dźwigarów sprężonych i płyt panwiowych lub łupinowych.

Dla małych rozpiętości od 9,0-15,0 m stosuje się belki strunobetonowe jedno- lub dwuspadowe (nadbeton). Wysokość dźwigarów od 50-80 cm, ciężar od 1650 do 5000 kG.
Przy rozpiętościach od 15 do 24 m stosuje się tzw. oszczędnościowe dźwigary kablobetonowe; są to żelbetowe luki współpracujące ze sprężonym dolnym pasem. Dźwigary powyżej 18 m składane są z segmentów (uprawnienia budowlane). Dźwigary oszczędnościowe przystosowane są do przekrycia płytami panwiowymi, świetlikami żelbetowymi oraz żebrami żelbetowymi z płytami pianobetonowymi.

Przy rozpiętości od 18 do 60 m stosuje się kratownice o łukowym pasie górnym ze sprężonymi kablami w pasie dolnym (program egzamin ustny). Znane są one również jako dźwigary oszczędnościowe. Dźwigary o rozpiętości 30,0, 36,0, 42,0, 49,0 m składają się z czterech typów segmentów o przekrojach korytkowych wzmocnionych przeponami oraz przekrojach drabinkowych.

Klasyczne dźwigary fałdowe

Dźwigary mogą być przekryte płytami łupinowymi o rozpiętościach nawet do 12 m współpracującymi poprzez nadbeton z dźwigarem (opinie o programie). Jak poprzednio wspomniano, należy zwrócić uwagę, aby przy stosunkowo niskich halach zajezdni nie zachwiać proporcji pomiędzy wymiarami pomieszczenia a skalą elementów dźwigara. Korzystne rozwiązanie daje zastosowanie dźwigara zewnętrznego ze stropodachem podwieszonym, które umożliwia prawidłową eksploatację wnętrza. Klasyczne ramy są stosowane obecnie bardzo rzadko, gdyż ciężkie węzły łączące przekrycia ze słupami niekorzystnie wpływają na gabaryt hali.

W celu zmniejszenia przekrojów i zużycia stali poszukiwania projektowe idą w kierunku żelbetowych ram fałdowych. Duże momenty węzłowe dobrze przenoszą przestrzenne układy cienkościenne. Wśród racjonalnych typów konstrukcji przestrzennych najpoważniejszą rolę odgrywają powłoki cienkościenne, tzw. łupiny, oraz ich pochodne, tzw. dźwigary powierzchniowe. W przypadku zajezdni największą przydatność wykazują ustroje oparte na dwóch bokach hali albo - przy założeniu wielopodporowym strukturalnym - na czterech punktach lub na czterech belkach krawędziowych (segregator aktów prawnych).

Spośród pierwszych na uwagę zasługują powłoki walcowe, powłoki konoidalne z dostępem światła oraz powłoki wiszące, klasyczne dźwigary fałdowe, faliste i zębate oraz bogata grupa powłok szedowych. Spośród drugich wchodzą w rachubę kopuły ścięte, sklepienia klasztorne i krzyżowe, konoidy oraz paraboloidy hiperboliczne. Hale wielosłupowe mogą być kryte w każdym segmencie siatki słupów samodzielną konstrukcją. Nadają się one, przy zachowaniu warunku równomiernego oświetlenia, do dowolnego kształtowania powierzchniowego oraz rozbudowy perspektywicznej, mogą być kryte ustrojami przebiegającymi przez cały wymiar hali (wzdłuż lub wszerz) pośrednio podpartymi ryglami lub innymi dźwigarami na slupach (promocja 3 w 1).

Spośród najpopularniejszych elementów dachowych na uwagę zasługują świetliki trójkątne. Oprócz świetlików stalowych stosuje się świetliki z prefabrykowanych elementów żelbetowych.