Wady i uszkodzenia

Wady i uszkodzenia związane ze specyfiką budownictwa wznoszonego metodami uprzemysłowionymi dotyczą - jak wspomniano ścian zewnętrznych, niektórych rodzajów stropodachów, stropów, ścian nośnych wewnętrznych, niektórych rodzajów ścianek działowych oraz - w niektórych przypadkach - pionów dźwigowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Oprócz ścian zewnętrznych dla wszystkich pozostałych elementów budynków opracowywane są doraźne metody napraw w zależności od zastosowanych rozwiązań materiałowo-konstrukcyjnych przyjętych przy projektowaniu tych elementów. Metody te stosowane są w zasadzie przy naprawach budynków tradycyjnych i modyfikowane w zależności od potrzeb i istniejącej sytuacji.

Jedynie wyraźna specyfika wyróżniająca ściany zewnętrzne w budownictwie mieszkaniowym wykonywanym metodami uprzemysłowionymi spowodowała, że powstała konieczność opracowania ogólnych wytycznych napraw [152]. Przecieki i przemarzania ścian zewnętrznych usuwano początkowo również wg indywidualnych zaleceń opracowanych przez projektantów, wykonawców i użytkowników (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Stosowano więc różne sposoby zabezpieczania ścian, adaptowane bezpośrednio z budownictwa tradycyjnego.

Przy zabezpieczaniu np. ścian zewnętrznych trój warstwowych przed przeciekaniem stosowano m. in. następujące sposoby usuwania wad i uszkodzeń:

• rysy i spękania warstwy fakturowej, przez które przedostawała się woda, uszczelniano warstwą kitu (uprawnienia budowlane),
• złącza między płytami, przez które przedostawała się woda opadowa, uszczelniano również kitem lub zaklejano izofolią,
• powierzchnię całej ściany pokrywano cienką warstwą wyprawy włóknistej.

Uszczelnianie przeciekających rys

Przy przemarzaniu ścian stosowano w niektórych przypadkach rozwiązanie polegające na przyklejaniu na powierzchni ściany warstwy styropianu, umocowaniu cienkiej siatki podtynkowej i wykonaniu warstwy tynku. W celu przymocowania siatki podtynkowej w ścianach wykuwano otwory, osadzano kołki drewniane i wbijano w nie gwoździe, które wystawały nad przyklejaną warstwę styropianu (program egzamin ustny). Do gwoździ tych drutem wiązałkowym przymocowywano siatkę podtynkową. Po okresie kilku lat eksploatacji warstwa tynku zaczęła odpadać. W jednym z budynków 5-kondygnacyjnych z zabezpieczoną w ten sposób ścianą szczytową po 8 latach odpadła z całej ściany warstwa zbrojonego tynku. Okazało się, że skorodował całkowicie drut wiązałkowy i nastąpiło odspojenie warstwy zbrojonego tynku grubości 3 cm.

Uszczelnianie przeciekających rys i spękań występujących w warstwie fakturowej za pomocą kitu było i jest stosowane w wielu krajach. Różnica polega jedynie na kolorze stosowanego kitu. U nas np. stosowano kity czarne, wyraźnie uwidaczniające siatkę pokrywanych rys (opinie o programie). W niektórych krajach stosuje się kity w kolorze jasnym zbliżonym do koloru faktury zewnętrznej. W ten sposób udaje się częściowo poprawić wygląd zewnętrzny naprawianych ścian. Skuteczność uszczelniania rys i spękań warstwy fakturowej za pomocą kitu jest jednak niedostateczna. Cienka warstwa kitu dość szybko traci swoje właściwości i praktycznie po 2-3 latach ponownie występują przecieki.

Za granicą spotyka się przykłady powtarzania co rok tego sposobu uszczelniania. Jednocześnie uszczelniane są również złącza. Koszt takiego uszczelnienia ściany trójwarstwowej wynosi 10-15 doi. USA/m², a trwałość w praktyce 1 rok. U nas uszczelnianie pęknięć za pomocą kitu stosowano jedynie w początkowym okresie zabezpieczania ścian trójwarstwo- wych od przecieków, lecz wobec uzyskania negatywnych wyników zaniechano stosowania tej metody (segregator aktów prawnych).

Próby z zastosowaniem warstwy wyprawy włóknistej jako zabezpieczenia przed przeciekaniem wykonywano u nas na trójwarstwowych ścianach szczytowych budynków wielkopłytowych (promocja 3 w 1). Początkowo stosowano wyprawę na spoiwie cementowym, lecz wobec ponownego powstawania siatki rys zastosowano próbnie wyprawę z małą ilością cementu zakładając, że może to wpłynąć dodatnio na zwiększenie odkształcalności takiej wyprawy. W rzeczywistości nie zabezpieczyło to przed ponownym tworzeniem rys, a zdecydowanie pogorszyło przyczepność tej wyprawy do podłoża i spowodowało jej odspajanie i odpadanie.