Elementy wsporcze

W pozostałej części powłoki siły Ny przekazywane są na elementy wsporcze poprzez wytworzoną w powłoce pochyłą belkę - ścianę. Opisany stan naprężeń w oparciu o wyniki badań przeprowadzonych w kraju i za granicą pozwala na określenie wytycznych konstruowania powłok konoidalnych (program uprawnienia budowlane na komputer). Grubość powłoki przyjmuje się zwykle d = 6 cm przy rozpiętości l2 ^ 26 m,
l, ^ 8 m, przy czym musi być spełniony warunek /i ^ 6 12, odcinek ED natomiast musi być tak dobrany, aby powłoka w pobliżu punktu D na krawędzi DA była nachylona pod pewnym kątem

W celu uniknięcia niekorzystnego stanu naprężeń w pobliżu naroży płaskich stosuje się tzw. konoidę ściętą. W tym przypadku zasadnicza grubość powłoki d = 6 cm jest wystarczająca przy rozpiętościach l2 ^ 26,00 m oraz I, ^ 12,00 m, przy czym musi być spełniony warunek ^ -g- oraz f2 ^ 12 • Pochyłą płytę przy konoidzie ściętej (/? = 40°) można obliczać jako swobodnie podpartą na ściągu i krawędzi przenikania z powierzchnią konoidalną. Grubość płyty powinna wynosić około 4^)- jej rozpiętości w rzucie i co najmniej 8 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Powłokę konoidalną wzdłuż krawędzi BC, CD, DA należy stopniowo pogrubić z 6 do 15 cm na szerokości ok. 1,50 m.

Pogrubienie to jest konieczne z uwagi na występowanie maksymalnych sił Ny, momentów zginających, sił poprzecznych oraz sił stycznych.
Belki wezgłowiowe obliczamy na mimośrodowe rozciąganie przy założeniu swobodnego podparcia. W zestawieniu obciążeń działających na belkę należy uwzględnić: ciężar własny, ciężar przylegającej powłoki z pasma o szerokości 0,5 u = 0,25 li oraz obciążenie użytkowe (uprawnienia budowlane).

Obok powłok omówionych w punktach poprzednich istnieje cały szereg kształtów innych powierzchni wyrażonych funkcjami matematycznymi lub uzyskanych na modelach, które w określonych warunkach mogą być stosowane jako powierzchnie środkowe konstrukcji powłokowych. Z uwagi na poważne trudności matematyczne, obliczenia ogranicza się w takich przypadkach do wyznaczenia stanu błonowego.
Siły błonowe w powłokach dwukrzywiznowych najłatwiej jest określić za pomocą funkcji naprężeń (program egzamin ustny).

Główna trudność

Główna trudność polega na znalezieniu takiej funkcji, która jednocześnie spełniałaby warunki geometryczne kształtu powłoki oraz rozkładu obciążenia. Dla określonego kształtu powierzchni środkowej i zadanego rozkładu obciążenia jest to możliwe w nielicznych przypadkach. W związku z tym Csonka opracował metodę odwrotną.

Metoda ta za punkt wyjścia nie przyjmuje ściśle określonego kształtu powłoki, lecz równanie powierzchni środkowej j (xy) zawierające jeden lub kilka dowolnych parametrów (opinie o programie). Jako funkcję naprężeń dla powłoki tego typu przyjmuje się funkcję F (xy) zanikającą u brzegów powłoki i zawierającą również jeden lub kilka dowolnych parametrów.
Dowolnym parametrom funkcji j (xy) oraz F (xy) przypisuje się następnie takie wartości, przy których w kilku wybranych wcześniej punktach powłoki byłoby spełnione równanie różniczkowe. Jeżeli funkcja f (xy) zawiera m, a funkcja F (xy) zawiera n dowolnych parametrów, to cel ten można osiągnąć dla m + n punktów powłoki, niezależnych jeden od drugiego.
W przypadku powłoki o rzucie kwadratowym i układzie symetrycznym względem dwu osi, rozważania można ograniczyć do punktów oznaczonych ciemnymi kropkami (segregator aktów prawnych).

Z trzech przedstawionych przypadków najprostszym jest przypadek, najbardziej złożonym, przy czym ostatni jest najdokładniejszy. Jeżeli parametry funkcji f (xy) i F (xy) określimy w ten sposób, to może się zdarzyć, że całkowite obciążenie obliczeniowe przypadające na powłokę będzie mniejsze lub większe od żądanego. W związku z tym cel obliczeń ograniczamy do tego, aby stosunek wartości liczbowych obu obciążeń był w każdym punkcie wartością stalą (promocja 3 w 1).