Wyroby magnezytowe

Cegły magnezytowe formuje się z wypalonego przy temperaturze powyżej 1300°C i zmielonego minerału magnezytu z domieszką magnezytu kaustycznego lub lepiszczy organicznych jako substancji wiążącej (uprawnienia budowlane).

Wypalanie odbywa się przy temperaturze 1550-J-1700°C. Cegła magnezytowa (po wypaleniu) przykładowo zawiera około 93% MgO, 2,5% Fe203! 2% Si02, 1,5% CaO, 0,5% A1203. Mimo bardzo wysokiej ogniotrwałości zwykłej (1800-f-2000°C) zniekształcenia (ogniotrwałość pod obciążeniem) zaczynają się już przy 1400°C (program na telefon).

Zniekształcenia polegają nie na spłaszczeniu się pod obciążeniem jak w cegle szamotowej, lecz na rozpadaniu się w kawałki. Cegła magnezytowa ulega zniszczeniu przy szybkich zmianach temperatury; nie wytrzymuje ona działania żużli kwaśnych, natomiast bardzo dobrze znosi działanie żużli i tlenków zasadowych.

Z tego powodu jest to nadzwyczaj cenny materiał do pieców martenowskich, pieców przeznaczonych do wypalania materiałów zasadowych itp. (program na komputer). Wyroby te formuje się z mieszaniny chromitu (FeO • CrOz) i magnezytu spieczonego (MgO;j) i następnie wypala się.

Cegła z samego chromitu dobrze wytrzymuje działanie żużli zarówno zasadowych, jak i kwaśnych, ale jest mało odporna na szybkie zmiany temperatur; aby tę cechę możliwie wyeliminować, dodaje się magnezytu (program egzamin ustny).

Formowanie cegieł

W skład cegły chromomagnezytowej wchodzi ok. 30% Cr203, 50% MgO, 10% A1203, reszta — to tlenki żelaza, wapnia i krzemionka (opinie o programie).

Trwałość cegieł chromomagnezytowych w ścianach pieców martenowskich jest ok. 25% wyższa niż cegieł magnezytowych. Jako surowiec do tych wyrobów służy dolomit zawierający nie mniej niż 40% CaO i 35% MgO. Cegły są formowane z wypalonego i zmielonego dolomitu z dodaniem substancji wiążących (przeważnie organicznych lub stabilizatorów nieorganicznych). Cegła bywa zwykle powtórnie wypalona.

Początek zniekształceń następuje przy dość wysokiej temperaturze (segregator aktów prawnych). Główną cechą ujemną cegieł dolomitowych jest niemożliwość dłuższego przechowywania w składach, ponieważ tlenek wapnia ulega gaszeniu na powietrzu i zwiększa swą objętość, wskutek czego wyroby pękają, a nawet rozsypują się. Z tego względu cegły dolomitowe mają ograniczone zastosowanie.

Cegły talkowe wypiłowuje się częstokroć ze skały minerału talku, którego podstawowymi składnikami są MgO i Si02. Talk jest minerałem miękkim.

Po wypaleniu uzyskuje znaczniejszą twardość. Talk bardzo dobrze wytrzymuje działanie żużli żelazistych, natomiast jest nietrwały przy szybkich zmianach temperatur

. Cegła talkowa bywa używana w metalurgii do spodów pieców grzewczych, niekiedy zaś jako wykładzina pieców obrotowych (promocja 3 w 1).