Emulgator

Przy zetknięciu się emulsji z powierzchnią np. betonu lub kamienia kuleczki asfaltu ziewają się w jedną masę, tworząc powłokę asfaltową. Woda wraz z emulgatorem wsiąka lub spływa z powierzchni, bądź odparowuje. W rezultacie pozostaje powłoka asfaltowa, podobna do tej, którą można by uzyskać przez rozsmarowanie lub rozlanie asfaltu stopionego lub upłynnionego rozpuszczalnikiem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Prócz emulgatorów rozpuszczalnych w wodzie istnieje grupa emulgatorów nierozpuszczalnych w wodzie, które również dodane do wody i wymieszane z asfaltem powodują powstawanie emulsji.
Emulgatorami takimi są niektóre rodzaje glin silnie pęczniejących w wodzie, szczególnie typu bentonitów. Cząstki gliny tworzą otoczki dokoła kuleczek asfaltu, które zapewniają trwałość emulsji.

Uwzględniamy następujący podział emulsji asfaltowych:
- emulsje szybkowiążące, otrzymywane wyłącznie przy użyciu emulgatorów rozpuszczalnych w wodzie (mydeł),
- emulsje o zwolnionym czasie wiązania, zawierające emulgatory rozpuszczalne w wodzie z dodatkami niewielkich ilości stabilizatorów (np. kazeiny),
- emulsje wolnowiążące z emulgatorami i stabilizatorami rozpuszczalnymi w wodzie,
- emulsje wolnowiążące z emulgatorami nierozpuszczalnymi w wodzie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy rozpadzie emulsji, podczas którego zachodzi wydzielenie się emulgatora, asfalt zachowuje swe pierwotne własności. Natomiast rozpad emulsji z emulgatorem nierozpuszczalnym w wodzie zachodzi powoli i wytrącony asfalt zawiera w sobie emulgator, a zatem zmienia swe pierwotne własności.
Do robót izolacyjnych znajdują zastosowanie głównie emulsje wolnowiążące z emulgatorami i stabilizatorami rozpuszczalnymi oraz nierozpuszczalnymi w wodzie. Dużą zaletą emulsji asfaltowych, jako preparatów izolacyjnych, jest możność ich nakładania na powierzchnie wilgotne i mokre.

Ponadto są one niepalne i bezwonne, dzięki czemu specjalnie nadają się do wykonywania izolacji typu lekkiego, do gruntowania przy robotach w chłodnictwie oraz wszędzie tam, gdzie zachodzi niebezpieczeństwo pożaru lub wentylacja jest niedostateczna (uprawnienia budowlane).

Materiały izolacyjne

Ponadto zastosowanie emulsji może być następujące:
- do ugruntowania pod następne warstwy izolacji typów ciężkich; stosowane są tu głównie emulsje rzadkie z emulgatorami rozpuszczalnymi w wodzie,
- do wykonywania samodzielnych powłok izolacyjnych; stosowane są w tym celu emulsje gęste z emulgatorami nierozpuszczalnymi w wodzie,
- do celów specjalnych, np. do przylepiania płytek podłogowych i klepki posadzkowej układanej na betonie itp.,
- do wyrobu zapraw z piaskiem, stosowanych jako zaprawy izolacyjne (program egzamin ustny).

Emulsji ze smoły z emulgatorami rozpuszczalnymi w wodzie prawie zupełnie nie produkuje się. Natomiast emulsje smołowe na emulgatorach nierozpuszczalnych, głównie na glinach i cieście wapiennym, są stosowane.
Jednym z od dawna znanych tego rodzaju preparatów była emulsja smołowa i gliniasta (według patentu Raschiga), znajdująca jeszcze obecnie zastosowanie w postaci past dających się łatwo rozcieńczać wodą („Kiton”) (opinie o programie).
Materiały izolacyjne w rolach i płytach składają się z wkładki przesyconej smołą lub asfaltem.
Wkładkę dla materiałów izolacyjnych rolowych może stanowić tektura surowa, tkanina jutowa lub tkanina innego rodzaju, np. z włókien sztucznych, a nawet z przędzy szklanej.
Materiały izolacyjne rolowe z wkładką z tektury noszą nazwę papy (segregator aktów prawnych).

Rozróżnić możemy następujące rodzaje pap:
a) papy smołowe lub asfaltowe (zależnie od rodzaju użytej masy impregnacyjnej);
b) papy bezpowłokowe, stosowane jako spodnie warstwy pokryć dachowych lub wkładki wewnętrzne przy izolacjach wielowarstwowych;
c) papy z powłokami do krycia dachów lub jako powłoki ciężkich izolacji;
d) papy specjalne, jak np. filce bitumowane, stosowane pod podłogi jako podkłady wodoszczelne i tłumiące dźwięki, papy faliste nakładane pod tynki na wilgotne mury w celu umożliwienia cyrkulacji powietrza w murach i ich wysychania (promocja 3 w 1).