Energia statku

W wielu okolicznościach urządzenia cumownicze i odbojowe, umieszczone sztywnie przy nabrzeżach lub na nich, są niewystarczające. Zachodzi to wtedy, gdy istnieje możliwość zetknięcia się budowli ze statkiem, będącym jeszcze w ruchu. Zetknięcie takie, pomijając awarie, może nastąpić w dwu okolicznościach:
- podczas dobijania statku do brzegu, zwłaszcza gdy odbywa się to za pomocą własnego napędu statku,
- podczas wjeżdżania statku do miejsc wąskich, jak wejścia do śluz, przejazdy pod mostami, podejścia promów do przystani itp. Ruch statku w tych warunkach odbywa się, rzecz jasna, zwykle z nader małą prędkością, niemniej jednak zetknięcie się wówczas statku z jakąkolwiek sztywną częścią budowli może doprowadzić do uszkodzenia zarówno jego, jak i tej części budowli (program uprawnienia budowlane na komputer).

Energia statku w ruchu, choćby najpowolniejszym, może się wyczerpać jedynie drogą zamiany na pracę odkształcenia stykających się ze sobą elementów statku i budowli. Jak długo odkształcenia te pozostają sprężyste, tak długo zetknięcie się nie jest niebezpieczne, z chwilą jednak gdy
stają się trwale, następuje większe lub mniejsze uszkodzenie odnośnych elementów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z tego względu w wyżej wspomnianych wypadkach chroni się zwykle budowle sztywne dodatkowymi, samodzielnymi urządzeniami odbojowymi, których zadaniem jest właśnie stworzenie takich warunków, aby zetknięcie się statku z budowlą prowadziło do odkształceń możliwie sprężystych.
W wypadku a odbojnicami ruchomymi i mechanicznymi) stosowane bywają jeszcze ramy odbojowe albo rzędy dalb odbojowych, w wypadku zaś b tzw. kierownice.
Urządzenia cumownicze muszą niekiedy znajdować się na wodzie w pewnej odległości od nabrzeży (uprawnienia budowlane).

W portach rzeczno-morskich, w których następuje przeładunek towarów ze statków morskich na barki śródlądowe, w portach zimowych, w których statki w celu wyzyskania miejsca stoją zwrócone rufami ku brzegowi, i w wielu innych jeszcze okolicznościach, cumowanie następuje do dalb cumowniczych, złożonych najczęściej z pęków pali wbitych w dno danego akwatorium. Dalby te mogą również spełniać niekiedy zadania elementów odbojowych, gdy połączone belkami odbojowymi stanowią na wodzie linie, wzdłuż których cumują statki (program egzamin ustny).

Dalby cumownicze

Na redach oraz w większych basenach statki na ogół rzucają kotwice. Gdy to z jakichś względów jest zabronione (kable ułożone na dnie itp.), stawia się do celów cumowniczych w odnośnych miejscach pławy (beczki) cumownicze odpowiednio zakotwione w dnie (opinie o programie).
Są to najczęściej pęki pali drewnianych, stalowych lub żelbetowych wbitych w dno, związanych u góry lub połączonych luźno i obudowanych odbojnicami.
Zależnie od przeznaczenia dalby dzielą się na cumownicze i odbojowe.

Dalby cumownicze wykonywane są często z drewna. Ze względu na to, że istnieje zawsze możliwość najechania na nie przez statek w czasie cumowania, powinny być sprężyste. Z uwagi jednak na główne ich zadanie, jakim jest cumowanie statków, sprężystość ta nie może być zbyt wielka i zwykle znacznie ustępuje sprężystości dalb odbojowych. W porównaniu z tymi ostatnimi dalby cumownicze uważa się za sztywne (segregator aktów prawnych). Dla nadania im sztywności wystarczającej dla celów cumowniczych górne końce pali łączy się w kozły za pomocą zaciosów, klocków, śrub i opasek stalowych.

Mniejsze dalby cumownicze o liczbie pali od 3 do 9 składają się z parzystej liczby pali rozmieszczonych symetrycznie wokół środkowego pala pionowego, którego wierzch wystaje ponad inne pale i służy jako pachoł. Pochylenie pali obwodowych dalby waha się w granicach od 5:1 do 10:1.

Większe dalby, których przedstawicielką jest dalba szesnastopalowa, bite są zwykle w dwu lub więcej wieńcach współśrodkowych. Dalbę stosowaną z dobrymi wynikami w porcie w Hamburgu (promocja 3 w 1).
Opisane wyżej związanie pali dalby ze sobą jest sztywne tylko teoretycznie.