Fala europejskiej emigracji

Statystyki amerykańskie dowodzą, że w zbiorowości europejskich imigrantów lat 1800-2000 najliczniej reprezentowani byli Niemcy (ok. 20% ogólnej liczby), Anglicy i Włosi (po ok. 15%), Irlandczycy (13%), mieszkańcy Rosji (w tym byłego ZSRR - 11%) oraz obywatele monarchii austro-węgierskiej (ok. 8%). Względnie dużym udziałem legitymowali się Skandynawowie (ok. 7% - 2,6 min), pośród których większość (55%) stanowili wychodźcy ze Szwecji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pocz. XX w. przyniósł masową emigrację do Ameryki Południowej (gł. do Argentyny i Brazylii), gdzie łącznie w okresie 1850-1990 napłynęło ok. 15 min europejskich przesiedleńców. Większość z nich (ponad 8 min osób) skierowała się do Argentyny, a najwięcej było wśród nich Włochów (ok. 45% ogółu emigrantów) oraz Hiszpanów (ok. 30%). Brazylię na „nową ojczyznę" wybrało ok. 6 min imigrantów z Europy, pośród których dominowali Włosi (ok. 55% ogólnej liczby) oraz Portugalczycy (ok. 30%) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Bardzo ważnymi krajami stałego wychodźstwa Europejczyków były Kanada i Australia. Proces emigracji do Kanady rozwinięty został na szerszą skalę z początkiem XX w. - w latach 1900-1920 przybyło tam ok. 5 min osób, pośród których 40% stanowili Brytyjczycy. Kolejna fala europejskiej emigracji do Kanady przypada na lata 1941-1970, które przyniosły napływ ok. 2 min osób (uprawnienia budowlane).

Od najdawniejszych lat pozostaje Europa obszarem wielkoskalowych migracji (pomiędzy państwami europejskimi), determinowanych zarówno czynnikami natury politycznej, jak i ekonomicznej. Pierwszy z nich związany jest przede wszystkim z działaniami militarnymi I i II wojny światowej, które przyniosły m.in. zmiany politycznego podziału Europy, w tym przebiegu granic państwowych oraz upadkiem systemu komunistycznego i rozpadem ZSRR (1991), czemu towarzyszyło powstanie całej grupy nowych, w pełni niezależnych organizmów państwowych oraz liberalizacja w zakresie ruchów migracyjnych mieszkańców (program egzamin ustny).

Skala imigracyjnego napływu

Nie mniej znaczącym stymulatorem migracji zewnętrznych pozostaje silny kontrast poziomie rozwoju ekonomicznego pomiędzy poszczególnymi krajami Europy, gł. na niekorzyść państw Europy Środkowej i Południowej. Zrodził on masowe migracje na tle ekonomicznym z takich krajów jak Turcja, Grecja, Jugosławia, a na pocz. lal 60 i 70. XX w. także z Portugalii, Hiszpanii i Włoch. Państwami docelowymi tego typu migracji były i pozostają przede wszystkim Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Szwajcaria, Austria i kraje Beneluksu (opinie o programie).

Najbardziej aktualnym przykładem wielkoskalowych przepływów migracyjnych w Europie jest Rosja - taki stan rzeczy stanowi rezultat wspomnianego uprzednio upadku systemu komunistycznego oraz związanych z tym faktem zmian na mapie politycznej Eurazji i liberalizacji polityki w zakresie międzynarodowych migracji (segregator aktów prawnych). W latach 1990-1998 wyemigrowało z Rosji 8,98 min osób, z której to liczby ”7,6% skierowało się do nowo powstałych niezależnych państw - dawnych republik związkowych. W okresie tym opuszczało Rosję średnio 442 tys. osób rocznie, a gł. celem emigracji były Ukraina (1,45 min osób), Kazachstan (54 I tys.) i Białoruś (816 tys. osób). Jednocześnie w ramach dwustronnych porozumień z Niemcami oraz Izraelem w latach 1990-1998 wyemigrowało na stałe do tych krajów odpowiednio 518 tys. Niemców i 220 tys. Żydów.

Równolegle staje się Rosja w okresie 1990-1998 celem imigracji Rosjan bardzo licznie opuszczających kraje powstałe po rozpadzie Związku Radzieckiego. Skala imigracyjnego napływu osiągnęła poziom 6,94 min osób (średnio rocznie 771 tys. osób), z których niemal 60% stanowili przybysze z Ukrainy (1,73 min 24,8% ogólnej liczby imigrantów) oraz Kazachstanu (1,66 min - 23,9%) i Uzbekistanu (767 tys. - 11,1%) (promocja 3 w 1).