Farby dyspersyjne uprawnienia budowlane

Farby dyspersyjne (lateksowe) na kopolimerze butadieno-styrenowym (program uprawnienia budowlane na komputer). Do wyrobu farb stosuje się dyspersje wodne (zwane również lateksami) kauczuku syntetycznego butadieno-styrenowego, przy czym optymalny stosunek styren : butadien w kopolimerze wynosi 65 : 35 lub 60 : 40.

Błonki takich lateksów charakteryzują się wysoką wytrzymałością mechaniczną i nie wymagają dodatków plastyfikatorów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Lateksy te posiadają małą lepkość i przeważnie przy wyrobie farb dodaje się środki zagęszczające, stabilizujące, jak kazeinian amonu, metylo- lub karboksy- metylocelulozę, bentonity itp. Dodaje się do nich również tzw. przeciw- utleniacze zwiększające odporność powłok na starzenie się, oraz środki przeciwpieniące (olejek terpentynowy, alkohol kaurynowy, oleje silikonowe), jak również środki pleśnio- i grzybobójcze (pięciochlorofenolan sodu, fenol, prewentole itp.).

Pigmenty i obciążniki wprowadza się do dyspersji w postaci past z wodą zawierających mały dodatek środków zwilżających (np. pyrofosfo- ranu potasu, heksametafosforanu sodu itp.) (uprawnienia budowlane). Farby tego typu są powszechnie stosowane w technice budowlanej za granicą. Ich najważniejszą zaletą jest całkowita odporność na alkalia, a w związku z tym możliwość malowania zupełnie świeżych alkalicznych podłoży. Ponadto wymalowania charakteryzują się bardzo wysoką odpornością na mycie i szorowanie wodą z mydłem, znacznie wyższą niż w przypadku farb polioctano-winylowych.

Są to zatem farby bardzo polecane do wykańczania wnętrz pomieszczeń o wysokich wymaganiach higienicznych, które muszą być często myte i dezynfekowane, jak szpitale, szkoły, koszary, hotele, domy wczasowe itp. Powłoki te z początku bardzo elastyczne i stosunkowo miękkie osiągają pełną wytrzymałość mechaniczną po upływie od kilkunastu dni do kilku tygodni (program egzamin ustny). Uzyskują one wtedy własności hydrofobowe, tj. stają się prawie niezwilżalne dla wody. Faktura powłok jest matowa, ale uzyskać można również jedwabisty połysk.

Odporność powłok polibutadieno-styrenowych na działanie wpływów atmosferycznych jest niższa niż powłok polioctano-winylowych, ale w przypadku malowania elewacji powłoki te mają tę zaletę, że nie ulegają zapyleniu, a nawet mają opinię „samooczyszczających się” od pyłu pod wpływem deszczu. Wydaje się zatem uzasadnione stosowanie tych farb do malowania elewacji budynków w okręgach przemysłowych i osiedlach wielkomiejskich, gdzie występuje duże zapylenie atmosfery. Dobre wyniki w eksploatacji wykazały wymalowania wykonane w elewacjach budynków położonych w pobliżu morza (obiekty portowe, domy wypoczynkowe).

Farby dyspersyjne

W kraju farby te produkuje się pod nazwą Butenit. Farby dyspersyjne na kopolimerze styrenowo-akrylowym (opinie o programie). Produkowane są one w kraju pod nazwą Emulit, a stosuje się je przede wszystkim do malowania tynków i ścian betonowych narażonych na działanie agresywnych gazów i oparów oraz dymów w budownictwie przemysłowym.

Powłoki z tych farb są bowiem odporne na działanie kwasów i alkaliów. Są również odporne na działanie czynników atmosferycznych oraz na ścieranie (segregator aktów prawnych). Wykazują one strukturę zbliżoną do farb olejnych, wykazują półpołysk oraz małą przepuszczalność pary wodnej i powietrza. Farby te oprócz zastosowania w budownictwie przemysłowym mogą być stosowane w uzdrowiskach, np. do malowania łazienek dla kąpieli leczniczych (np. solankowych), do malowania ścian w laboratoriach chemicznych itp. Nie powinny być jednak stosowane do malowania drewna.

Omówione w dalszym ciągu wyroby metalowe o charakterze niekon- strukcyjnym stosowane są w budownictwie w postaci elementów złączeniowych (gwoździe, śruby, drut), pokrycia dachowego (blachy) lub innych wyrobów specjalnych (siatki, kształtowniki okienne). Najważniejsze sortymenty tych wyrobów zestawione w tablicach lub wykazach podane są na podstawie katalogów bądź norm państwowych lub resortowych.

Materiały do produkcji gwoździ. Prawie wszytkie rodzaje gwoździ wyrabiane są z miękkiej stali o niewielkiej zawartości węgla. Własności tego surowca oznaczonego znakiem 010 i cechą M-34 określone są w PN/M-84020.

Do produkcji gwoździ:
1) przeznaczeniu specjalnym (np. gdy mogą podlegać działaniu kwasów
2) wody, do blach miedzianych, do bardzo twardego drewna itp.) stosuje się także i inne materiały, jak twardą stal, mosiądz lub miedź (promocja 3 w 1).

Produktem wyjściowym do fabrykacji zwykłych gwoździ jest stal w postaci walcowanego drutu surowego (tzw. popularnie walcówki) bądź też płaskowników (bednarki).

Walcówka będąca drutem o średnicy 5,5-12,0 mm o chropowatej powierzchni i nierównym przekroju stosowana jest zazwyczaj do wyrobu okrągłych i kwadratowych gwoździ budowlanych, natomiast bednarka (walcowana taśma stalowa) jest surowcem, z którego wykonuje się głównie teksy, gwoździe tapicerskie itp.