Pokrycia tarasów

Pokrycia tarasów, wykonywane na ogół z materiałów bitumicznych, mogą być z powodzeniem zastępowane przez pokrycia z tworzyw sztucznych. Najbardziej do tego nadaje się folia poliizobutylenowa, ale stosuje się również folie polietylenowe i miękkie folie PCW (program uprawnienia budowlane na komputer). Przykładowy układ warstw izolacyjnych na stropie tarasu układ taki wymaga starannego wyrównania wierzchu stropu z wyrobieniem spadków co najmniej 0,5%.

Na warstwie wyrównawczej układa się izolację parochronną, a następnie izolację cieplną. Jeżeli jest ona wykonana z materiałów niewrażliwych na zawilgocenie, to bezpośrednio na niej układa się drugą warstwę wyrównawczą z zaprawy cementowej, a po jej wygładzeniu przykleja się arkusze folii poliizobutylenowej wg zasad na kleju, przeznaczonym przez wytwórców do tego materiału (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Poszczególne arkusze przykleja się na zimno nakładając brzegi arkuszy na siebie na szerokość ok. 5 cm zgodnie ze spadkiem oraz wywijając je na ściany i inne elementy pionowe na wysokość 15-P20 cm. Jeżeli warstwa cieplna jest wrażliwa na wilgoć, to przed ułożeniem na niej warstwy zaprawy przykrywa się ją dodatkowo papą (uprawnienia budowlane).

Izolację z folii przykrywa się warstwą papy asfaltowej izolacyjnej sklejonej jedynie na zakładach. Przeznaczeniem tej warstwy jest oddzielenie folii od ruchów ułożonej na niej posadzki lub warstwy żwiru (program egzamin ustny). Rynny są wykonywane z twardej folii PCW, z laminatów poliestrowych wzmocnionych włóknem szklanym lub z polietylenu. Poszczególne elementy rynien są przygotowywane w odpowiednich wytwórniach, a na budowie odbywa się jedynie ich montaż (opinie o programie).

Grubość stosowanych folii

Do wyrobu rynien oraz innych elementów odwadniających stosuje się folie lub laminaty nieprzezroczyste. Wyroby z PCW są barwione w masie przeważnie na kolor szary, który zmniejsza lub całkowicie wyklucza możność oglądania z dołu zanieczyszczeń rynien. Grubość stosowanych folii wynosi 0,8-1,2 mm. Ze względu na znaczny współczynnik rozszerzalności cieplnej tworzyw konieczne jest układanie rynien w taki sposób, aby umożliwić swobodne ich poruszanie się w uchwytach pod wpływem zmian termicznych. Z tego względu zarówno przekrój rynien jak i sposób ich mocowania różni się od metod tradycyjnych. Najlepiej zachowują się rynny półokrągłe (segregator aktów prawnych).

Rynny z tworzyw sztucznych są mniej wytrzymałe na naciski niż rynny blaszane, dlatego nie wolno opierać o nie drabin, i należy zachowywać szczególną ostrożność przy czyszczeniu, zwłaszcza w zimie. Nie należy również stosować zbyt małych spadków oraz gęsto rozmieszczonych załamań, aby uniknąć zamarzania w nich wody. Rynny poliestrowe wykazują przy użytkowaniu większą odporność na uszkodzenia mechaniczne niż elementy z PCW.

Przy projektowaniu odwodnienia dachu najpierw ustala się wielkość zlewni dla każdej rury spustowej oraz wymagane przekroje rynien i rur spustowych. Rozstaw rur spustowych nie powinien przekraczać 20 m. Przekrój rynien dobiera się przyjmując 1 cm² przekroju rynny na 1 m² odwadnianej połaci dachowej. Najdogodniejsze profile rynien. Długość odcinków rynien z PCW wynosi 3,00 m. Oprócz prostych odcinków rynien są wyrabiane narożniki zewnętrzne, narożniki wewnętrzne oraz denka lewe i prawe.

Między poszczególnymi odcinkami rynien (w połowie odległości między rurami spustowymi) zakłada się tzw. kompensatory umożliwiające podłużne ruchy rynny. Rolę kompensatora może spełniać krótki odcinek rynny montowany w sposób. Do mocowania rynien przy okapach służą uchwyty rynnowe (promocja 3 w 1). Przed przystąpieniem do umocowania uchwytów konieczne jest sprawdzenie poziomu deski okapowej i uwzględnienie ewentualnych jej odchyleń od poziomu przy odginaniu uchwytów rynnowych. Oznaczanie linii odgięć uchwytów według wymaganego spadku rynien odbywa się po ułożeniu ich obok siebie.