Fizyczne właściwości cementów

Pomimo zawartości S03 w klinkierze w ilości wystarczającej do całkowitego związania alkaliów, wchodzą one nie tylko w skład siarczanów, ale i w skład wszystkich podstawowych faz klinkierowych(program uprawnienia budowlane na komputer).
Wyniki badań cementów wg GO ST 310-601> podano tu (z wyjątkiem wartości wytrzymałości).

Badane cementy mają obniżoną wodożądność; zawartość wody, zapewniająca normalną konsystencję zaczynu
cementowego wynosi 19-21% zależnie od wartości modułu nasycenia, podczas gdy normalna konsystencja zwykłych cementów portlandzkich wynosi 24-28%. Czasy wiązania, odpowiadające wymaganiom GOST 10178-62, uzyskuje się po wprowadzeniu do zaczynu gipsu w ilości 5-7% masy klinkieru (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Na próbkach w kształcie placków z zaczynu cementowego o normalnej konsystencji, badanych po czterogodzinnym gotowaniu w wodzie i poddanych obróbce hydrotermicznej w autoklawie pod ciśnieniem 2 MPa w ciągu 3h, nie stwierdzono pęknięć i zniekształceń. Wszystkie próbki wytrzymały badania na równomierność zmiany objętości.

Właściwości procesu hydratacji cementów. Wytrzymałość na zginanie i ściskanie oznaczano na beleczkach o wymiarach 4x4x16 cm, wykonanych z zaprawy 1 : 3 o konsystencji plastycznej. Przygotowanie i badanie próbek przeprowadzano metodą znormalizowaną (uprawnienia budowlane).

Z analizy uzyskanych danych wynika, że wytrzymałość zależy od składu mineralnego badanego klinkieru. Tak więc, wytrzymałość na zginanie, jak i na ściskanie próbek cementów o dużym module nasycenia i odpowiednio dużej zawartości alitu ma we wszystkich okresach twardnienia większą wartość niż próbek cementów o małym module nasycenia. Prawidłowość ta jest słuszna dla wszystkich badanych zestawów cementów i czasów twardnienia, z wyjątkiem zestawu cementu 4 o module nasycenia 0,75. W początkowych okresach twardnienia (3 dni) próbki tego cementu mają wytrzymałość na ściskanie przewyższającą odpowiednie wartości dla wszystkich pozostałych cementów. Przyczyną szybszego wzrostu wytrzymałości cementu z zestawu 4 jest dość znaczna zawartość glinianu trójwapniowego (powyżej 5% wag.) o dużej prędkości hydratacji (program egzamin ustny).

Efekt endotermiczny

Pozostałe cementy odznaczają się opóźnioną hydratacją. Wytrzymałość próbek po 3 dniach osiąga zaledwie 38^-43% wytrzymałości 28-dniowej przy badaniu na zginanie i 23-31% przy badaniu na ściskanie. Dla zestawu 4 wartości te wynoszą odpowiednio 56 i 82%. Pomimo opóźnionego twardnienia marka badanych cementów jest dość wysoka i zależy od wartości modułu nasycenia Mn. Cementy o modułach Mn = 0,97 i 0,92 mają markę 60, o module Mn = 0,82 - markę 50, a o module Mn  0,75 - markę 40. Po dłuższym okresie twardnienia wytrzymałość cementów zwiększa się (opinie o programie).

Na ogół, opóźnione narastanie wytrzymałości w toku twardnienia może być spowodowane albo zmianami jakościowymi w procesach przebiegających przy hydratacji, albo zmniejszeniem prędkości tych procesów, a więc zmianami ilościowymi. W związku z powyższym zbadano szczegółowo proces twardnienia tych cementów (segregator aktów prawnych).
Badano próbki cementów o modułach nasycenia 0,92, 0,82 i 0,75 (zestawy 2-4, seria I). Próbki porównawcze stanowiły cementy o analogicznych właściwościach, uzyskane z klasycznych surowców. Próbki, przygotowane z zaczynu cementowego o w/c = 0,4, poddawano hydratacji przez 24 h w atmosferze o wilgotności względnej 100% oraz przez 3, 7 i 28 dni w środowisku wodnym w warunkach normalnych. Po upływie każdego z wymienionych okresów próbki zalewano acetonem w celu przerwania procesu hydratacji i rozdrabniano do całkowitego przejścia przez sito nr 0085ł>. Przygotowane próbki poddawano badaniom termicznym i rentgenograficznym (promocja 3 w 1).

Efekt endotermiczny z maksimum w temperaturze 215°C odpowiada usunięciu wody z uwodnionego monosiarczanoglinianu CJACSH12 i z żelu. Powstawanie żeli wodorotlenków glinu i żelaza jest możliwe w wyniku hydratacji fazy glinożelazianowej lub w wyniku hydrolizy etryngitu.