Formy do kształtowania próżniowego

Formy do kształtowania próżniowego wykonuje się z metali, mas ceramicznych, gipsu lub cementu. Formowanie próżniowe przeprowadza się prostymi metodami ręcznymi (możliwe do zrealizowania w pracowni szkolnej) oraz na urządzeniach całkowicie lub częściowo zautomatyzowanych, stosowanych w produkcji masowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z tworzyw termoplastycznych przez wytłaczanie oraz kalandrowanie produkuje się folię. Kalandrowanie służy głównie do produkcji bardzo cienkich folii i polega na przejściu uplastycznionego tworzywa przez układ 3 do 6 walców. Jeżeli pod ostatnią parę walców zostanie podłożona wstęga nośnika, otrzymamy dwuwarstwowy lub trzywarstwowy wyrób, np. sztuczną skórę. Grubsze folie (powyżej 1 mm) otrzymuje się metodą wytłaczania lub prasowania na gorąco kilku warstw folii cienkich. Przy zastosowaniu odpowiednich ustników w wytłaczarkach otrzymuje się folię metodą rozdmuchiwania rur. Otrzymany produkt ma postać rękawa, który po rozcięciu daje folię płaską (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jednym z ważnych półwyrobów są włókna z polimerów pochodzenia naturalnego (włókna sztuczne) oraz z polimerów syntetycznych (włókna syntetyczne). Otrzymuje się je metodą przędzenia ze stopu lub z roztworów. Stopiony lub rozpuszczony polimer wytłacza się przez dysze mające bardzo drobne otworki. Po opuszczeniu dyszy tworzywo przyjmuje postać cienkich strumyków (nitek), które krzepną po odparowaniu rozpuszczalmka, a następnie po przejściu przez komorę przędzalniczą podawane są na urządzenia nawijające. Włókna wytwarza się z takich polimerów, jak poliamidy, poliestry, poliakrylonitryl, kopolimery chlorku i octan winylu a także polietylen i policzterofluoroetylen (uprawnienia budowlane).

Spajanie półwyrobów z tworzyw sztucznych

Z otrzymanych włókien wytwarza się różnego rodzaju nici przeznaczone do wyrobu tkanin filtracyjnych, ubrań ochronnych, lin, sieci rybackich tkanin odzieżowych itp. Spajanie półwyrobów z tworzyw sztucznych termoplastycznych takich jak polichlorek winylu, polietylen i poliamidy, przeprowadza się głownie metodami spawania i zgrzewania. Połączenia za pomocą nitów ni z wzorcową sprężyną. Wartość oporu, jaki tworzywo stawia wciskanej iglicy, jest miarą twardości wskazywaną na podziałce. Metodą tą bada się tworzywa elastyczne i gumę twardszą. Twardość tworzyw twardych oraz ebonitu wyznacza się zmodyfikowaną metodą Brinella, polegającą na wgniataniu w tworzywo kulki o średnicy 5 mm pod obciążeniem 62,5 lub 250 kG (program egzamin ustny).

Miarą odporności tworzywa sztucznego na ścieranie jest ubytek materiału, jaki następuje wskutek ścierania próbki tego materiału za pomocą tarczy szlifierskiej, bębna pokrytego papierem ściernym lub strumieniem ścierniwa. Próby odporności tworzyw na rysowanie przeprowadza się za pomocą rylca metalowego, na który działa określona siła. Pomiar szerokości i głębokości rysy umożliwia porównawczą ocenę odporności na rysowanie (opinie o programie).

Własności te określa się metodami Martensa i Vicata. Pomiar wytrzymałości cieplnej metodą Vicata polega na obciążeniu próbki badanego tworzywa igłą o płaskiej powierzchni czołowej (o polu 1 mm²) siłą 5 kG (~50 N). Całość urządzenia znajduje się w izolowanym cieplnie pojemniku, w którym temperatura wzrasta automatycznie. Temperatura, przy której iglica zagłębi się w próbkę na głębokość 1 mm, jest miarą wytrzymałości cieplnej (segregator aktów prawnych).

Własność ta zależy od rodzaju składnika podstawowego, tj. polimeru. Rozróżnia się badania odporności na działanie kwasów, zasad, rozpuszczalników i olejów. Badania te są znormalizowane (PN-69/C-89067). Polegają one na określeniu zmian masy i objętości lub wytrzymałości mechanicznej tworzywa pod wpływem działania czynników chemicznych. Próbki o znanych własnościach poddaje się działaniu czynników chemicznych przez określony czas i w ściśle określonych warunkach. Następnie ponownie określa się te własności, których zmianę badamy. Zmianę własności wyraża się procentowo w stosunku do pierwotnej wartości (promocja 3 w 1).