Fornirowanie w meblarstwie

Drzwi wyglądają tak, jakby zostały wykonane z desek sklejonych na szerokość. Drzwi mebli przy oczekiwanych zwykłych wahaniach klimatu otoczenia (zmiana temperatury i wilgotności powietrza) muszą wykazać się szczególną odpornością na zmiany rozmiarów i kształtu. Nie można zatem budować ich z szerokich elementów z drewna litego (program uprawnienia budowlane na komputer).

W jak sposób otrzymamy na przedmiotach o dużych powierzchniach prawdziwą powierzchnię drewnianą, a więc żadną imitację drewna, tylko powierzchnię z prawdziwego drewna? Powierzchnie z prawdziwego drewna uzyskiwane przez fornirowanie
Jeśli półwyroby z drewna lub innych tworzyw drewnianych mają mieć powierzchnie z prawdziwego drewna, to jedynym wyjściem jest powleczenie ich cienkimi warstwami drewna.

Cienkie warstwy drewna o grubości od 0,5 mm do 8 mm to forniry. Oklejanie płyt nośnych lub drewna litego cienkimi warstwami drewna określa się mianem fornirowania.

Okleiny, zwane też fornirami szlachetnymi, to szczególne środki uszlachetniające dla meblarstwa i wykańczania wnętrz. Przez wielorakie techniki wytwarzania i obróbki fornirów można podkreślić piękno drewna.
Obłogi są rzadko stosowane w drobnych pracach meblarskich i wykańczaniu wnętrz.

Najważniejszy zakres ich stosowania to produkcja sklejki i płyt warstwowych. Obłogi pozyskuje się przez skrawanie obrotowe grubych pni niedrogich gatunków drewna. Obłogi są grubsze niż zwykłe forniry, ponieważ w czasie wchłaniania wilgoci przez drewno muszą przyjąć duże siły pęcznienia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jak powstają forniry?
Celem fornirowania jest w wielu przypadkach stworzenie takiej powierzchni wyrobu, że przy bliższym jej przyjrzeniu się powstaje wrażenie, jakby była z prawdziwego, litego drewna (uprawnienia budowlane).
W jaki sposób można rozdzielić lite drewno na tak cienkie warstwy i oferować je w handlu? Cztery arkusze forniru o typowym rysunku: obydwa górne, lewy gładki („pasiasty"), prawy słojowany („kwiecisty"), mogłyby być częściami drewna litego, taka oczywiście jest ich struktura. Forniry tego rodzaju można pozyskiwać poprzez krajanie, piłowanie, skrawanie mimośrodowe i skrawanie typu staylok.

Niepozorne wady

Obydwa dolne arkusze forniru to także kopie prawdziwego drewna (program egzamin ustny). Taką strukturę uzyskuje się podczas skrawania obrotowego, gdy pień drzewa umocowany jak do pracy na tokarce obrabiany jest do postaci wstęgi forniru, jeśli przed skrawaniem obrotowym drewno natnie się równolegle do ostrza noża łuszczarki, to w czasie skrawania tą metodą otrzymać można, tak jak przy krajaniu i skrawaniu mimośrodowym, wiele jednakowych arkuszy forniru (opinie o programie). W czasie łuszczenia forniru metodą skrawania obrotowego arkusz za arkuszem pozyskiwać można forniry bardzo wyraziste, jak np. klon oczkowy lub słoje orzecha włoskiego. Można je potem zestawiać w interesujące wzory, np. metodą „fugi krzyżowej".

Dobór, transportowanie i przechowywanie fornirów
Forniry, szczególnie te z przeznaczeniem na okleiny, należy już podczas zakupu i przed obróbką starannie sprawdzić arkusz po arkuszu. Niepozorne wady, bagatelizowane na początku, mogą prowadzić do poważnych usterek na gotowym wyrobie i kosztownych napraw. Wady fornirów, na które należy zwracać szczególną uwagę.
Ostrożnie transportować i właściwie przechowywać (segregator aktów prawnych).

Od tego zaczyna się oszczędna i fachowa obróbka fornirów, ponieważ forniry wykazujące dużą wartość są drogie. Szczególną uwagę należy przy tym zwracać na ogólne reguły. Niewielka grubość fornirów stanowi przyczynę szybkiego dopasowania się ich zawartością wilgoci do otaczającego mikroklimatu. Względna wilgotność powietrza magazynu jest bardzo ważna dla późniejszej obróbki forniru.

Należy więc kontrolować ją higrometrem. W przypadku oklein należy dążyć do wilgotności rzędu 10% do 12%. Przy temperaturze pomieszczenia 15°C względna wilgotność powietrza powinna wynosić zatem 55% do 65%. Pamiętać też trzeba, że wskutek działania promieni słonecznych forniry mogą się odbarwiać (promocja 3 w 1).