Fragment ściśle ułożonego układu

W tym stadium układ ziaren staje się bardziej zagęszczony. Na ogół zachowanie się gruntu jest bardzo podobne do jego zachowania się podczas ściskania w warunkach uniemożliwionej rozszerzalności bocznej lub izotropowego (program uprawnienia budowlane na komputer). Na porównanie właściwości stanu naprężenia i odkształcenia przy ściskaniu izotropowym, trójosiowym i przy braku rozszerzalności bocznej, wykonanego na identycznych próbkach mających początkowo ten sam wskaźnik porowatości i przenoszących takie same naprężenie pionowe.

W tym stadium grunt rozpada się. Dewiator naprężenia w punkcie maksimum krzywej naprężenie-odkształcenie nazywamy wytrzymałością gruntu na ściskanie, natomiast wartość q w tym samym miejscu krzywej (tj. połowa wytrzymałości na ściskanie) odpowiada wytrzymałości gruntu na ścinanie. Zachowanie się gruntu w tym stanie jest całkiem odmienne od zachowania się w stadium początkowym, co można wytłumaczyć na przykładzie badań odkształceń układów sztywnych kul (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeśli taka część jest poddana ściskaniu pionowemu, to odkształcenie może wystąpić jedynie wtedy, gdy kule C i D przesuną się poprzecznie. Tego rodzaju przesunięciu musi towarzyszyć zwiększenie objętości układu, jak można to zauważyć porównując objętości porów (uprawnienia budowlane). Powiększenie objętości ma miejsce w gruntach podczas ich obciążania. Jest to zjawisko znamienne, że piasek zagęszczony poddany ściskaniu jednokierunkowemu rzeczywiście zwiększa swą objętość. Zjawisko to po raz pierwszy zauważył i zbadał Osbourne Reynolds w 1885 r. Reynolds nazwał je dylatacją (pęcznieniem, przyrostem objętości).

Wytrzymałość masy gruntowej

Za pomocą układów kul można również zbadać warunki, jakie istnieją w gruncie w otoczeniu wierzchołka krzywej naprężenie odkształcenie oraz można wytłumaczyć zmniejszenie wytrzymałości po osiągnięciu przez krzywą maksimum (Rowe, 1962). Jednakże te przejawy zachowania się gruntów można łatwiej pojąć używając, ilustrujących pojęcie zazębienia. Ziarna gruntu ślizgające się po gładkiej powierzchni (program egzamin ustny). Tego rodzaju zagadnienie było dla takiego przypadku opór na ścinanie wyznacza kąt tarcia między powierzchniami minerałów. Zjawiska zachodzące w gruntach rzeczywistych są bardziej zbliżone do schematów, gdzie ziarna gruntu stykają się z innymi ziarnami gruntu, a płaszczyzny poprowadzone przez punkty styczności są nachylone do poziomu. Aby nastąpiło załamanie się gruntu* przez ścięcie między ziarnami, musi nastąpić pokonanie oporu tarcia między powierzchniami minerałów i muszą pojawić się wzajemne przesunięcia między ziarnami (opinie o programie).

Wytrzymałość masy gruntowej na ścinanie zależy od dwóch czynników:

1) wartości kąta wywierać duży wpływ na krzywą naprężenie - odkształcenie podczas ściskania trójosiowego. Potwierdzają słuszność tych przypuszczeń.

W przypadku próbki zagęszczonej zależność między dewiatorem Przykład wzajemnego zazębienia ziaren:

a) gładka powierzchnia poślizgu,

b) nieznacznie zazębione powierzchnie,

c) powierzchnie silnie zazębione tarcia 0_/t.

2) stopnia wzajemnego zazębienia ziaren (segregator aktów prawnych).

Im lepsze zazębienie, tym większy jest ogólny opór na ścinanie. Stąd dla danej wartości siły normalnej N wartość siły ścinającej T, koniecznej do wywołania poślizgu, jest większa w warunkach oraz mniejsza w przypadku przedstawionym.

W przypadkach płytki muszą oddalać się od siebie w chwili, kiedy zaczną się przesunięcia między płytkami, powstałe wskutek ścinania. W miarę trwania przesunięć stopień zazębienia ziaren maleje i w następstwie maleje wartość siły ścinającej koniecznej do utrzymania tego ruchu. Zatem w przypadku rozpoczęcia przesunięć wywołanych siłami ścinającymi w układzie o znacznym zazębieniu, uzyskujemy układ coraz bardziej zbliżony do układu (promocja 3 w 1).