Fundamenty zasobników

Fundamenty zasobników są zwykle fundamentami płytkimi; stosuje się tu zazwyczaj pojedyncze stopy, ławy szeregowe o układzie poprzecznym lub podłużnym (rzadziej rusztowym), natomiast przy słabej nośności gruntu projektuje się fundamenty płytowe. W przypadku ław szeregowych zaleca się je projektować o takim kierunku, aby nie były dodatkowo obciążone ciężkimi środkami transportowymi przejeżdżającymi pod komorami zasobników (program uprawnienia budowlane na komputer). 

W nadbudówce umieszcza się urządzenia transportujące magazynowany materiał do komór zasobnika. Wysokość nadbudówki jest zależna od warunków eksploatacyjnych; zwykle wynosi ona od 3,5 do 6,0 m. Nadbudówkę wykonuje się zazwyczaj z żelbetu (stosuje się również konstrukcje ze stali bądź drewna); może się ona składać z pionowych ram, wypełniających ścianek bocznych i przekrycia. Ścianki boczne mogą być murowane z cegły i mieć grubość 1/2 cegły w zasobnikach nieocieplonych, bądź 1 cegły w zasobnikach ocieplonych lub mogą być wykonane z bloków z lekkiego betonu (np. gazobetonu) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zamiast układów ramowych wykonuje się również nadbudówki ze ścian żelbetowych o grubości zazwyczaj ok. 12 cm, pracujących jako dźwigary tarczowe. Przekryciem nadbudówki może być płyta monolityczna lub płyty prefabrykowane np. typu panwiowego.
Przykrycie komór zasobników może być wykonane w postaci monolitycznej płyty żelbetowej, z płyt prefabrykowanych, bądź - przy znacznych rozpiętościach - jako konstrukcja płytowożebrowa. Przekrycie pokrywa się najczęściej dwiema warstwami papy na lepiku, w związku z tym pochylenia przekrycia komór i nadbudówki przyjmuje się przynajmniej 1 : 20 (uprawnienia budowlane).

Zasobniki prefabrykowane projektuje się na ogół wg układów analogicznych. W przypadku np. układu zasobnik składa się zwykle ze słupowej konstrukcji nośnej, gotowych prefabrykowanych lejów oraz układanych na nich poziomych zamkniętych ram tworzących ścianki boczne. Natomiast konstrukcja prefabrykowana wg układu analogicznego jest przeważnie układem płyt panwiowych o odpowiednim stężeniu przeponowym (realizację konstrukcji wg obu tych schematów). Zasobniki prefabrykowane o przekroju kołowym komór spotyka się rzadziej; są to przeważnie konstrukcje sprężone o układzie konstrukcyjnym analogicznym do prefabrykowanych silosów o kolistym przekroju komór (program egzamin ustny).

Ścianki komór

W przypadku przechowywania w zasobnikach materiału, od którego wymaga się dużej czystości, ścianki komór i lejów pokrywa się wykładzinami trudnościeralnymi. Gdy natomiast w zasobnikach składuje się materiał w postaci dużych brył, konieczne jest - szczególnie przy wysokich komorach - stosowanie urządzeń amortyzujących uderzenia tych brył o ścianki i dno przy zapełnianiu komór oraz wykładzin wewnętrznych, zapobiegających szybkiemu na ogół ścieraniu się betonu wskutek ich tarcia przy opróżnianiu zasobnika (opinie o programie).

Większość zasobników monolitycznych oraz niektóre rodzaje zasobników prefabrykowanych pracują jako układy przestrzenne. Ma to miejsce zarówno w przypadku monolitycznego współdziałania części lejowej z komorą, jak i wówczas, gdy elementy te pracują jako układy przestrzenne oddzielone od siebie (segregator aktów prawnych).
Jeżeli zasadnicze części konstrukcji zasobników, jak ściany pionowe komór czy ściany lejów, wykonywane są z elementów prefabrykowanych (np. belkowych czy płytowych) oddziaływających na siebie lecz nie współdziałających ze sobą, to praca tych elementów nie odbiega od typowych układów płytowo-żebrowych i nie będzie tu bliżej omawiana.
Ścisłe określenie przestrzennej pracy zasobnika złożonego ze współdziałających ze sobą płyt jest na ogół bardzo skomplikowane.

Z reguły stosuje się więc przybliżoną metodę obliczeń, polegającą na niezależnym traktowaniu poszczególnych elementów konstrukcji, a następnie na określeniu ich wzajemnego oddziaływania i wpływu tego oddziaływania na ich pracę (promocja 3 w 1).

W tym przypadku wyłącza się ze współpracy elementy konstrukcji podpierające słupy, gdyż ich sztywność jest wielokrotnie mniejsza od sztywności komór wraz z lejami; jedynie przy określeniu wpływu parcia wiatru można brać pod uwagę współdziałanie górnej części zasobnika ze słupami.