Fundusz nieprodukcyjny

Fundusz nieprodukcyjny stanowią budynki i inne budowle i urządzenia należące do gospodarki komunalnej jak np. budynki szkolne, żłobki, przedszkola itd. Przedmiotem naszych dalszych rozważań będzie fundusz produkcyjny, który obejmuje również środki trwałe budownictwa (program uprawnienia budowlane na komputer). Wartość, struktura i dynamika rozwoju środków trwałych w latach 1961-1966 W 1960 r. została przeprowadzona powszechna inwentaryzacja w celu ustalenia wartości i struktury majątku trwałego poszczególnych działów gospodarki narodowej.

Wyniki inwentaryzacji środków trwałych w budownictwie. Z zestawienia tego wynika, że w okresie 5 lat nastąpiło zmniejszenie wartości budynków i budowli z 42,7% do 38,2%, oraz powiększenie wartości maszyn i urządzeń z 34,1% do 38,3%. Z przytoczonych danych procentowych wynika, że o ile stopień zużycia i budowli uległ poprawie z 22,4% do 21,6%, to stopień zużycia maszyn i urządzeń technicznych uległ pogorszeniu z 43,8% w 1962 r. do 48,5% w 1966 r., co dowodzi złej polityki inwestycyjnej w tej dziedzinie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Polepszenie sytuacji widoczne jest w dziedzinie środków transportowych z 56,1% do 53 na koniec rozpatrywanego okresu. Dane te oczywiście nic nie mówią o strukturze maszyn i środków transportowych, która daleka jest od stanu racjonalnego, np. dla przewozu materiałów sypkich (kruszywa grunty z wykopów) odczuwalne są wyraźne braki samochodów wywrotek, szczególnie większej ładowności. Amortyzacja i reprodukcja środków trwałych w budownictwie wiatach 1962-66 Po dokonaniu inwentaryzacji środków trwałych wprowadzono od 1 I 1962 r. nowe stawki amortyzacyjne (uprawnienia budowlane). Podział amortyzacji na inwestycje i kapitalne remonty w przedsiębiorstwach uspołecznionych budownictwa w okresie 1962-1966. Wynika z niego, że w tym okresie średnio przeznaczono z funduszu amortyzacyjnego 24,8% na kapitalne remonty, a 75,2 na inwestycje.

Część odpisów amortyzacyjnych

Czyli amortyzacja jest poważnym źródłem finansowania inwestycji. Część odpisów amortyzacyjnych przeznaczonych na inwestycje przypada na inwestycje odtwarzające, wynikające z konieczności dokonywania likwidacji zużytych środków trwałych, a część na inwestycje rozwojowe. Jeżeli udział amortyzacji w finansowaniu inwestycji rozwojowych jest wysoki, to zjawisko to może wyniknąć z następujących przyczyn (program egzamin ustny).
W praktyce stosowane są dwa sposoby opracowania stawek amortyzacyjnych.
Pierwszy polega na ustaleniu okresów obrachunkowych amortyzacyjnych na podstawie obserwacji postępującego zużycia fizycznego i moralnego rozpatrywanych - istniejących środków trwałych. W oparciu o uzyskane wyniki ustala się czasokresy eksploatacji i koszt finalny dla analogicznych środków trwałych, mających wejść do eksploatacji w najbliższej przyszłości.
Drugi sposób opiera się na założeniu a priori optymalnych czasokresów eksploatacji i dostosowanie wielkości stawek dla zamortyzowania środków trwałych jak również zgromadzenia funduszu na ich reprodukcję w przyjętym okresie czasu (opinie o programie).

Stosowanie pierwszego sposobu w dobie zmieniających się technologii wykonawstwa, wynikających często z zastosowania nowych niestosowanych dotychczas materiałów budowlanych oraz nowych konstrukcji stało się praktycznie niemożliwe. Możemy dla ilustracji zestawić budynek murowany z cegły oraz budynek o konstrukcji wielkopłytowej. O ile dla pierwszego przypadku okresy eksploatacji są znane, to dla drugiego brak jest doświadczeń w tej dziedzinie (segregator aktów prawnych). Oprócz tego pierwotne nakłady stają się z upływem czasu coraz bardziej różne od wartości odtworzenia.

Drugi sposób również nastręcza wiele zastrzeżeń. Założenie a priori okresu eksploatacji budynku i stawek amortyzacyjnych, zawierających jak wiadomo składnik kosztów przeznaczonych na remonty, jest niezmiernie trudne (promocja 3 w 1). Wprowadzenie nowych technologii, konstrukcji i materiałów wymaga pewnego czasokresu na dokonanie odpowiednich doświadczeń,