Glina zwałowa

Glina zwałowa jest na ogół gruntem o dość dużej nośności, ale ze względu na swą zmienność należy do najtrudniejszych i najbardziej zdradliwych gruntów spośród spotykanych w praktyce inżynierskiej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Może być bowiem w jednym miejscu piaszczysta i pełna głazów lub przeniknięta kieszeniami żwirowymi, a w innym, niedalekim, będzie czysta, prawie zupełnie ilasta. Wykonywanie wykopów w glinie zwałowej napotyka na duże trudności: głazy stanowią nieraz przeszkodę w rozwinięciu mechanizacji robót, często muszą być wysadzane za pomocą materiałów wybuchowych. Glina zwałowa przykrywa również nieraz znaczne nierówności wyżłobione przez lodowiec lub wody roztopowe w przedglacjalnym podłożu. Nierówności takie, jeżeli są wypełnione materiałem przepuszczalnym, zawierają jeszcze niejednokrotnie wodę. Jeżeli nie dostrzeżono ich w czasie badań geologicznych, mogą stać się przyczyną niemiłych niespodzianek w’ czasie wykonywania fundamentów w postaci nieoczekiwanych źródeł, podmyć itp. zjawisk.

Na niektórych obszarach płaszcz moreny dennej dawniejszych zlodowaceń uległ prawie zupełnemu rozmyciu, pozostawiając po sobie jedynie nagromadzenia większych głazów (tzw. bruk morenowy) lub nawet pojedyncze głazy narzutowe (eratyki) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Głazy te, przeważnie granitowe, bywają nieraz przyczyną różnych kłopotów, tak przy badaniach geologicznych, jak i przy wykonywaniu robót fundamentowych. Otwór wiertniczy, który natrafi na większy głaz tego rodzaju, często musi być powtórzony w innym miejscu, gdyż rozbicie lub przebicie głazu pod ziemią nie zawsze jest wykonalne.

Występowanie głazów w większych ilościach jest poważną przeszkodą przy zapuszczaniu pali fundamentowych i studni. Są one przyczyną łamania się pali w czasie wbijania lub zatrzymywania się studni fundamentowych w czasie ich zapuszczania (uprawnienia budowlane). Jeżeli nie dostrzeżono ich przed przystąpieniem do projektowania, mogą stać się nawet przyczyną całkowitej zmiany projektu.
Ogólnie jednak można stwierdzić, że utwory morenowe w większości wypadków mogą służyć jako bezpośrednie podłoże fundamentów i że najracjonalniejsze w tych warunkach jeżeli omawiane utwory leżą blisko powierzchni terenu będą fundamenty płytkie (program egzamin ustny).

Strefa zboczowa

Strefa zboczowa ma zwykle bardzo urozmaicone ukształtowanie powierzchni i duże spadki (opinie o programie). Można w niej spotkać zarówno dolne pokłady utworów morenowych, które stwarzają warunki fundamentowania analogiczne do poprzednio opisanych, a ponadto utwory preglacjalne. Będą to zatem najczęściej gliny zwałowe, piaski, a w najniższych partiach niekiedy iły wstęgowe bardziej charakterystyczne dla dolin rzeczno-polodowcowych.

Strefa zboczowa nie jest dogodna ani dla portu, ani nawet dla miasta i dlatego też w planach urbanistycznych przewiduje się na niej bądź luźną zabudowę willową, bądź też tereny zielone parki, ogrody. Nierzadkie są na tych terenach osuwiska (segregator aktów prawnych).
Lepsze warunki są w dolinach wyerodowanych przez wodę lub jeszcze przez lodowiec w zboczach wysoczyzny, przy czym tu warunki są pośrednie pomiędzy tymi, jakie panują na wysoczyźnie a tymi, które charakteryzują zasypane wyloty tych dolinek na obszarach stożków napływowych, o czym była mowa poprzednio.
Strome zbocza wysoczyzny wznoszące się bezpośrednio nad morzem i utworzone w wyniku niszczącego działania morza nazywamy klifami.

Pod względem dynamicznym dzielimy je na czynne, przejściowe i martwe. Czynne są te klify, na których odbywa się aktualnie proces erozji wskutek działalności czynników atmosferycznych i falowania. Są one zwykle dlatego nagie, szata roślinna nie może się na nich utrzymać lub utrzymuje się jedynie fragmentarycznie i przejściowo. Stanowią one główne źródło zasilania potoku rumowiska występującego wzdłuż wybrzeży (promocja 3 w 1). Klify martwe są już „nieczynne” proces erozji na nich już się zakończył, czy to wskutek oddalenia się klifu od morza i utrwalenia je.